Hoofdstuk achtentwintig

==

‘Help!’ gilde Denise zo hard als ze kon en zwaaide wild met haar armen.

‘Ik denk niet dat ze ons kunnen horen,’ zei Holly met tranen in haar ogen.

‘O, hoe hebben we zo stom kunnen zijn?’ riep Sharon boos en ze ging tekeer over de gevaren van luchtbedden op zee.

‘Ach, hou toch op, Sharon,’ snauwde Denise. ‘We zitten hier nu eenmaal dus laten we allemaal tegelijk om hulp roepen, misschien dat ze ons horen.’

Ze schraapten hun keel en gingen zo veel mogelijk rechtop zitten zonder dat ze zonken.

‘Oké, een, twee, drie... help!’ schreeuwden ze alle drie en zwaaiden wild met hun armen.

Uiteindelijk staakten ze hun geschreeuw en staarden zwijgend naar de stipjes op het strand om te zien of ze een schokeffect teweeg hadden gebracht. Alles bleef zoals het was.

‘Vertel me alsjeblieft dat er hier geen haaien zijn,’ jammerde Denise.

‘Alsjeblieft, Denise,’ snauwde Sharon nijdig. ‘Dat is het laatste waar we nu aan herinnerd willen worden.’

Holly slikte en keek naar beneden, het eens heldere blauwe water was donkerder geworden en leek nu zwart. Holly liet zich van haar luchtbed glijden om te zien hoe diep het was en toen haar voeten geen vaste grond voelden begon haar hart te bonzen. Het zag er slecht uit. Sharon en Holly probeerden naar de kust te zwemmen, terwijl ze hun luchtbedden achter zich aan trokken. Denise hervatte haar bloedstollende kreten om hulp.

‘Jezus, Denise,’ hijgde Sharon. ‘De enigen die daar op reageren zijn dolfijnen.’

‘Luister, waarom geven jullie het niet op? Jullie zwemmen nu al een paar minuten en zijn nog geen centimeter opgeschoten.’

Holly hield op met zwemmen en keek recht in het gezicht van Denise.

‘O.’ Holly probeerde haar tranen in te houden. ‘Sharon, we kunnen er net zo goed mee stoppen en onze energie sparen.’

Sharon hield ook op met zwemmen en de drie meisjes kropen op hun luchtbedden bij elkaar en huilden. Er was werkelijk niets wat ze nog konden doen, dacht Holly, die nog meer in paniek raakte. Ze hadden geprobeerd om hulp te roepen, maar de wind voerde hun stemmen in de andere richting mee, ze hadden geprobeerd te zwemmen, hetgeen volkomen zinloos was omdat de stroming te sterk was. Het begon fris te worden en de zee zag er dreigend en akelig uit. Hoe kregen ze het voor elkaar om in zo’n stomme situatie verzeild te raken? Ondanks haar angst en ongerustheid verbaasde het Holly dat ze zich tegelijkertijd ongelooflijk vernederd voelde.

Ze wist niet of ze moest lachen of huilen en deed het allebei zodat er een vreemd geluid uit haar mond kwam. Sharon en Denise staakten hun gesnotter en keken haar aan alsof haar haar in brand stond.

‘Nou, er is in elk geval één lichtpuntje,’ zei Holly half lachend, half huilend.

‘Is er dan een lichtpuntje?’ vroeg Sharon terwijl ze haar tranen wegveegde.

‘We hebben het er altijd over gehad om met z’n drieën naar Afrika te gaan,’ giechelde ze als een idioot. ‘En zo te zien zijn we waarschijnlijk al halverwege.’

De meisjes keken naar hun toekomstige bestemming aan de horizon. ‘Bovendien is deze manier van reizen goedkoper,’ viel Sharon Holly bij.

Denise staarde hen aan alsof ze gek waren. Eén blik op haar in haar tangaslipje en met blauwe lippen, midden op zee dobberend was genoeg om de meisjes aan het lachen te maken.

‘Wat?’ Denise keek hen met grote ogen aan.

‘Volgens mij zitten we diep, diep in de problemen,’ giechelde Sharon.

‘Ja,’ beaamde Holly. ‘We zitten tot over onze oren in de narigheid.’

Lachend en huilend lagen ze nog een poosje op hun luchtbedden tot ze het geluid van een naderende speedboot hoorden. Denise ging rechtop zitten en begon weer wild met haar armen te zwaaien. Holly en Sharon lachten nog harder toen ze zagen dat haar borsten heen en weer schudden.

‘Het is net een doorsnee stapavond met de meiden,’ giechelde Sharon, terwijl Denise halfnaakt door een gespierde man van de reddingsbrigade in de boot werd gehesen.

‘Volgens mij verkeren ze in een shock,’ zei de ene man tegen de andere terwijl ze de twee andere hysterisch lachende meisjes aan boord hesen.

‘Snel, red de luchtbedden!’ riep Holly gierend van de pret tussen twee lachsalvo’s door.

‘Luchtbed overboord!’ gilde Sharon.

De mannen probeerden niet te lachen terwijl ze de meisjes in warme dekens wikkelden en met hoge snelheid naar de kust voeren.

Toen ze de kust naderden, had zich een grote menigte op het strand verzameld. De meisjes keken elkaar aan en begonnen nog harder te lachen. Toen ze uit de boot werden getild, klonk luid applaus. Denise draaide zich om en maakte een buiging.

‘Nu klappen ze, maar waar waren ze toen we ze nodig hadden?’ mopperde Sharon.

‘Verraders,’ giechelde Holly.

‘Daar zijn ze!’ Ze hoorden een bekend gegil en zagen dat Cindy en de Barbie-brigade zich een weg door de menigte baanden. ‘O, mijn hemel! Zijn jullie ongedeerd?’ gilde ze. ‘Ik heb alles door mijn verrekijker gezien en de reddingsbrigade gealarmeerd. Zijn jullie ongedeerd?’ Ze keek hen om beurten in paniek aan.

‘We mankeren niets,’ zei Sharon nogal serieus. ‘Wij hadden geluk. Die arme luchtbedden hadden geen schijn van kans.’ De meisjes gierden het uit en ze werden weggevoerd om zich door een dokter te laten onderzoeken.

Die avond beseften de meisjes de ernst van wat hen was overkomen en hun stemming veranderde drastisch. Ze konden zich wel voor hun kop slaan dat ze zo onvoorzichtig waren geweest en mochten van geluk spreken dat het goed was afgelopen. Ze verorberden zwijgend hun diner. Denise verschoof ongemakkelijk op haar stoel en Holly zag dat ze haar eten nauwelijks had aangeraakt.

‘Wat mankeert jou?’ vroeg Sharon, terwijl ze een sliert spaghetti naar binnen zoog waardoor de saus in haar gezicht spatte.

‘Niets,’ zei Denise zacht en vulde haar glas weer met water.

Ze aten een poosje zwijgend door.

‘Neem me niet kwalijk, ik moet even naar het de wc.’ Denise stond op en liep onbeholpen naar het toilet.

Sharon en Holly keken elkaar met gefronste wenkbrauwen aan.

‘Wat denk jij dat er met haar aan de hand is?’ vroeg Holly.

Sharon haalde haar schouders op. ‘Tja, ze heeft tijdens het eten zo’n tien liter water gedronken dus het is niet verwonderlijk dat ze steeds naar het toilet moet.’

‘Ik vraag me af of ze boos op ons is, omdat we vandaag zo gek hebben gedaan.’

Sharon haalde weer haar schouders op en ze aten zwijgend verder. Holly dacht aan haar opmerkelijke reactie toen ze vandaag op zee dobberden. De vraag waarom ze zo had gereageerd liet haar niet meer los. Na haar eerste paniek, toen ze dacht dat ze dood zou gaan, werd Holly lichtzinnig en opgewonden toen het tot haar doordrong dat als ze stierf, ze bij Gerry zou zijn. Het zat haar dwars dat het haar niet kon schelen of ze leefde of dood was. Dat waren egoïstische gedachten en ze moest haar houding ten aanzien van het leven veranderen.

Denise’s gezicht vertrok toen ze ging zitten.

‘Denise, wat is er met je?’ vroeg Holly glimlachend.

‘Dat vertel ik niet, want dan gaan jullie lachen,’ zei ze kinderachtig.

‘Ach kom, we zijn je vriendinnen, we zullen niet lachen,’ zei Holly terwijl ze haar best deed niet te glimlachen.

‘Ik zei nee.’ Ze vulde haar glas weer met water.

‘Ach kom, Denise, je weet dat je ons alles kunt vertellen. We beloven dat we niet zullen lachen.’ Sharon zei het zo serieus dat Holly zich schuldig voelde omdat ze glimlachte.

Denise bestudeerde hun gezichten in een poging vast te stellen of ze te vertrouwen waren. ‘O, vooruit dan maar.’ Ze zuchtte diep en mompelde iets onverstaanbaars.

‘Wat?’ vroeg Holly en boog zich naar Denise toe.

‘Lieverd, we konden je niet verstaan, je praat te zacht,’ zei Sharon die haar stoel naar Denise schoof.

Denise keek om zich heen om te zien of niemand meeluisterde en boog over tafel heen. ‘Ik zei dat mijn kont is verbrand, omdat ik zo lang in zee heb gelegen.’

‘O,’ zei Sharon die haar stoel abrupt naar achteren schoof.

Holly keek de andere kant op om elk oogcontact met Sharon te vermijden en telde de broodjes in het mandje om niet te denken aan wat Denise zoëven had gezegd.

Er viel een lange stilte.

‘Zie je wel, ik zei toch dat jullie zouden lachen,’ zei Denise nijdig.

‘Hé, we lachen niet,’ zei Sharon bibberig.

Er viel weer een stilte.

Holly kon zich niet bedwingen. ‘Zorg dat je voldoende zonnebrandolie op je kont smeert zodat hij niet gaat vervellen.’ De twee schaterden het uit.

Denise knikte alleen en wachtte tot ze waren uitgelachen. Ze moest lang wachten. Toen ze uren later op de slaapbank lag en probeerde te slapen, wachtte ze nog steeds.

Het laatste wat ze hoorde voordat ze in slaap viel was een slimme opmerking van Holly. ‘Zorg dat je op je buik slaapt, Denise.’ En dat werd gevolgd door nog meer geschater.

‘Hé, Holly,’ fluisterde Sharon toen ze eindelijk bedaard waren. ‘Ben je opgewonden over morgen?’

‘Hoe bedoel je?’ vroeg Holly geeuwend.

‘De brief!’ antwoordde Sharon, verbaasd dat Holly het zich niet meteen herinnerde. ‘Vertel me niet dat je het vergeten bent.’

Holly schoof haar hand onder het kussen en tastte naar de brief. Over een uur zou ze Gerry’s zesde brief open kunnen maken. Natuurlijk was ze dat niet vergeten.

==

De volgende ochtend werd Holly wakker, omdat ze Sharon hoorde overgeven. Ze liep naar de badkamer, wreef zachtjes over haar rug en hield haar haar naar achteren.

‘Gaat het?’ vroeg ze bezorgd toen Sharon uitgekotst was.

‘Ja, het komt door die rotdromen die ik de hele nacht heb gehad. Ik droomde dat ik op een boot zat en op een luchtbed en op allerlei andere dingen, ik denk dat ik zeeziek ben geworden.’

‘Ik heb ook zulke dromen gehad. Het was eng gisteren, hè?’

Sharon knikte. ‘Mij krijg je nooit meer op een luchtbed,’ glimlachte ze zwakjes.

Denise verscheen in haar bikini in de deuropening van de badkamer. Ze had een van Sharon’s wikkelrokjes geleend om haar verbrande billen te bedekken en Holly moest op haar tong bijten om geen plagende opmerking te maken, want ze had duidelijk veel pijn.

Toen ze bij het zwembad kwamen, gingen de meisjes bij de Barbie-brigade zitten. Dat was het minste wat ze konden doen, aangezien zij degenen waren die alarm hadden geslagen. Holly kon niet geloven dat ze de vorige avond voor middernacht in slaap was gevallen. Ze was van plan geweest stilletjes op te staan om de meiden niet te wekken en de brief op het balkon te lezen. Hoe ze in alle opwinding in slaap had kunnen vallen was haar een raadsel, maar ze kon niet langer naar de Barbie-brigade luisteren. Ze gaf Sharon een teken dat ze wegging. Sharon wist waarom en knipoogde bemoedigend naar haar. Holly wikkelde haar sarong om haar heupen, pakte haar strandtas met de verschrikkelijk belangrijke brief en liep naar het stand.

Ze liep een eindje van de opgewonden schreeuwende kinderen en volwassenen met gettoblasters, waaruit de laatste hits schalden vandaan en vond een rustig plekje, waar ze haar badlaken uitspreidde om niet op het brandende zand te hoeven zitten. De golven braken en rolden om, zeemeeuwen riepen naar elkaar in de stralend blauwe hemel, scheerden omlaag en doken in het koele, kristalheldere water om hun ontbijt te vangen. Het was ochtend en de zon was nu al heet.

Alsof de brief het meest breekbare voorwerp in de wereld was, pakte Holly hem heel voorzichtig uit haar tas en streek met haar vingers over het keurig geschreven ‘augustus’. Terwijl ze alle geluiden en geuren om haar heen in zich opnam, scheurde ze de envelop heel voorzichtig open en las Gerry’s zesde boodschap.

==

Hai Holly,

Ik hoop dat je een heerlijke vakantie hebt. Je ziet er trouwens fantastisch uit in die bikini! Ik hoop dat ik de juiste plek voor je heb uitgekozen, het is de plek waar we onze huwelijksreis hadden willen doorbrengen, weet je nog? Nou ja, ik ben blij dat jij het dan toch nog ziet...

Als je helemaal naar het eind van het strand loopt naar de rotsen tegenover je hotel en om de hoek naar links kijkt, zie je een vuurtoren. Mij is verteld dat de dolfijnen zich daar verzamelen... dat weten maar heel weinig mensen. Ik weet dat je dol bent op dolfijnen... doe ze maar de groeten van mij...

==

PS: Ik hou van je, Holly...

==

Met bevende handen stopte Holly het kaartje in de envelop en borg hem veilig op in haar tas. Ze voelde Gerry’s ogen op haar rusten toen ze opstond en snel haar badlaken oprolde. Ze had het gevoel dat hij bij haar was. Ze holde naar het eind van het strand en klauterde over de rotsen om om de hoek te kunnen kijken.

En daar stond hij.

Precies zoals Gerry had beschreven, hoog op een klif, felwit alsof het een soort toorts naar de hemel was. Holly klauterde voorzichtig verder en liep om een kleine inham heen. Ze was nu helemaal alleen. Het was hier volkomen verlaten. En toen hoorde ze het: de vrolijke geluiden van spelende dolfijnen vlak bij de kust, weg van alle toeristen op de stranden ernaast. Holly plofte in het zand neer om naar de spelende dieren te kijken en te luisteren.

Gerry zat naast haar.

En hield zelfs misschien haar hand vast.

==

Holly vond het helemaal niet zo erg om weer terug naar Dublin te gaan – ze was bruin en voelde zich heerlijk ontspannen. Precies wat de dokter had voorgeschreven. Dat weerhield haar er echter niet van te kreunen toen het vliegtuig tijdens zware regenval op het vliegveld van Dublin landde. Deze keer juichten en applaudisseerden de passagiers niet en de luchthaven leek heel anders dan de luchthaven waar vandaan ze vorige week vertrokken was. Opnieuw was Holly de laatste die haar bagage kreeg en een uur later sjokten ze somber naar buiten, waar John in de auto zat te wachten.

‘Zo te zien heeft de kabouter tijdens je afwezigheid niets meer aan je tuin gedaan,’ zei Denise toen John Holly voor haar huis afzette.

Holly omhelsde en kuste haar vriendinnen en ging het lege, stille huis binnen. Er hing een afschuwelijke bedompte lucht en ze liep naar de keuken om de terrasdeuren open te zetten.

Ze draaide de sleutel om, zette de deuren wijd open en bevroor.

De hele achtertuin was verfraaid.

Het gras was gemaaid. Het onkruid was weg. Het tuinmeubilair was geschuurd en gelakt. De muren van haar tuin waren van een laagje nieuwe verf voorzien. Er waren nieuwe bloemen geplant en in een hoekje, in de schaduw van de grote eikenboom, stond een houten bankje. Holly keek geschokt om zich heen, wie was in vredesnaam degene die dit allemaal deed?

==

==

Hoofdstuk negenentwintig

==

In de dagen die op haar terugkeer van Lanzarote volgden, hield Holly zich op de achtergrond. Holly, Denise en Sharon waren er allemaal op gebrand de komende dagen niet met elkaar door te brengen. Niet dat ze daarover gepraat hadden, maar nadat ze een week lang elkaar de hele dag de oren van het hoofd hadden gekletst, wist Holly zeker dat Sharon en Denise het heel gezond zouden vinden elkaar even niet te zien. Het was onmogelijk Ciara te pakken te krijgen, want die werkte hard in de disco van Daniel of bracht haar tijd met Mathew door. Jack bracht zijn laatste dierbare vrije weken in Cork door, in het huis van Abbey’s ouders, tot hij weer les moest geven en Declan was... tja, wie wist waar Declan was.

Nu ze terug was, vond ze haar leventje niet echt vervelend, maar ze was er ook niet wild enthousiast over. Het leek alleen allemaal zo... betekenisloos en zinloos. Eerder had ze zich op de vakantie kunnen verheugen, maar nu had ze het gevoel dat ze niet echt een reden had om ’s morgens uit bed te komen. En aangezien haar vriendinnen en zij een time-out hadden genomen, had ze eigenlijk niemand om mee te praten en ze wilde ook niet steeds weer bij haar ouders aankloppen.

Vergeleken met de zinderende hitte op Lanzarote was Dublin nat en akelig, en dat betekende dat ze niet eens haar mooie bruine kleurtje kon bijhouden of van haar nieuwe achtertuin kon genieten.

Sommige dagen kwam ze niet eens uit bed, dan keek ze alleen tv en wachtte... wachtte op Gerry’s envelop voor de volgende maand en vroeg zich af op welke reis hij haar de volgende keer mee zou nemen. Ze wist dat haar vriendinnen het zouden afkeuren, omdat ze tijdens de vakantie zo positief was geweest, maar toen hij nog leefde, leefde ze voor hem en nu hij dood was leefde ze voor zijn boodschappen. Alles speelde zich rond hem af. Ze had werkelijk geloofd dat het haar levensdoel was Gerry te ontmoeten en de rest van hun leven samen te blijven en te genieten. Wat was haar doel nu? Ze zou toch zeker wel een doel hebben of was er misschien daarboven een foutje in de administratie gemaakt?

Iets wat ze wel vond dat ze moest doen was het betrappen van de kabouter. Ze had de buren nog eens ondervraagd maar wist nog steeds niets over haar mysterieuze tuinman en ze begon te denken dat het allemaal op een vreselijke vergissing berustte. Ten slotte was ze ervan overtuigd dat een of andere hovenier een vergissing had begaan en in de verkeerde tuin werkte, dus controleerde ze elke dag de post om te zien of er een rekening bij zat die ze zou weigeren te betalen. Maar er kwam geen rekening, althans geen rekening van die aard, want het regende rekeningen op haar deurmat en haar geld raakte snel op. Ze zat tot aan haar oren in de schulden: elektriciteitsrekeningen, telefoonrekeningen, rekeningen van verzekeringen, alles wat door de brievenbus kwam waren kloterekeningen en ze had geen flauw idee hoe ze die allemaal moest betalen. Maar het kon haar niet schelen. Ze was gevoelloos voor al die irrelevante problemen in het leven. Ze droomde alleen onmogelijke dromen.

Op een dag drong het tot Holly door waarom de kabouter niet terug was gekomen. Haar tuin werd alleen opgeknapt als ze niet thuis was, dus stond ze op een ochtend vroeg op en parkeerde haar auto om de hoek. Ze liep terug naar huis, ging op bed liggen en wachtte tot haar mysterieuze tuinman zou verschijnen.

Na drie dagen hield het eindelijk op met regenen en kwam de zon weer te voorschijn. Holly wilde de hoop net opgeven dat ze het mysterie ooit zou oplossen toen ze iemand op de oprit hoorde. Ze sprong in paniek uit bed en wist absoluut niet wat ze moest doen, ook al had ze dagenlang in bed plannen gemaakt. Ze tuurde over de vensterbank en zag een jochie van een jaar of twaalf met een grasmaaier de oprit oplopen. Ze trok Gerry’s veel te grote kamerjas aan en rende naar beneden.

Het kon haar niet schelen hoe ze eruitzag en rukte de voordeur open. De jongen schrok en bleef verlamd staan met zijn arm in de lucht en zijn vinger vlak bij de deurbel. Zijn mond viel open toen hij de vrouw in de deuropening zag.

‘aha!’ riep Holly verheugd. ‘Ik geloof dat ik mijn kleine kabouter heb betrapt!’

Hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij deed zijn mond open en weer dicht. Ten slotte vertrok zijn gezicht alsof hij op het punt stond te gaan huilen en schreeuwde: ‘Pap!’

Holly keek de straat in op zoek naar zijn vader en besloot zo veel mogelijk informatie uit de jongen te trekken voordat de volwassene kwam.

‘Dus jij bent degene die in mijn tuin heeft gewerkt.’ Ze vouwde haar armen over elkaar.

Hij schudde wild zijn hoofd en slikte.

‘Ontken het maar niet,’ zei ze vriendelijk. ‘Ik heb je betrapt.’ Ze knikte naar de grasmaaier.

Hij draaide zich om, keek naar de grasmaaier en gilde weer: ‘Pap!’ Zijn vader sloeg het portier van de bus dicht en liep naar het huis.

‘Wat is er, zoon?’ Hij legde zijn arm om zijn schouders en keek Holly vragend aan.

Holly was niet van plan om in deze kleine schijnvertoning te trappen. ‘Ik vroeg uw zoon net hoe het met jullie zwendelarij zit.’

‘Welke zwendelarij?’ vroeg hij boos.

‘Dat jullie zonder mijn toestemming in mijn tuin werken en dan verwachten dat ik betaal. Ik heb wel eens eerder van dergelijke praktijken gehoord.’ Ze zette haar handen op haar heupen en probeerde te kijken alsof ze het niet met haar aan de stok moesten krijgen.

De man keek verward. ‘Sorry, ik weet niet waar u het over heeft, juffrouw, maar we hebben nooit eerder in uw tuin gewerkt.’ Hij nam de staat van haar voortuin in ogenschouw en stelde vast dat de vrouw gek was.

‘Niet déze tuin, u hebt mijn achtertuin onder handen genomen.’ Ze glimlachte en trok haar wenkbrauwen op in de overtuiging dat ze hem had betrapt.

Hij lachte. ‘Uw tuin onder handen genomen? Juffrouw, bent u wel goed bij uw hoofd? Wij maaien gras, meer niet. Ziet u dit? Dit is een grasmaaier en meer niet. Het enige wat je met dat ding kunt is dat vervloekte gras maaien.’

Holly haalde haar handen van haar heupen en schoof ze langzaam in de zakken van haar kamerjas. Misschien vertelden ze de waarheid. ‘Weet u zeker dat u nooit in mijn tuin bent geweest?’ Ze kneep haar ogen samen.

‘Juffrouw, ik heb zelfs nog nooit in deze straat gewerkt, laat staan in uw tuin en ik kan u verzekeren dat ik in de toekomst evenmin in uw tuin zal werken.’

Holly keek teleurgesteld. ‘Maar ik dacht—’

‘Het kan me niet schelen wat u dacht,’ onderbrak hij haar. ‘Zorg in het vervolg dat u de feiten op een rijtje heeft voordat u mijn kind de stuipen op het lijf jaagt.’

Holly keek naar de jongen en zag dat zijn ogen zich met tranen vulden. Ze drukte opgelaten haar handen tegen haar mond. ‘Goh, het spijt me vreselijk,’ verontschuldigde ze zich. ‘Wacht even.’

Ze rende naar binnen om haar portemonnee te pakken en drukte haar laatste briefje van vijf in zijn mollige handje. Zijn gezicht klaarde op.

‘Oké, we gaan,’ zei zijn vader. Hij draaide zijn zoon bij de schouders om en liep met hem de oprit af.

‘Pap, ik wil dit werk niet meer doen,’ klaagde de jongen tegen zijn vader toen ze naar het volgende huis liepen.

‘Ach, maak je geen zorgen, zoon, ze zijn niet allemaal zo gek als zij.’

Holly deed de deur dicht en bekeek zichzelf in de spiegel. Hij had gelijk: ze was in een gek veranderd, het enige wat nog ontbrak was een huis vol katten. Het gerinkel van de telefoon onderbrak Holly’s gedachten.

‘Hallo?’ zei Holly.

‘Hé, hoe gaat het ermee?’ vroeg Denise vrolijk.

‘O, ik geniet van de geneugten des levens,’ zei Holly sarcastisch.

‘O, ik ook!’ giechelde Denise.

‘Werkelijk? Wat maakt jou zo vrolijk?’

‘O, niets bijzonders, gewoon het leven in het algemeen,’ giechelde ze weer.

Natuurlijk, gewoon het leven. Het leven dat zo prachtig en mooi was. Wat een stomme vraag.

‘En, nog iets nieuws te melden?’

‘Ik bel je om te vragen of je zin hebt morgen mee uit eten te gaan. Ik weet dat het nogal op korte termijn is, dus als je al een afspraak hebt... zeg die dan af!’

‘Wacht even, dan kijk ik in mijn agenda,’ zei Holly sarcastisch.

‘Natuurlijk,’ zei Denise serieus en zweeg terwijl ze wachtte.

Holly rolde met haar ogen. ‘O, wie had dat nu gedacht? Ik blijk morgenavond vrij te zijn.’

‘O, mooi!’ zei Denise blij. ‘We zien elkaar om acht uur in Chang.’

‘Wie is we?’

‘Sharon en John komen en ook een paar vrienden van Tom. We zijn in eeuwen niet uit geweest, dus het wordt vast heel leuk!’

‘Goed, ik zie je morgen.’ Holly hing kwaad op. Was Denise helemaal vergeten dat Holly nog steeds een treurende weduwe was en dat het leven voor haar niet meer leuk was? Ze stormde naar boven en rukte haar kledingkast open. Welke oude en weerzinwekkende kleren zou ze morgenavond aantrekken en hoe moest ze in hemelsnaam aan het geld komen om een duur etentje te bekostigen? Ze kon het zich zelfs nauwelijks veroorloven auto te blijven rijden. Ze griste al haar kleren uit de kast, slingerde ze door de kamer en krijste zo hard als ze kon tot ze eindelijk het gevoel had weer bij haar volle verstand te zijn. Misschien dat ze morgen die katten kocht.

==

==

Hoofdstuk dertig

==

Holly kwam om tien voor half negen bij het restaurant aan Ze had urenlang verschillende combinaties geprobeerd en die weer van haar lijf gerukt. Uiteindelijk had ze voor de jurk gekozen die Gerry haar had opgedragen voor de karaoke te kopen, omdat ze dan het gevoel had dichter bij hem te zijn. Ze had zich de afgelopen weken niet erg goed weten te redden. Ze had meer depressieve dan vrolijke buien en vond het steeds moeilijker er weer bovenop te komen.

Ze ging het restaurant binnen en de moed zonk haar in de schoenen.

Allemaal stelletjes!

Ze bleef halverwege het restaurant staan, deed snel een stap opzij en verstopte zich achter een muur voordat ze haar zagen. Ze wist niet of ze dit wel aankon. Ze had geen energie meer steeds weer met haar emoties overhoop te liggen, want die waren toch te sterk om zich er tegen te verzetten. Ze keek om zich heen op zoek naar de makkelijkste vluchtroute. Ze kon in elk geval niet gewoon weer naar buiten lopen, dan zouden ze haar beslist zien. Ze zag dat de nooduitgang naast de keukendeur openstond om de rook uit de keuken te laten ontsnappen en ze glipte naar buiten. Zodra ze in de koele frisse lucht stond, voelde ze zich weer vrij. Ze liep over het parkeerterrein en probeerde een excuus voor Denise en Sharon te verzinnen.

‘Hai, Holly.’

Ze bevroor en realiseerde zich dat ze betrapt was. Langzaam draaide ze zich om. Daniel leunde tegen zijn auto en rookte een sigaret.

‘Hai, Daniel.’ Ze liep op hem toe. ‘Ik wist niet dat je rookte.’

‘Alleen als ik gespannen ben.’

‘Jij gespannen?’ Ze begroetten elkaar met een omhelzing.

‘Ik weet niet of ik wel zin heb om me bij de gelukkige stelletjes daarbinnen te voegen.’ Hij knikte naar het restaurant.

Holly glimlachte. ‘Jij ook al?’

Hij lachte. ‘Ik zal niet zeggen dat ik je heb gezien, als je dat niet wilt.’

‘Dus jij gaat wel naar binnen?’

‘Ik moet de gevolgen toch eens onder ogen zien,’ zei hij grimmig en trapte zijn sigaret uit.

Holly dacht na over wat hij gezegd had. ‘Ik veronderstel dat je gelijk hebt.’

‘Jij hoeft niet naar binnen te gaan als je geen zin hebt. Ik wil er niet de oorzaak van zijn dat jij een nare avond hebt.’

‘Integendeel, het is juist leuk nog een eenling in het gezelschap te hebben. Er zijn er zo weinig van onze soort.’

Daniel lachte en bood haar zijn arm aan. ‘Zullen we dan maar?’

Holly gaf hem een arm en ze liepen langzaam naar het restaurant. Het was een troostende gedachte dat ze niet de enige was die zich eenzaam voelde.

‘Tussen twee haakjes, ik ga na het hoofdgerecht weg,’ zei hij lachend.

‘Verrader,’ lachte ze en gaf hem een tik op zijn arm. ‘Nou, ik moet ook vroeg weg om de laatste bus naar huis te pakken.’ Ze had de afgelopen dagen geen geld gehad om te tanken.

‘Goed, dan hebben we een perfect excuus. Ik zal zeggen dat we vroeg weg moeten, omdat ik jou naar huis moet brengen en jij moet om... hoe laat thuis zijn?’

‘Half twaalf?’ Om twaalf uur wilde ze de envelop voor september openmaken.

‘Perfect,’ glimlachte hij en ze liepen enigszins versterkt door elkaars gezelschap het restaurant in.

‘Daar zijn ze!’ riep Denise.

Holly klampte zich aan haar alibi vast en ging naast Daniel zitten. ‘Sorry dat we te laat zijn,’ verontschuldigde ze zich.

‘Holly, dit zijn Catherine en Thomas, Peter en Sue, Joanne en Paul, Tracey en Bryan, John en Sharon ken je, Geoffrey en Samantha, en last but not least Des en Simon.’

Holly glimlachte en knikte naar iedereen.

‘Hai, wij zijn Daniel en Holly,’ zei Daniel gevat en Holly giechelde.

‘Hopelijk vinden jullie het niet erg dat we al besteld hebben,’ zei Denise. ‘Maar we hebben gewoon heel veel verschillende gerechten besteld, zodat we kunnen delen. Is dat goed?’

Holly en Daniel knikten.

De vrouw naast Holly van wie ze zich de naam niet kon herinneren draaide zich naar haar toe en vroeg luid: ‘Zo, Holly, en wat doe jij?’

Daniel keek Holly met opgetrokken wenkbrauwen aan.

‘Sorry, wat doe ik wanneer?’ antwoordde Holly serieus. Ze haatte nieuwsgierige mensen. Ze haatte gesprekken over wat mensen voor de kost deden, vooral als die mensen volslagen vreemden waren die ze nog geen minuut tevoren had ontmoet. Ze voelde dat Daniel zat te schudden van de lach.

‘Wat doe jij voor de kost?’ vroeg de vrouw weer.

Holly was van plan om haar een grappig maar enigszins onbeschoft antwoord te geven, maar bedacht zich plotseling toen alle gesprekken aan tafel verstomden en iedereen naar haar keek. Ze keek opgelaten om zich heen en schraapte nerveus haar keel. ‘Eh... tja... ik ben momenteel op zoek naar een andere baan.’ Haar stem beefde.

De lippen van de vrouw trilden en ze pulkte ongemanierd een stukje brood tussen haar tanden vandaan.

‘Wat doe jij?’ verbrak Daniel op luide toon de stilte.

‘O, Geoffrey heeft een eigen bedrijf,’ zei ze trots en keek naar haar echtgenoot.

‘Aha, maar wat doe jíj?’ herhaalde Daniel.

De vrouw bloosde omdat hij geen genoegen nam met haar antwoord. ‘Nou, ik ben de hele dag met allerlei dingen bezig. Schat, waarom vertel jij hem niet over de zaak.’ Ze wendde zich weer tot haar man om de aandacht van zichzelf af te leiden.

Haar echtgenoot leunde naar voren. ‘Het is maar een klein bedrijf.’ Hij nam een hap van zijn broodje en kauwde langzaam, terwijl iedereen wachtte tot hij verderging.

‘Klein, maar succesvol,’ voegde zijn vrouw eraan toe.

Geoffrey had eindelijk zijn mond leeggegeten. ‘Wij maken voorruiten voor auto’s en verkopen die aan de groothandel.’

‘Wauw, dat is heel interessant,’ merkte Daniel droog op.

‘En, wat doe jij, Dermot?’ De vrouw keek Daniel aan.

‘Sorry, maar mijn naam is Daniel. Ik ben caféhouder.’

‘Aha,’ knikte ze en keek de andere kant op. ‘Wat een vreselijk weer is het de laatste tijd, hè?’ zei ze tegen de rest van het gezelschap.

Iedereen begon weer te praten en Daniel wendde zich tot Holly. ‘Heb je een leuke vakantie gehad?’

‘O, het was heerlijk,’ glimlachte ze. ‘We hebben geen gekke of wilde dingen gedaan, maar gewoon lekker geluierd.’

‘Precies wat je nodig had.’ Hij glimlachte. ‘Ik heb gehoord dat jullie de dood in de ogen hebben gekeken.’

Holly rolde met haar ogen. ‘Dat heeft Denise je natuurlijk verteld.’

Hij knikte lachend.

‘Ik twijfel er niet aan dat ze je een aangedikte versie van het verhaal heeft verteld.’

‘Niet echt, ze zei alleen dat jullie door haaien werden omgeven en door een helikopter uit zee zijn gevist.’

‘Dat meen je niet!’

‘Nee, dat heeft ze niet gezegd,’ lachte hij. ‘Maar het moet me wel een gesprek zijn geweest dat jullie niet eens in de gaten hadden dat jullie naar volle zee dreven!’

Holly bloosde licht. Ze herinnerde zich dat ze over hem hadden gepraat.

‘Oké, iedereen, mag ik even de aandacht,’ zei Denise. ‘Jullie vragen je waarschijnlijk allemaal af waarom Tom en ik jullie vanavond hebben gevraagd om te komen.’

‘Dat is de understatement van het jaar,’ mompelde Daniel en Holly giechelde.

‘We willen iets bekendmaken,’ vervolgde Denise en ze keek iedereen glimlachend aan.

Holly zette grote ogen op.

‘Tom en ik gaan trouwen!’ gilde ze en Holly drukte geschokt haar handen tegen haar mond. Dát had ze niet zien aankomen.

‘O, Denise!’ zei ze verbaasd en stond op om hen te omhelzen. ‘Dat is geweldig nieuws! Gefeliciteerd!’

Ze keek naar Daniel, zijn gezicht was wit.

Er werd een fles champagne ontkurkt en iedereen hief het glas, terwijl Jemina en Jim of Samantha en Sam of hoe ze ook mochten heten een toast uitbrachten.

‘Wacht! Wacht even!’ riep Denise. ‘Sharon, heb jij geen glas champagne gekregen?’

Iedereen keek naar Sharon die een glas jus d’orange in haar hand had.

‘Alsjeblieft,’ zei Tom terwijl hij een glas voor haar inschonk.

‘Nee, nee, nee! Voor mij geen champagne, dankjewel,’ zei ze.

‘Waarom niet?’ vroeg Denise, beledigd dat haar vriendin het heuglijke feit niet met haar wilde vieren.

John en Sharon keken elkaar aan en glimlachten. ‘Tja, ik wou niets zeggen omdat het jullie avond is...’

Iedereen drong aan om het te vertellen.

‘Nou... ik ben zwanger! John en ik krijgen een baby!’

John kreeg waterige ogen en Holly zat verlamd op haar stoel. Dát had ze ook niet zien aankomen. Met tranen in haar ogen liep ze naar Sharon en John om hen te feliciteren en ging weer zitten. Ze haalde diep adem. Dit was allemaal te veel.

‘Laten we dus een toast uitbrengen op de verloving van Tom en Denise en op Sharon’s en John’s baby!’

Er werd geklonken en Holly at zwijgend verder, maar proefde eigenlijk niets.

‘Zullen we er elf uur van maken?’ vroeg Daniel zacht en ze knikte.

Holly en Daniel verontschuldigden zich en niemand deed echt z’n best hen over te halen nog even te blijven.

‘Hoeveel zal ik achterlaten voor de rekening?’ vroeg Holly aan Denise.

‘O, laat maar zitten.’ Ze maakte een afwimpelend gebaar.

‘Nee, doe niet zo gek, ik kan jou toch niet alles laten betalen. Zeg eens eerlijk, hoeveel is het?’

De vrouw naast haar pakte de menukaart en begon de prijzen van alle gerechten die ze hadden besteld op te tellen. Dat waren er heel veel en Holly had nauwelijks iets gegeten. Ze had zelfs het voorgerecht overgeslagen omdat ze zich dat niet kon permitteren.

‘Nou, het is ongeveer vijftig euro per persoon en dat is inclusief alle wijn en flessen champagne.’

Holly slikte en keek naar de dertig euro in haar hand.

Daniel pakte haar hand en trok haar overeind. ‘Kom, laten we gaan, Holly.’

Ze deed haar mond open om te zeggen dat ze niet zo veel geld bij zich had als ze dacht, maar toen ze haar hand opende en naar het geld keek, bleek er ineens een briefje van twintig euro extra te zijn.

Ze glimlachte dankbaar naar Daniel en ze liepen naar het parkeerterrein.

Ze reden zwijgend naar haar huis en dachten allebei aan wat er die avond gebeurd was. Holly wilde blij zijn voor haar vriendinnen. Dat wilde ze echt, maar ze kon het gevoel niet van zich afzetten dat ze in de steek was gelaten. Omdat het leven voor iedereen verderging behalve voor haar.

Daniel stopte voor haar huis. ‘Heb je zin om binnen te komen voor een kopje koffie of thee?’ Ze was er zeker van dat hij zou weigeren en schrok toen hij zijn gordel afdeed en haar uitnodiging accepteerde. Ze mocht Daniel echt graag, hij was heel attent en gezellig, maar op dit moment wilde ze gewoon alleen zijn.

‘Dat was me wel een avondje, nietwaar?’ Hij ging op de bank zitten en nam een slokje van zijn koffie. Holly schudde ongelovig haar hoofd. ‘Daniel, ik ken die meiden praktisch mijn hele leven en ik heb het helemaal niet zien aankomen.’

‘Nou, misschien voel je je beter als je weet dat ik Tom ook al jaren ken en dat hij niets tegen me heeft gezegd.’

‘Hoewel Sharon niet heeft gedronken toen we op vakantie waren.’ Holly luisterde niet naar wat Daniel zei. ‘En ze heeft een keer ’s morgens overgegeven, maar ze zei dat ze zeeziek was...’ Ze maakte de zin niet af en haar hersens werkten op volle toeren terwijl het kwartje langzaam viel.

‘Zeeziekte?’ vroeg Daniel niet-begrijpend.

‘Nadat we de dood in de ogen hadden gekeken,’ legde ze uit.

‘Aha.’

Deze keer lachten ze geen van beide.

‘Het is gek,’ zei hij terwijl hij achteroverleunde. O, nee, dacht Holly, nu gaat hij nooit meer weg.

‘De jongens zeiden altijd dat Laura en ik als eerste zouden trouwen,’ vervolgde hij. ‘Ik had alleen nooit gedacht dat Laura eerder zou trouwen dan ik.’

‘Gaat ze trouwen?’ vroeg Holly voorzichtig.

Hij knikte en wendde zijn gezicht af. ‘Hij was vroeger ook een vriend van mij,’ lachte hij verbitterd.

‘Maar nu natuurlijk niet meer.’

‘Nee.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Natuurlijk niet.’

‘Wat erg voor je,’ zei ze oprecht.

‘Ach, we krijgen allemaal onze portie pech in het leven. Dat weet jij beter dan wie ook.’

‘Noem het maar pech,’ zei ze verbitterd.

‘Ik weet het, het is niet eerlijk, maar wees niet bezorgd, we krijgen ook onze portie geluk.’

‘Denk je?’

‘Ik hoop het.’

Ze deden er een poosje het zwijgen toe en Holly keek naar de klok. Het was vijf over twaalf. Ze moest hem echt de deur uitwerken. Ze wilde de envelop openmaken.

Hij las haar gedachten. ‘Hoe staat het met de berichten van boven?’

Holly boog naar voren en zette haar beker op tafel. ‘Nou, eigenlijk moet ik er vanavond weer een openmaken. Dus...’ Ze keek hem aan.

‘O, natuurlijk,’ zei hij ineens alert. Hij ging rechtop zitten en zette zijn beker op tafel. ‘Dan ga ik maar.’

Holly beet op haar lip omdat ze zich schuldig voelde dat ze hem zo snel wegstuurde, maar ze was ook opgelucht dat hij eindelijk ging.

‘Heel erg bedankt voor de lift, Daniel,’ zei ze terwijl ze hem naar de voordeur volgde.

‘Het was geen enkele moeite.’ Hij griste snel zijn jas van de trapleuning en liep naar buiten. Ze omhelsden elkaar vluchtig.

‘Ik zie je gauw,’ zei ze en voelde zich echt een kreng toen hij in de regen naar zijn auto liep. Ze zwaaide hem uit en haar schuldgevoel verdween onmiddellijk zodra ze de deur dicht had gedaan. ‘Oké, Gerry.’ Ze liep naar de keuken en pakte de envelop van de tafel. ‘Wat heb je deze maand voor mij in petto?’

==

==

Hoofdstuk eenendertig

==

Holly klemde de kleine envelop in haar handen en keek naar de klok aan de muur boven de keukentafel. Het was kwart over twaalf. Normaal zouden Sharon en Denise haar nu al gebeld hebben, omdat ze popelden te horen wat er in de envelop zat. Maar tot dusverre had geen van beide gebeld. Blijkbaar was het nieuws van een verloving of een zwangerschap belangrijker dan nieuws van Gerry. Holly verachtte zichzelf omdat ze verbitterd was. Ze wilde blij zijn voor haar vriendinnen, ze wilde nu in het restaurant zitten en het goede nieuws met hen vieren zoals de oude Holly zou hebben gedaan. Maar ze kon zich er zelfs niet toe zetten met een glimlach aan hen te denken.

Ze was jaloers op hen en hun geluk. Ze was boos op hen, omdat ze zonder haar verdergingen met hun leven. Ze voelde zich eenzaam, omdat ze zich de hele tijd alleen voelde. Zelfs in gezelschap van vrienden voelde ze zich alleen, zelfs in een ruimte met duizend mensen zou ze zich alleen voelen. Maar ze voelde zich vooral heel alleen wanneer ze door de kamers van haar stille huis zwierf.

Ze kon zich niet herinneren wanneer ze voor het laatst echt vrolijk was geweest, wanneer iemand of iets haar zo aan het lachen had gemaakt dat ze pijn in haar buik kreeg en kramp in haar kaken. Ze miste het ’s avonds naar bed gaan zonder dat ze ook maar iets aan haar hoofd had, ze miste het genieten van eten in plaats van dat ze het gewoon moest doen om in leven te blijven en ze miste het genieten van haar favoriete tv-programma’s in plaats van dat ze wezenloos naar de buis zat te staren om de tijd te doden. Ze haatte het nerveuze gevoel in haar maag wanneer ze zich hem herinnerde en de kou die haar dan omarmde, ze haatte het gevoel dat er niets opwindends gebeurde of dat ze zich nergens op kon verheugen. Ze miste het gevoel van bemind worden, de wetenschap dat Gerry haar gadesloeg als ze tv keek of haar avondeten at. Ze miste het gevoel dat hij naar haar keek als ze een kamer binnenkwam. Ze miste zijn aanrakingen, zijn omhelzingen, zijn woorden van advies. Zijn uitingen van liefde.

Ze haatte het aftellen van de dagen tot ze weer een van zijn boodschappen kon lezen, want dat was alles wat ze nog van hem had en na deze envelop was er nog maar één. En ze moest er niet aan denken hoe haar leven eruit zou zien wanneer er geen Gerry meer was. Herinneringen waren mooi maar je kon ze niet aanraken, ruiken of vasthouden. Ze waren nooit precies zoals het moment zelf was geweest en ze vervaagden met de tijd.

Dus Sharon en Denise konden naar de maan lopen en moesten maar verdergaan met hun gelukkige leventje. Het enige wat Holly de komende paar maanden had, was een tweede ronde van haar laatste dagen met Gerry. En ze zou elke minuut intens beleven. Ze veegde een traan weg, tranen die de afgelopen maanden niet meer van haar gezicht weg te denken waren en maakte langzaam haar een na laatste envelop open.

==

Reik naar de maan en als je misgrijpt, ben je nog steeds omgeven door sterren.

Beloof me dat je deze keer een baan zoekt die je leuk vindt!

==

PS: Ik hou van je...

==

Holly las en herlas Gerry’s advies in een poging vast te stellen welk effect zijn woorden op haar hadden. Ze keek er nu al zo lang tegenop om weer aan het werk te gaan. Ze geloofde dat het te snel was en dat ze er nog niet aan toe was. Maar nu wist ze dat ze geen andere keus had. Het was tijd. En als Gerry zei dat het moest, dan moest het. Op Holly’s gezicht verscheen een glimlach. ‘Dat beloof ik, Gerry,’ zei ze blij. Het was weliswaar geen vakantie naar Lanzarote, maar in elk geval een goede stap om haar leven weer op de rails te krijgen. Zoals altijd bestudeerde ze zijn handschrift heel lang en toen ze elk woord naar tevredenheid had geanalyseerd, trok ze snel de keukenlade open, pakte pen en papier en maakte haar eigen lijst van banen die mogelijk in aanmerking kwamen.

==

Lijst van banen die in aanmerking komen.

==

1. –fbi-agent. Ben geen Amerikaanse. Wil niet in Amerika wonen. Heb geen politie-ervaring.

2. –Advocaat. Haatte school. Haatte huiswerk maken. Ga in nog geen honderdduizend jaar naar de universiteit.

3. –Dokter. Jakkes.

4. –Verpleegster. Onflatteuze uniformen.

5. –Serveerster. Zou al het eten opeten.

6. –Professionele mensenkijker. Leuk idee maar niemand zal me betalen.

7. –Schoonheidsspecialiste. Bijt op mijn nagels en onthaar zo weinig mogelijk. Wil geen delen van lichamen van andere mensen zien.

8. –Kapster. Wil geen baas als Leo.

9. –Verkoopster. Wil geen baas als Denise.

10. –Secretaresse. nooit meer.

11. –Journaliste. Maak tefeel schreifvouten. Ha ha, zou comédienne moeten worden.

12. –Comédienne. Lees laatste grapje nog maar eens. Was niet leuk.

13. –Actrice. Brad Pitt is getrouwd – heeft geen zin meer, kan bovendien onmogelijk het succes van de schitterende Meiden in de Stad overtreffen.

14. –Model. Te klein, te dik, te oud.

15. –Zangeres. Overweeg nog eens idee van comédienne.

16. –Hot shot in de reclamewereld die alles onder controle heeft. Hmm... morgen maar eens op onderzoek uitgaan...

==

Holly dook uiteindelijk om drie uur ’s morgens uitgeput haar bed in en droomde dat ze een hot shot in de reclamewereld was en een presentatie gaf voor een enorme conferentietafel op de bovenste verdieping van een wolkenkrabber die op Grafton Street uitkeek. Tja, hij zei dat ze naar de maan moest reiken... Ze werd die ochtend vroeg wakker, opgetogen door haar dromen over succes, sprong snel onder de douche, maakte zich mooi en liep naar de plaatselijke bibliotheek om op internet naar banen te zoeken.

Haar hakken klikten luid op de houten vloer toen ze door de zaal naar het bureau van de bibliothecaresse liep, waardoor verschillende mensen van hun boek opkeken en naar haar staarden. Ze liep verder op haar klepperende hakken en kreeg een kleur toen het tot haar doordrong dat iedereen naar haar keek. Ze ging onmiddellijk langzamer lopen en liep op haar tenen verder om geen aandacht meer te trekken. Ze voelde zich net een tekenfilmfiguur die verschrikkelijk overdreven op z’n tenen liep en ze bloosde nog dieper toen ze zich realiseerde dat ze er volslagen idioot uit moest zien. Een paar kinderen in schooluniform, die duidelijk spijbelden, grinnikten besmuikt toen ze langs hun tafel liep. Holly onderbrak haar eigenaardige manier van lopen en bleef halverwege het bureau van de bibliothecaresse en de deur staan, niet wetende wat haar te doen stond.

‘Shh!’ De bibliothecaresse keek boos naar de kinderen. Nog meer mensen keken van hun boek op om naar de vrouw te kijken die in het midden van de zaal stond. Ze besloot om door te lopen en versnelde haar pas. Haar hakken tikten luid tegen de vloer en het geluid echode door de zaal en werd sneller en sneller terwijl ze naar het bureau rende om een eind aan deze vernedering te maken.

De bibliothecaresse keek op, glimlachte en deed haar best om verbaasd te kijken dat er iemand bij de balie stond. Alsof ze Holly niet had horen aankomen.

‘Goedemorgen,’ fluisterde Holly zacht. ‘Ik vroeg me af of ik hier van het internet gebruik kan maken.’

‘Neem me niet kwalijk?’ De bibliothecaresse sprak op normale toon en bracht haar hoofd dichter bij Holly zodat ze haar kon verstaan.

‘O.’ Holly schraapte haar keel en vroeg zich af waarom er in bibliotheken niet meer werd gefluisterd. ‘Ik vroeg me af of ik hier kon internetten.’

‘Ja, de computers staan daar.’ Ze wees glimlachend naar een rij computers aan de andere kant van de zaal. ‘Het kost vijf euro voor twintig minuten.’

Holly overhandigde haar haar laatste briefje van tien euro. Meer had ze die ochtend niet van haar bankrekening kunnen opnemen. Bij de geldautomaat had zich een hele lange rij wachtenden achter haar gevormd, omdat ze met honderd euro begon en uiteindelijk naar tien afzakte, waarbij de geldautomaat steeds heel gênant piepte om haar te laten weten dat ze over onvoldoende saldo beschikte wanneer ze een bedrag intikte. Ze kon niet geloven dat dit alles was wat ze nog had, maar het was een reden te meer onmiddellijk op zoek te gaan naar een baan.

‘Nee, nee,’ zei de bibliothecaresse terwijl ze haar het geld teruggaf. ‘U betaalt als u klaar bent.’

Holly keek naar de computers. Natuurlijk stonden ze aan de andere kant van de zaal en dus zou ze weer heel veel lawaai moeten maken om daar te komen. Ze haalde diep adem en spurtte langs de rijen en rijen tafels. Holly schoot bijna in de lach. Het was net een domino-effect: overal werden hoofden van boeken opgetild als zij langsliep. Ten slotte stond ze bij de computers en zag dat ze allemaal bezet waren. Ze voelde zich net iemand die verloren had met stoelendans en door iedereen werd uitgelachen. Dit werd belachelijk. Ze hief boos haar handen op alsof ze wilde zeggen ‘waarom kijken jullie allemaal naar mij?’ waarna ze snel hun hoofden weer in hun boeken begroeven.

Holly stond in het midden van de zaal tussen de rijen tafels en de computers, en trommelde met haar vingers op haar handtas terwijl ze rondkeek. Haar ogen puilden uit toen ze Richard achter een van de computers ontwaarde. Ze liep op haar tenen naar hem toe en tikte hem op de schouder. Hij schrok zich een ongeluk en draaide zich om.

‘Hoi,’ fluisterde ze.

‘O, hallo Holly, wat doe jij hier?’ vroeg hij niet op zijn gemak, alsof ze hem op iets stouts had betrapt.

‘Ik wacht tot er een computer vrijkomt,’ legde ze uit. ‘Ik ga eindelijk op zoek naar een baan,’ zei ze trots. Alleen al door het uitspreken van de woorden voelde ze zich niet meer zo’n vegeterend mens.

‘Aha.’ Hij draaide zich weer naar de computer om en klikte hem uit. ‘In dat geval kun je deze gebruiken.’

‘O, nee, je hoeft je voor mij niet te haasten!’ zei ze snel.

‘Geen probleem. Ik deed wat onderzoek voor mijn werk.’ Hij stond op en maakte ruimte voor haar.

‘Helemaal hier?’ zei ze verbaasd. ‘Hebben ze geen computers in Blackrock?’ grapte ze. Ze wist niet wat voor werk Richard precies deed en het leek beledigend hem dat te vragen terwijl hij al tien jaar hetzelfde deed, maar ze wist dat hij een witte jas droeg, in een laboratorium rondliep en kleurrijke substanties in reageerbuisjes druppelde. Holly en Jack hadden altijd gezegd dat hij een geheim toverdrankje maakte om de wereld van geluk te bevrijden. Ze voelde zich nu schuldig dat ze dat ooit had gezegd. Hoewel Holly zich niet kon voorstellen dat ze ooit een hechte band met Richard zou hebben en hij haar waarschijnlijk altijd tot wanhoop zou drijven, begon ze zich langzamerhand te realiseren dat hij ook zijn goede kanten had. Zoals door bij voorbeeld nu zijn plaats achter de computer aan haar af te staan.

‘Mijn werk brengt mij overal,’ grapte hij onbeholpen.

‘Shh!’ zei de bibliothecaresse luid tegen hen. Holly’s publiek keek weer van de boeken op. O, dus nú werd ze geacht te fluisteren, dacht Holly boos.

Richard nam snel afscheid, liep naar de balie om te betalen en verliet zachtjes de zaal.

Holly ging achter de computer zitten en de man naast haar glimlachte eigenaardig naar haar. Ze glimlachte terug en keek nieuwsgierig naar zijn scherm. Ze kokhalsde bijna toen ze porno zag en keek snel de andere kant op. Hij bleef met een enge glimlach naar haar kijken. Ze negeerde hem en ging op zoek naar banen.

Veertig minuten later zette ze opgetogen de computer uit, liep naar de bibliothecaresse en legde tien euro op de balie. De vrouw negeerde het geld en tikte op haar toetsenbord. ‘Dat is dan vijftien euro.’

Holly keek naar haar briefje van tien en slikte. ‘Maar ik dacht dat u zei dat het vijf euro was voor twintig minuten.’

‘Ja, dat klopt,’ zei ze glimlachend.

‘Maar ik was maar veertig minuten online.’

‘U was vierenveertig minuten online en dat betekent dat u drie keer twintig minuten moet betalen,’ zei ze terwijl ze naar haar scherm keek.

Holly giechelde. ‘Maar dat is maar een paar minuten meer. Daar hoef ik toch zeker geen vijf euro extra voor te betalen?’

De bibliothecaresse bleef haar glimlachend aankijken.

‘Dus u verwacht dat ik betaal?’ vroeg Holly verbaasd.

‘Ja, dat is het tarief.’

Holly boog naar haar toe en fluisterde: ‘Luister, dit is werkelijk gênant maar ik heb maar tien euro bij me. Kan ik de rest misschien later vandaag betalen?’

De bibliothecaresse schudde haar hoofd. ‘Het spijt me, maar dat kunnen we niet toestaan. U moet het hele bedrag betalen.’

‘Maar dat heb ik niet bij me,’ protesteerde Holly.

De vrouw keek haar uitdrukkingsloos aan.

‘Zoals u wilt,’ zei Holly verontwaardigd en pakte haar mobieltje.

‘Sorry, maar die mag u hier niet gebruiken.’ Ze wees naar een bord, waarop stond dat het gebruik van gsm’s verboden was.

Holly keek haar aan en telde tot vijf. ‘Als ik niet mag bellen, kan ik ook niet iemand bellen om me te helpen. Als ik niet iemand kan bellen, kan er niemand komen om me het geld te geven. Als ze niet kunnen komen, kan ik u niet betalen. Dus hebben we een probleem, nietwaar?’ Holly ging steeds harder praten.

De vrouw dacht over het dilemma na. ‘Tja, gewoonlijk staan we niet toe dat mensen zonder te betalen het gebouw verlaten, maar ik veronderstel dat ik een uitzondering kan maken,’ glimlachte ze en voegde er snel aan toe: ‘Vooropgesteld dat u vlak bij de ingang blijft staan.’

‘Waar u me kunt zien?’ merkte Holly sarcastisch op.

De vrouw schoof nerveus paperassen heen en weer en deed alsof ze weer aan het werk ging.

Holly ging vlak voor de ingang staan en overwoog wie ze zou bellen. Ze kon Denise en Sharon niet bellen, want hoewel ze waarschijnlijk direct van hun werk zouden komen wilde Holly niet, nu ze allebei zo hemels gelukkig waren, dat ze te weten zouden komen dat ze er in het leven niets van terechtbracht. Ciara had dagdienst maar aangezien Holly Daniel nog twintig euro verschuldigd was, leek het haar niet verstandig om haar zusje voor vijf euro haar werk te laten onderbreken. Jack gaf weer les, Abbey ook, Richard was niet eens een optie en Declan was naar college.

Tranen rolden over haar wangen, terwijl ze de lijst van namen op haar mobieltje bekeek. De meerderheid van de mensen die ze in het geheugen had opgeslagen, hadden haar niet meer gebeld sinds Gerry was gestorven en dat betekende dat ze geen andere vrienden had die ze kon bellen. Wat moest ze nu doen? Wat een gênante situatie dat ze iemand moest bellen om vijf euro te lenen. Het was zelfs nog gênanter dat ze eigenlijk niemand kon bellen. Maar het moest, anders zou die opgeblazen bibliothecaresse waarschijnlijk de politie bellen. Ze belde het eerste nummer dat in haar opkwam.

‘Hai, je spreekt met Gerry. Laat alsjeblieft een boodschap achter na de piep en dan bel ik je zo snel mogelijk terug.’

‘Gerry,’ zei Holly huilend. ‘Ik heb je nodig...’

==

Holly stond voor de ingang van de bibliotheek en wachtte. De bibliothecaresse hield haar nauwlettend in de gaten voor het geval ze ervandoor ging. Holly trok een gezicht naar haar en ging met haar rug naar haar toe staan.

‘Stom wijf,’ gromde ze.

Ten slotte kwam haar moeder aangereden en Holly deed haar best er zo normaal mogelijk uit te zien. Toen ze het opgewekte gezicht van haar moeder zag, kwamen er herinneringen naar boven. Haar moeder haalde haar vroeger elke dag van school op en ze was altijd verschrikkelijk opgelucht als ze de bekende auto zag die haar kwam redden na een helse dag op school. Holly voelde zich weer net een kind, terwijl ze tegen de muur leunde en op haar moeder wachtte die haar auto op het parkeerterrein zette. Ze had altijd een hekel aan school gehad, althans tot ze Gerry ontmoette. Elke avond verheugde ze zich erop de volgende dag naar school te gaan, want dan konden ze naast elkaar zitten en achter in het lokaal met elkaar flirten.

Holly kreeg weer tranen in haar ogen en Elizabeth holde op haar toe en sloeg haar armen om haar heen. ‘Och arme, arme Holly. Wat is er gebeurd, lieverd?’ Ze streek over haar haar en keek gemeen naar de bibliothecaresse toen Holly uitlegde wat er was gebeurd. ‘Oké, lieverd, ga jij maar vast in de auto zitten dan regel ik dit wel even.’

Holly deed wat haar was opgedragen en zette de radio aan, terwijl haar moeder de confrontatie met de beul van de school aanging.

‘Stom mens,’ gromde haar moeder toen ze instapte. Ze keek naar haar dochter die een verloren indruk maakte. ‘Waarom ga je niet even met me mee naar huis om bij te komen?’

Holly glimlachte dankbaar en een traan biggelde langs haar wang. Naar huis. Dat klonk goed.

==

Moeder en dochter installeerden zich op de bank in Portmarnock. Holly voelde zich weer net een tiener, omdat haar moeder en zij vroeger ook altijd gezellig met een kopje thee op de bank gingen zitten om elkaar hun belevenissen van die dag te vertellen. Ze zou willen dat ze nu dezelfde giechelende gesprekken met haar moeder kon hebben als toen. Elizabeth onderbrak haar gedachten. ‘Ik heb je gisteravond gebeld. Waar was je?’ Ze nam een slokje van haar thee.

O, de wonderen van een magisch kopje thee. Het antwoord op alle kleine problemen van het leven. Je maakt een kletspraatje en je zet een kopje thee, je wordt ontslagen en je drinkt een kopje thee, je man vertelt je dat hij een hersentumor heeft en je neemt een kopje thee...

‘Ik ben gisteren met de meiden en ongeveer honderd andere mensen die ik niet ken uit eten geweest.’ Holly wreef vermoeid in haar ogen.

‘Hoe gaat het met de meisjes?’ vroeg Elizabeth liefdevol. Ze had altijd goed kunnen opschieten met Holly’s vriendinnen, omdat ze lief en zorgzaam waren, in tegenstelling tot Ciara’s vriendinnen die haar angst aanjoegen.

Holly nam een slokje thee. ‘Sharon is zwanger en Denise is verloofd,’ zei ze terwijl ze nog steeds voor zich uit staarde.

‘O,’ piepte Elizabeth, die niet goed wist hoe ze moest reageren, omdat haar dochter duidelijk van streek was. ‘Wat vind je daarvan?’ vroeg ze zacht en streek een haar uit Holly’s gezicht.

Holly keek naar haar handen en probeerde kalm te blijven. Dat lukte niet en haar schouders begonnen te schokken. Ze probeerde haar gezicht achter haar haar te verbergen.

‘O, Holly,’ zei Elizabeth verdrietig. Ze zette haar kopje neer en schoof dichter naar haar dochter toe. ‘Het is heel normaal dat je je zo voelt.’

Holly was niet eens in staat om iets te zeggen.

De voordeur werd dichtgeslagen en Ciara riep: ‘We zijn thuuuis!’

‘Geweldig,’ snifte Holly met haar hoofd tegen haar moeders borst.

‘Waar is iedereen?’ schreeuwde Ciara, terwijl ze deuren opende en dichtsloeg.

‘Even wachten, lieverd!’ riep Elizabeth, boos dat haar moment met Holly verknald was.

‘Ik heb nieuws!’ Ciara’s stem werd luider toen ze in de buurt van de zitkamer kwam. Mathew duwde de deur open en kwam met Ciara in zijn armen naar binnen. ‘Wij gaan terug naar Australië!’ riep ze verheugd. Ze verstijfde toen ze haar bedroefde zus in haar moeders armen zag. Ze liet zich uit Mathew’s armen glijden, trok hem de kamer uit en sloot zachtjes de deur achter zich.

‘Nu gaat Ciara ook weg, mam.’ Holly huilde nog harder en Elizabeth huilde zachtjes om haar dochter.

==

Die avond praatte Holly nog heel lang met haar moeder en vertelde haar alles wat ze in de afgelopen vijf maanden had opgekropt. En hoewel Elizabeth haar op allerlei manieren geruststelde, voelde Holly zich nog net zo gevangen als voorheen. Ze sliep die nacht in de logeerkamer en werd de volgende ochtend in een gekkenhuis wakker. De bekende geluiden van haar broer en zus die door het huis renden en riepen dat ze te laat op college en op het werk kwamen, het gemopper van haar vader dat ze moesten opschieten, en de vriendelijke smeekbeden van haar moeder om toch vooral zachtjes te doen om Holly niet te wekken, deden haar glimlachen. Het leven ging door, zo simpel was het en er was geen zeepbel groot genoeg om haar te beschermen.

Tegen lunchtijd zette Holly’s vader haar thuis af en stopte een cheque voor een heel groot bedrag in haar hand.

‘O, pap, dat kan ik niet accepteren,’ zei Holly overmand door emoties.

‘Pak het nou maar aan,’ zei hij vriendelijk en duwde haar hand weg. ‘Laat ons je helpen, lieverd.’

‘Ik zal elke cent terugbetalen,’ zei ze en omhelsde hem innig.

Holly stond in de deuropening en zwaaide haar vader uit. Ze keek naar de cheque en er viel onmiddellijk een last van haar schouders. Ze kon meteen twintig dingen bedenken die ze met deze cheque kon doen en bij wijze van uitzondering hoorde kleren kopen daar niet bij. Ze liep de keuken in en zag het rode lampje van haar antwoordapparaat op het tafeltje in de hal flikkeren. Ze ging op de onderste tree van de trap zitten en drukte de knop in.

Ze had vijf nieuwe berichten.

Een was van Sharon die belde om te weten of het wel goed met haar ging want ze had de hele dag niets van haar gehoord. De tweede was van Denise die belde om te weten of het wel goed met haar ging want ze had de hele dag niets van haar gehoord. Blijkbaar hadden de twee meiden elkaar gesproken. Het derde berichtje was van Sharon, het vierde was van Denise en het vijfde berichtje was een ingesprektoon van iemand die had opgehangen. Holly wiste de berichten en rende naar boven om makkelijke kleren aan te trekken. Ze was er nog niet aan toe om met Sharon en Denise te praten. Ze moest eerst haar leven op orde krijgen, pas dan kon ze haar vriendinnen steunen.

Ze ging in de logeerkamer achter haar computer zitten en begon aan haar cv. Daar was ze erg bekwaam in geworden aangezien ze zo vaak van baan veranderde, maar het was alweer enige tijd geleden dat ze zich zorgen had hoeven te maken over sollicitatiegesprekken. En als ze voor een sollicitatiegesprek werd uitgenodigd, wie zou iemand in dienst willen nemen die al een heel jaar niet had gewerkt?

Ze was twee uur bezig voordat ze uiteindelijk iets uitprintte, wat er volgens haar min of meer mee door kon. In feite was ze er zelfs echt trots op. Op een of andere manier was ze erin geslaagd een intelligente en ervaren indruk te maken. Ze lachte gemeen in de hoop dat het haar zou lukken haar toekomstige werkgever de indruk te geven dat ze een bekwame kracht was. Ze las haar cv nog eens over en kwam tot de conclusie dat ze zelfs zichzelf in dienst zou nemen. Ze verkleedde zich weer en reed in haar auto, die ze eindelijk vol had kunnen tanken, naar het centrum. Ze parkeerde voor het arbeidsbureau, keek in de achteruitkijkspiegel en bracht lipgloss aan. Ze mocht geen tijd meer verspillen. Als Gerry zei dat ze een baan moest zoeken, moest ze een baan zoeken.

==

==

Hoofdstuk tweeëndertig

==

Een paar dagen later zat Holly in haar achtertuin in een tuinstoel, nipte van een glas wijn en luisterde naar haar windgong die in de bries klingelde. Ze keek om zich heen en kwam tot de conclusie dat degene die haar tuin onder handen had genomen, wie het ook was, een professionele tuinarchitect moest zijn. Ze ademde diep in en rook de zoete geur van haar nieuwe bloemen. Het was acht uur en het begon al donker te worden. De avonden dat het lang licht bleef waren voorbij en iedereen maakte zich weer op voor de winterslaap.

Ze dacht aan het bericht dat die dag op haar antwoordapparaat stond. Het was van het arbeidsbureau en Holly was verbijsterd dat ze zo snel reageerden. De vrouw die het bericht had ingesproken zei dat er heel veel reacties op haar cv waren gekomen en Holly had al twee sollicitatiegesprekken voor de komende week staan. Die gedachte maakte haar nerveus. Ze was nooit bijzonder goed geweest in sollicitatiegesprekken, maar ze was ook nooit echt geïnteresseerd geweest in de banen waarop ze solliciteerde. Deze keer was het anders: ze wilde graag weer aan het werk en iets nieuws proberen. Haar eerste sollicitatiegesprek was bij een tijdschrift dat in Dublin werd uitgegeven. Er werd iemand gevraagd om advertentieruimte te verkopen. Daar had ze absoluut geen ervaring in maar ze was bereid om het te leren, omdat het haar veel interessanter leek dan haar vorige baantjes, die meestal niet meer behelsden dan het beantwoorden van de telefoon, boodschappen aannemen en archiveren. Elke baan waarbij ze dat niet hoefde te doen was een stap omhoog.

Het tweede sollicitatiegesprek was bij een heel beroemd Iers reclamebureau, maar ze wist dat ze geen schijn van kans maakte om daar te worden aangenomen. Maar Gerry had gezegd dat ze naar de maan moest reiken...

Holly dacht na over het telefoongesprek dat ze zoëven met Denise had gevoerd. Denise was zo opgewonden geweest en het leek haar helemaal niet dwars te zitten dat ze Holly sinds het etentje vorige week niet meer gesproken had. Het was haar waarschijnlijk zelfs niet eens opgevallen, dacht Holly. Denise had alleen maar gepraat over haar bruiloft en ratelde bijna een uur lang door over wat voor jurk ze moest dragen, welke bloemen ze moest kiezen, waar ze de receptie zou houden. Ze begon aan een zin en vergat hem af te maken, omdat ze steeds van onderwerp veranderde. Het enige wat Holly had gedaan was een paar geluidjes maken om haar te laten weten dat ze nog steeds luisterde... alhoewel ze dat niet deed. De enige informatie die ze tot zich had genomen was dat Denise het huwelijk op oudejaarsavond had gepland en zo te horen had Tom helemaal niets in te brengen. Holly was verbaasd te horen dat ze al zo snel een datum hadden geprikt. Ze had gewoon aangenomen dat het een van die langademige verlovingen zou zijn die een paar jaar duurde, vooral omdat Denise en Tom pas vijf maanden bij elkaar waren. Maar daar maakte Holly zich niet zo veel zorgen om als de oude Holly gedaan zou hebben – ze had nu zelf ondervonden wat liefde was en klampte zich eraan vast. Denise en Tom hadden gelijk om geen tijd te verspillen door zich druk te maken over wat mensen allemaal dachten, vooral niet als ze in hun hart wisten dat het de juiste beslissing was.

Maar Sharon had Holly niet meer gebeld sinds de dag dat ze had verteld dat ze zwanger was en Holly wist dat ze haar vriendin spoedig zou moeten bellen. Dit was een belangrijke periode in Sharon’s leven en ze wist dat ze er voor haar zou moeten zijn, maar ze kon zich er gewoon niet toe zetten. Ze was een jaloerse, verbitterde en een ongelooflijk egoïstische vriendin, dat wist ze, maar ze moest in deze tijd egoïstisch zijn om te overleven. Ze deed nog steeds haar best aan het idee te wennen dat Sharon en John erin slaagden datgene te bereiken waar Holly en Gerry volgens iedereen het eerst in zouden slagen. Sharon had altijd gezegd dat ze een hekel aan kinderen had, dacht Holly boos. Ze zou haar bellen wanneer ze eraan toe was.

Het begon fris te worden en Holly liep met haar glas het warme huis binnen en schonk zich nog eens in. Het enige wat ze de komende paar dagen kon doen, was op haar sollicitatiegesprekken wachten en bidden dat het goed zou gaan. Ze liep naar de zitkamer, zette de cd met lovesongs op waar Gerry en zij gek op waren, nestelde zich met haar glas wijn op de bank, sloot haar ogen en zag zichzelf in gedachten met Gerry door de kamer dansen.

==

De volgende dag werd ze gewekt door een auto die haar oprit opreed. Ze stond op en trok Gerry’s kamerjas aan in de veronderstelling dat het de monteur was die haar auto van de garage terugbracht. Ze gluurde door de gordijnen en deinsde onmiddellijk achteruit toen ze Richard uit zijn auto zag stappen. Ze hoopte dat hij haar niet had gezien, want ze was werkelijk niet in de stemming hem te ontvangen. Ze ijsbeerde door haar slaapkamer en voelde zich schuldig toen ze de deurbel voor de tweede keer negeerde. Ze wist dat ze verschrikkelijk was, maar ze kon er gewoon niet tegen weer zo’n onaangenaam gesprek met hem te voeren. Ze had echt niets meer om over te praten, niets in haar leven was veranderd, ze had geen opwindend nieuws te vertellen, zelfs niet eens gewoon nieuws dat ze aan iemand kon vertellen, laat staan aan Richard.

Ze slaakte een zucht van verlichting toen ze hem hoorde weglopen en hij het portier van zijn auto dichtsloeg. Ze stapte onder de douche, liet het warme water over haar gezicht stromen en raakte weer verloren in haar eigen wereldje. Twintig minuten later trippelde ze op haar disco-diva-muiltjes naar beneden. Toen ze buiten een schrapend geluid hoorde, bleef ze verstijfd van schrik staan. Ze spitste haar oren en luisterde aandachtig in een poging het geluid te identificeren. Daar was het weer. Een schrapend geluid en geritsel alsof er iemand in de tuin bezig was... Holly’s ogen werden groot toen ze zich realiseerde dat haar kabouter in haar tuin werkte. Ze bleef doodstil staan, niet wetende wat haar te doen stond.

Ze sloop de woonkamer in, maar het was natuurlijk dom te denken dat degene buiten haar zou kunnen horen en ze liet zich op handen en knieën zakken. Ze gluurde over de vensterbank en hapte naar adem toen ze zag dat Richard’s auto nog steeds op de oprit stond. Maar wat haar nog meer verbaasde, was de aanblik van Richard die op handen en knieën met tuingereedschap aarde omspitte en nieuwe bloemen plantte. Ze kroop verbijsterd van het raam weg en ging geschokt op de grond zitten. Toen ze hoorde dat haar auto voor haar huis geparkeerd werd, was ze er ineens weer met haar volle aandacht bij. Haar hersenen draaiden op volle toeren, terwijl ze nadacht of ze de deur open moest doen voor de monteur of niet. Om een of andere vreemde reden wilde Richard niet dat Holly wist dat hij in haar tuin werkte en ze besloot om die wens te respecteren... voorlopig althans.

Ze verstopte zich achter de bank toen de monteur naar de voordeur liep en moest lachen omdat het allemaal zo bespottelijk was. Ze giechelde zachtjes in zichzelf toen de deurbel ging en kroop nog verder achter de bank toen de monteur naar het raam liep en naar binnen keek. Haar hart bonsde in haar keel en ze had het gevoel dat ze iets illegaals deed. Ze drukte haar hand tegen haar mond en probeerde haar lachen in te houden. Ze voelde zich opnieuw een kind. Ze was altijd hopeloos geweest met verstoppertje spelen. Telkens wanneer degene die moest zoeken haar kant opliep moest ze steevast giechelen en dus was het niet moeilijk haar te vinden. Met als gevolg dat ze de rest van de dag altijd de anderen moest zoeken. Dan giechelde ze niet meer, want iedereen wist dat zoeken nooit leuk was en dat het jongste kind die taak altijd kreeg toebedeeld. Maar nu maakte ze al die keren dat ze verloren had weer goed, omdat ze zowel Richard als haar monteur om de tuin leidde en ze rolde lachend van pret over de grond toen ze hem de sleutels in de brievenbus hoorde gooien.

Een paar minuten later stak ze haar hoofd om de bank om te kijken of de kust veilig was. Ze stond op, klopte het stof van haar kleren en zei tegen zichzelf dat ze te oud was voor dit soort onnozele spelletjes. Ze gluurde door de gordijnen en zag dat Richard zijn tuingereedschap inpakte.

Bij nader inzien waren dit soort onnozele spelletjes leuk en ze had toch niets anders te doen. Zodra ze Richard zag wegrijden, rende ze naar buiten en sprong in haar auto. Ze zou haar kabouter achtervolgen.

Het lukte haar om, net als in de film, de hele weg drie auto’s achter hem te blijven en minderde gas toen ze zag dat hij ging parkeren. Hij stapte uit, liep bij de tijdschriftenwinkel binnen en kwam met een krant onder zijn arm naar buiten. Holly zette haar zonnebril op, trok haar baseballpet recht en gluurde over de rand van The Arab Leader die ze voor haar gezicht hield. Ze lachte toen ze zichzelf in het achteruitkijkspiegeltje zag. Ze zag eruit als de meest verdachte persoon op aarde. Ze zag dat Richard de weg overstak en bij The Greasy Spoon naar binnen ging. Ze was lichtelijk teleurgesteld en had op een veel gewaagder avontuur gehoopt dan dit.

Ze zat een paar minuten in haar auto en probeerde een nieuw plan te bedenken toen een parkeerwachter op de zijruit klopte en ze zich een ongeluk schrok.

‘U mag hier niet parkeren,’ zei hij en wees naar het parkeerterrein. Holly glimlachte poeslief naar hem en rolde met haar ogen, terwijl ze haar auto op een vrijgekomen plek parkeerde. Dit soort problemen hadden Cagney en Lacey natuurlijk nooit.

Ten slotte besloot het kind in haar een dutje te doen en de volwassen Holly zette haar pet en bril af, gooide ze op de passagiersstoel en voelde zich belachelijk. Geen onnozele spelletjes meer. Nu begon het echte leven.

Ze stak de straat over en liep het café in op zoek naar haar broer. Hij zat met zijn rug naar haar toe over zijn krant gebogen en dronk een kopje thee. Ze liep opgewekt en glimlachend naar hem toe. ‘Goh, Richard, hoef jij nooit te werken?’ grapte ze luid en hij schrok. Ze wilde nog meer zeggen, maar hield zich in toen hij haar met tranen in zijn ogen aankeek en zijn schouders begonnen te schokken.

==

==

Hoofdstuk drieëndertig

==

Holly keek om zich heen om te zien of iemand in het café het gezien had. Ze pakte een stoel en ging naast Richard zitten. Had ze iets verkeerds gezegd? Ze keek geschokt naar Richard’s gezicht en wist niet wat ze moest doen of zeggen. Ze kon gerust stellen dat ze zich nog nóóit eerder in zo’n situatie had bevonden. Tranen rolden over zijn wangen en hij probeerde uit alle macht niet te huilen.

‘Richard, wat is er?’ zei ze verward en legde onhandig haar hand op zijn arm alsof ze daartoe gedwongen werd.

Richard’s schouders schokten nog steeds.

De mollige vrouw die deze keer een kanariegeel schort droeg, liep om de bar heen en zette een doos met tissues op de tafel naast Holly.

‘Alsjeblieft,’ zei ze en gaf Richard een tissue. Hij veegde zijn ogen af en snoot luidruchtig zijn neus zoals alleen oude mannen konden en Holly had moeite om niet te glimlachen.

‘Sorry dat ik huil,’ zei Richard opgelaten en meed haar blik.

‘Hé,’ zei ze zacht en legde haar hand deze keer minder geforceerd op zijn arm. ‘Er is niets verkeerds aan om te huilen. Het is tegenwoordig mijn nieuwe hobby, dus kraak het nou niet af.’

Hij glimlachte flauwtjes naar haar. ‘Het lijkt wel of alles in elkaar stort, Holly,’ zei hij bedroefd en ving met de tissue een traan op voordat die van zijn kin viel.

‘Zoals wat?’ vroeg ze, verontrust dat haar broer in iemand was veranderd die ze helemaal niet kende. Nu ze erover nadacht had ze de echte Richard nooit gekend. Ze had de afgelopen maanden zo veel kanten van hem gezien dat ze lichtelijk in de war was gebracht.

Richard haalde diep adem en dronk zijn thee op. Holly keek naar de vrouw achter de bar en bestelde nog een pot.

‘Richard, ik heb recentelijk geleerd dat het helpt om over dingen te praten,’ zei Holly vriendelijk. ‘En dat je die wijze raad uit mijn mond hoort zegt heel wat, want ik heb aldoor mijn mond gehouden in de veronderstelling dat ik superwoman ben.’ Ze glimlachte hem bemoedigend toe. ‘Waarom vertel je me het niet?’

Hij keek twijfelachtig.

‘Ik zal niet lachen, ik zal niets zeggen als je dat niet wilt. Ik zal niemand vertellen wat je mij vertelt, ik zal alleen luisteren,’ verzekerde ze hem.

Hij wendde zijn gezicht af en keek naar het peper-en-zoutstel midden op tafel en zei heel zachtjes: ‘Ik ben mijn baan kwijt.’

Holly zweeg en wachtte tot hij meer zou zeggen. Toen ze niets zei, keek Richard haar aan.

‘Dat is niet zo erg, Richard,’ zei ze zachtjes en glimlachte naar hem. ‘Ik weet dat je van je werk hield maar je kunt toch een andere baan zoeken. Goh, ik raakte vroeger mijn baantjes altijd kwijt—’

‘Ik ben in april ontslagen, Holly,’ onderbrak hij haar op boze toon. ‘Het is nu september. Er is niets voor mij... niet op mijn vakgebied...’ Hij wendde zijn gezicht af.

‘O.’ Holly wist niet goed wat ze moest zeggen. Na een lange stilte zei ze: ‘Maar Meredith werkt toch nog, Richard, dus jullie hebben nog steeds een regelmatig inkomen. Neem gewoon de tijd om de juiste baan te vinden... Ik weet dat je er nu anders over denkt maar—’

‘Meredith heeft me vorige maand verlaten,’ onderbrak hij haar weer en deze keer klonk zijn stem zwakker.

Holly drukte haar hand tegen haar mond. O, arme Richard. Ze had dat kreng toch al nooit gemogen, maar Richard had haar aanbeden. ‘De kinderen?’ vroeg ze voorzichtig.

‘Die wonen bij haar,’ zei hij en zijn stem brak.

‘O, Richard, het spijt me zo,’ zei ze en friemelde nerveus met haar, handen omdat ze niet wist waar ze ze moest laten. Moest ze haar armen om hem heen slaan of hem met rust laten?

‘Het spijt mij ook,’ zei hij verdrietig en bleef naar het peper-en-zoutstel staren.

‘Het was niet jouw schuld, Richard, dus maak jezelf dat nou niet wijs,’ protesteerde ze heftig.

‘O, nee?’ zei hij en zijn stem begon te trillen. ‘Ze zei dat ik een pathetisch mannetje ben dat niet eens voor zijn gezin kan zorgen.’ Hij barstte weer in tranen uit.

‘Ach, luister toch niet naar dat stomme kreng,’ zei Holly boos. ‘Je bent een geweldige vader en een trouwe echtgenoot,’ zei ze fel en realiseerde zich dat ze het meende. ‘Timmy en Emily houden van je omdat je een fantastische vader voor hen bent, dus trek je niets aan van wat dat achterlijke mens tegen je zegt.’ Ze sloeg haar armen om hem heen en hield haar broer vast terwijl hij huilde. Ze was zo boos dat ze naar Meredith wilde gaan om haar in het gezicht te stompen. Dat had ze altijd al willen doen, maar nu had ze een excuus.

Richard hield eindelijk op met huilen en hij maakte zich uit haar armen los om een tissue te pakken. Holly had met hem te doen. Hij had altijd zo zijn best gedaan om perfect te zijn en een perfect leven en een perfect gezin voor zichzelf te creëren en het had allemaal heel anders uitgepakt. Hij leek er helemaal kapot van te zijn.

‘Waar woon je momenteel?’ vroeg ze, toen ze zich ineens realiseerde dat hij de afgelopen weken geen huis meer had om naar toe te gaan.

‘In een pension verderop in de straat. Vriendelijke mensen,’ zei hij en schonk nog een kop thee in. Je vrouw verlaat je en je drinkt een kopje thee...

‘Daar kun je niet blijven, Richard,’ protesteerde Holly. ‘Waarom heb je het niemand van ons verteld?’

‘Omdat ik dacht dat we er wel uit zouden komen, maar dat lukt niet... haar besluit staat vast.’

Hoe graag Holly hem ook wilde uitnodigen zijn intrek bij haar te nemen, ze kon het gewoon niet. Ze had zelf veel te veel aan haar hoofd en ze wist zeker dat Richard dat zou begrijpen.

‘En pa en ma dan?’ vroeg ze. ‘Zij zouden je dolgraag helpen.’

Richard schudde zijn hoofd. ‘Nee, Ciara is nu thuis en Declan ook. Ik wil hen niet met nog iemand opzadelen. Ik ben nu een volwassen vent.’

‘O, Richard, doe niet zo gek.’ Ze rolde met haar ogen. ‘Er is toch een logeerkamer, dat was vroeger jouw kamer. Ik weet zeker dat je welkom bent,’ probeerde ze hem te overtuigen. ‘Zelfs ik heb een paar dagen geleden in die kamer gelogeerd.’

Hij staarde niet langer naar de tafel en keek op.

‘Er is absoluut niets verkeerds aan om zo nu en dan terug te keren naar het huis waar je bent opgegroeid. Dat is goed voor je ziel,’ zei ze glimlachend.

Hij keek onzeker. ‘Eh... ik denk niet dat dat zo’n goed idee is, Holly.’

‘Als je je over Ciara zorgen maakt, is dat onnodig. Zij gaat over een paar weken met haar vriendje naar Australië terug, dus zal het minder... hectisch zijn in huis.’

Hij keek minder gespannen.

Holly glimlachte. ‘Wat denk je ervan? Kom, het is een geweldig idee en op die manier gooi je geen geld weg door in een of ander muf, oud hok te zitten, ook al zijn het volgens jou nog zulke aardige mensen.’

Richard glimlachte, maar zijn glimlach verdween weer snel. ‘Dat kan ik niet van vader en moeder verlangen, Holly, ik... weet niet wat ik moet zeggen.’

‘Dan ga ik met je mee,’ beloofde ze. ‘En dan praat ik wel met ze. Heus, Richard, ze zullen je echt met alle plezier helpen. Jij bent hun zoon en ze houden van je. We houden allemaal van je,’ voegde ze eraan toe en legde haar hand op de zijne.

‘Goed,’ stemde hij ten slotte toe. Ze gaf hem een arm en ze liepen naar buiten.

‘O, tussen twee haakjes, bedankt voor mijn tuin, Richard.’ Holly boog zich glimlachend naar hem toe en kuste hem op zijn wang.

‘Je weet het?’ vroeg hij verbaasd.

Ze knikte. ‘Je bent echt een natuurtalent en ik ben van plan om je alles tot de laatste cent terug te betalen zodra ik een baan heb.’

Richard ontspande zich en glimlachte verlegen.

Ze stapten in hun auto’s en reden naar Portmarnock.

==

Twee dagen later bekeek Holly zichzelf in de spiegel van de toiletten in het kantoorgebouw waar haar eerste sollicitatiegesprek plaats zou vinden. Ze was zo veel afgevallen dat haar oude broekpakken niet meer pasten en ze een nieuwe had moeten kopen. Het stond haar heel goed nu ze zo slank was, het jasje was lang en reikte net tot haar knieën en werd met één enkele knoop strak om haar middel dichtgeknoopt. De pantalon zat als gegoten en viel perfect over haar laarzen. Het broekpak was zwart met een lichtroze streepje en ze droeg er een bijpassend lichtroze truitje onder. Ze voelde zich net een hot shot in de reclamewereld die alles onder controle had, het enige wat ze nu nog moest doen was zo ook overkomen. Ze bracht nog een laagje lipgloss aan en streek met haar vingers door haar krullen die los over haar schouders vielen. Ze haalde diep adem en liep terug naar de wachtruimte.

Ze ging weer zitten en keek naar de andere sollicitanten voor deze baan. Zo te zien waren ze allemaal jonger dan zij en ze leken allemaal een of andere dikke map op schoot te hebben. Ze keek om zich heen en raakte langzaam in paniek... inderdaad, iedereen had zo’n map op schoot. Ze stond weer op en liep naar de secretaresse.

‘Neem me niet kwalijk,’ zei Holly om haar aandacht te trekken.

De vrouw keek op en glimlachte. ‘Kan ik u helpen?’

‘Ja, ik was even naar het toilet en ik geloof dat ik een folder ben misgelopen.’ Holly glimlachte beleefd naar haar.

De vrouw glimlachte en wenkte haar met haar vinger om dichterbij te komen.

Holly stopte haar haar achter haar oren en boog zich naar haar toe. ‘Ja?’

‘Sorry, maar dat zijn portfolio’s die ze zelf hebben meegenomen,’ fluisterde ze, zodat Holly zich niet opgelaten hoefde te voelen.

Holly’s gezicht verstrakte. ‘O. Had ik er ook een mee moeten nemen?’

‘Heeft u die dan?’ vroeg de vrouw met een vriendelijke glimlach.

Holly schudde haar hoofd.

‘Nou, maakt u zich dan geen zorgen. Het is geen vereiste, mensen brengen die dingen alleen maar mee om indruk te maken,’ fluisterde ze en Holly giechelde.

Holly liep terug naar haar stoel en maakte zich nog steeds zorgen. Niemand had iets over portfolio’s tegen haar gezegd. Waarom was zij de laatste die dat wist? Ze tikte met haar voet op de grond en bekeek het kantoor. Ze had een goed gevoel over deze plek, de kleuren waren warm en gezellig en de grote ramen lieten veel licht binnen. De plafonds waren hoog en dat schepte een heerlijk gevoel van ruimte. Holly zou hier de hele dag kunnen zitten nadenken. Ze voelde zich zo ontspannen dat ze niet eens schrok toen haar naam werd afgeroepen. Ze liep vol zelfvertrouwen naar de deur van het vertrek waar de sollicitatiegesprekken plaatsvonden. De secretaresse knipoogde naar haar om haar succes te wensen. Holly glimlachte terug. Ze bleef voor de deur van het kantoor staan en haalde diep adem.

Reik naar de maan, fluisterde ze tegen zichzelf, reik naar de maan.

==

==

Hoofdstuk vierendertig

==

Holly klopte zachtjes aan en een donkere norse stem riep dat ze binnen kon komen. Bij het horen van die stem sloeg haar hart over – het was net alsof ze bij de directeur van de school op het matje werd geroepen. Ze veegde haar klamme handen aan haar jasje af en ging naar binnen.

‘Goedendag,’ zei ze zelfverzekerder dan ze zich voelde. Ze liep door het kleine kantoor en stak haar hand uit naar de man die was opgestaan en zijn hand naar haar uitstak. Hij begroette haar met een brede grijns en een hartelijke handdruk. Gelukkig paste het gezicht niet bij de norse stem. Holly ontspande zich een beetje. Hij deed haar aan haar vader denken. Zo te zien was hij achter in de vijftig en had hij het voorkomen van een grote knuffelbeer. Zijn haar zat onberispelijk en was bijna sprankelend grijs en ze kon zich voorstellen dat hij vroeger een verschrikkelijk knappe man geweest moest zijn.

‘Holly Kennedy, klopt dat?’ Hij ging weer zitten en keek naar haar cv die voor hem lag. Ze ging in de stoel tegenover hem zitten en dwong zichzelf zich te ontspannen. Ze had de afgelopen dagen iedere handleiding over sollicitatietechnieken gelezen die ze te pakken kon krijgen en ze had geprobeerd alles in de praktijk te brengen, van de kamer in lopen en het handen schudden tot en met hoe ze in haar stoel moest zitten. Ze wilde de indruk wekken dat ze ervaren, intelligent en vol zelfvertrouwen was. Maar om dat te bewijzen zou ze meer nodig hebben dan een stevige handdruk.

‘Dat klopt.’ Ze zette haar handtas naast haar op de grond en legde haar klamme handen in haar schoot.

Hij zette zijn bril op het puntje van zijn neus en bladerde zwijgend door haar cv. Holly sloeg hem aandachtig gade en probeerde zijn gezichtsuitdrukking te doorgronden. Dat was geen gemakkelijke opgave. Hij was een van die mensen die altijd fronsend keken als ze iets lazen. En als dat niet het geval was, dan was hij helemaal niet onder de indruk van wat hij las. Ze bekeek zijn bureau, terwijl ze wachtte tot hij weer iets zou zeggen. Haar oog viel op een verzilverd fotolijstje met drie mooie jonge vrouwen van ongeveer haar leeftijd die vrolijk naar de camera lachten met op de achtergrond een schitterende tuin of park. Ze keek glimlachend naar de foto en toen ze opkeek, realiseerde ze zich dat hij haar cv had neergelegd en haar gadesloeg. Ze glimlachte en probeerde een meer zakelijke indruk te maken.

‘Voordat we het over jou hebben, zal ik eerst uitleggen wie ik ben en wat deze baan inhoudt,’ zei hij.

Holly knikte en deed haar best om heel erg geïnteresseerd te kijken.

‘Mijn naam is Chris Feeney en ik ben de oprichter en uitgever van het tijdschrift, of de baas zoals iedereen me hier graag noemt,’ grinnikte hij en Holly was gecharmeerd van zijn twinkelende blauwe ogen.

‘We zijn op zoek naar iemand die de advertenties voor zijn rekening neemt. Een tijdschrift is, net als andere media, verschrikkelijk afhankelijk van de advertenties die we plaatsen. We hebben het geld nodig om ons tijdschrift te publiceren, dus dit is een verschrikkelijk belangrijke functie. Helaas is de persoon die dat werk deed er nogal overhaast vandoor gegaan zodat we enigszins in de problemen zitten. Ik ben dus op zoek naar iemand die meteen kan beginnen. Hoe denk je daarover?’

Holly knikte. ‘Dat is geen enkel probleem. Ik wil juist zo snel mogelijk aan de slag.’

Meneer Feeney knikte en bekeek weer haar cv. ‘Ik zie dat je al een jaar werkloos bent, klopt dat?’ Hij keek haar over de rand van zijn bril aan.

‘Ja, dat klopt,’ knikte Holly. ‘Maar ik kan u verzekeren dat dat mijn eigen keus was. Mijn man werd helaas ziek en ik moest ontslag nemen om bij hem te kunnen zijn.’

Ze slikte moeizaam – ze wist dat elke werkgever hierover zou vallen. Niemand wilde iemand in dienst nemen die een jaar niets had gedaan.

‘Aha,’ zei hij en keek haar aan. ‘Ik hoop dat je man inmiddels geheel is hersteld,’ zei hij met een warme glimlach.

Holly wist niet zeker of dat een vraag was of niet en ze wist ook niet of ze verder moest gaan. Was hij in haar privé-leven geïnteresseerd? Hij bleef haar aankijken en het drong tot haar door dat hij op antwoord wachtte.

Ze schraapte haar keel. ‘Nou, eigenlijk niet, meneer Feeney. Mijn man is helaas in februari gestorven... Hij had een hersentumor. Daarom vond ik het belangrijk om mijn baan op te zeggen.’

‘Goh.’ Hij legde haar cv neer en zette zijn bril af. ‘Natuurlijk begrijp ik dat. Wat erg voor je,’ zei hij oprecht. ‘Dat moet heel moeilijk zijn voor iemand die zo jong is als jij...’ Hij sloeg zijn ogen neer en keek haar na een poosje weer aan. ‘Mijn vrouw is vorig jaar aan borstkanker overleden, dus ik begrijp hoe je je voelt,’ zei hij vriendelijk.

‘Wat erg voor u,’ Holly en keek bedroefd naar de vriendelijke man achter het bureau.

‘Ze zeggen dat het slijt,’ glimlachte hij.

‘Dat zeggen ze,’ zei Holly grimmig. ‘Liters thee zijn kennelijk de remedie.’

Hij schoot in de lach, een soort bulderende lach. ‘Ja! Dat hebben ze ook tegen mij gezegd en mijn dochters zeggen tegen me dat frisse lucht ook helpt.’

Holly lachte. ‘O, ja, de magische frisse lucht, die verricht wonderen voor het hart. Zijn dat uw dochters?’ Ze keek glimlachend naar de foto.

‘Inderdaad,’ zei hij eveneens glimlachend. ‘Mijn drie kleine dokters die me in leven proberen te houden,’ lachte hij. ‘Helaas ziet de tuin er niet meer uit zoals op de foto.’

‘Wauw, is dat uw tuin?’ zei Holly met grote ogen. ‘Hij is schitterend. Ik dacht dat het de botanische tuinen of zoiets waren.’

‘Dat was Maureen’s specialiteit. Ik ben bijna altijd op kantoor en heb geen tijd om orde in de chaos te scheppen.’

‘O, praat me niet over tuinen.’ Holly rolde met haar ogen. ‘Ik heb absoluut geen groene vingers en mijn tuin begint aardig op een oerwoud te lijken.’ Hij zag er inderdaad uit als een oerwoud, dacht ze.

Ze bleven elkaar glimlachend aankijken en Holly voelde zich getroost dat een ander hetzelfde had meegemaakt. Of ze de baan wel of niet kreeg, het stond in elk geval vast dat zij niet de enige was.

‘Goed, wat de sollicitatie betreft,’ zei meneer Feeney lachend. ‘Heb je eigenlijk wel enige ervaring met de media?’

Het beviel Holly niet dat hij ‘eigenlijk wel’ zei. Dat betekende dat hij haar cv had bestudeerd en nergens had gelezen dat ze enige ervaring had.

‘Jazeker.’ Ze nam weer een zakelijke houding aan en deed heel erg haar best om indruk te maken. ‘Ik heb ooit bij een makelaar gewerkt en ik onderhield de contacten met de media voor de advertenties van huizen. Ik stond zeg maar aan de andere kant van wat deze functie inhoudt, dus ik weet hoe ik bedrijven moet benaderen die advertentieruimte willen kopen.’

Meneer Feeney knikte. ‘Maar je hebt nooit bij een tijdschrift of een krant of iets dergelijks gewerkt?’

Holly knikte langzaam en pijnigde haar hersens. ‘Maar ik was verantwoordelijk voor het drukken van een wekelijkse nieuwsbrief voor een bedrijf waar ik werkte...’ bazelde ze door. Ze klampte zich aan elke strohalm vast, maar realiseerde zich dat ze nogal pathetisch klonk.

Meneer Feeney was te beleefd om haar te onderbreken, terwijl ze elke baan opnoemde die ze had gehad en alles aandikte wat ook maar enigszins iets met adverteren of de media te maken had. Ten slotte hield ze haar mond, omdat haar eigen stemgeluid haar begon te vervelen en ze friemelde nerveus met haar handen in haar schoot. Ze was helemaal niet geschikt voor deze functie en dat wist ze. Ze wist ook dat ze het kon, maar dan moest hij haar wel een kans geven.

Meneer Feeney zette zijn bril af. ‘Aha. Ik begrijp dat je heel veel ervaring op verschillende gebieden hebt opgedaan, maar het valt me op dat je nooit langer dan negen maanden op dezelfde werkplek bent gebleven...’

‘Ik was op zoek naar de juiste baan,’ zei Holly die nu helemaal geen greintje zelfvertrouwen meer had.

‘En hoe weet ik dan dat je mij niet na een paar maanden in de steek zult laten?’ vroeg hij glimlachend, maar ze wist dat hij serieus was.

‘Omdat dit de juiste baan voor mij is,’ zei ze ernstig. Holly haalde diep adem. Ze voelde dat ze weinig kans maakte en ze was niet bereid het zo makkelijk op te geven. ‘Meneer Feeney,’ zei ze en ging op het puntje van haar stoel zitten. ‘Ik ben een harde werkster. Als ik iets leuk vind, zet ik me voor de volle honderd procent in, want ik ben ontzettend betrokken bij mijn werk. Ik ben zeer bekwaam en ik ben meer dan bereid alles te leren wat ik nog niet weet zodat ik mijn beste beentje kan voorzetten, voor mezelf, voor u en voor het bedrijf. Als u vertrouwen in mij stelt, beloof ik u dat ik u niet teleur zal stellen.’ Ze moest zich bedwingen zich niet op haar knieën te laten vallen en hem te smeken haar die vervloekte baan te geven. Ze kreeg een kleur toen ze zich realiseerde wat ze net had gezegd.

‘Nou, dat lijkt me mooi om het gesprek mee te eindigen,’ zei Meneer Feeney glimlachend tegen haar. Hij ging staan en stak zijn hand uit. ‘Hartelijk dank dat je de tijd hebt genomen hier te komen. Je hoort ongetwijfeld nog van ons.’

Holly schudde zijn hand en bedankte hem zacht. Ze raapte haar tas van de grond en voelde zijn ogen in haar rug prikken toen ze naar de deur liep. Vlak voordat ze zijn kantoor verliet, draaide ze zich om. ‘Meneer Feeney, ik zal zorgen dat uw secretaresse u een lekkere pot hete thee brengt. Daar zult u helemaal van opknappen.’ Ze glimlachte, trok de deur achter zich dicht en hoorde hem hard lachen. De vriendelijke secretaresse keek Holly met opgetrokken wenkbrauwen aan toen ze langs haar bureau liep. De overige sollicitanten hielden hun portfolio’s angstvallig vast, terwijl ze zich afvroegen wat die vrouw toch had gezegd dat ze de man in het kantoortje zo aan het lachen had gemaakt. Holly glimlachte in zichzelf toen ze meneer Feeney nog steeds hoorde lachen en liep naar buiten, de frisse lucht in.

==

Holly besloot om bij Ciara op haar werk langs te gaan en daar wat te eten. Ze sloeg de hoek om, liep bij Hogan’s naar binnen en zocht naar een tafeltje. De pub zat vol met keurig geklede mensen die lunchpauze hadden en enkelen dronken zelfs stiekem een paar pilsjes voordat ze naar kantoor teruggingen. Holly vond een tafeltje in een hoek en ging zitten.

‘Neem me niet kwalijk,’ riep ze luid en knipte met haar vingers in de lucht. ‘Word ik nog bediend of hoe zit dat?’

De mensen aan de omringende tafels keken boos naar haar, omdat ze zo onbeschoft tegen het personeel was en met haar vingers in de lucht bleef knippen. ‘Hé!’ schreeuwde ze.

Ciara draaide zich nijdig om en lachte toen ze haar grijnzende zus zag. ‘Jezus, ik stond net op het punt je kop eraf te slaan,’ lachte ze en liep op Holly toe.

‘Ik hoop dat je niet tegen al je klanten zo praat,’ plaagde Holly.

‘Niet tegen iedereen,’ antwoordde Ciara serieus. ‘Kom je hier vandaag lunchen?’

Holly knikte. ‘Waarom doe je de lunch? Ik dacht dat je in Club Diva werkte.’

Ciara rolde met haar ogen. ‘Die man beult me van ’s morgens vroeg tot ’s?avonds laat af. Hij behandelt me als een slaaf,’ kreunde Ciara.

‘Hoor ik iemand mijn naam noemen?’ lachte Daniel die aan kwam lopen.

Ciara’s gezicht verstarde toen ze besefte dat hij haar had gehoord. ‘Nee nee... ik had het over Mathew,’ stamelde ze. ‘Hij houdt me van ’s avonds laat tot ’s morgens vroeg wakker, ik lijk wel zijn sexslavin...’ Ze maakte de zin niet af en liep naar de bar om een pen en een opschrijfboekje te pakken.

‘Neem me niet kwalijk dat ik het vroeg,’ zei Daniel die Ciara verbijsterd nakeek. ‘Heb je er bezwaar tegen als ik bij je kom zitten?’ vroeg hij aan Holly.

‘Ja,’ plaagde Holly maar trok een stoel voor hem naar achteren. ‘Goed, wat is lekker om te eten?’ vroeg ze met een blik op de menukaart toen Ciara terugkeerde.

Ciara zei achter Daniel geluidloos ‘niets’ en Holly giechelde.

‘De sandwich speciaal is mijn lievelingsgerecht,’ adviseerde Daniel en Ciara schudde wild met haar hoofd naar Holly. Blijkbaar vond Ciara de sandwich speciaal maar niets.

‘Waarom schud jij je hoofd?’ vroeg Daniel die haar weer betrapte.

‘O, het is alleen dat... Holly allergisch is voor uien,’ stamelde Ciara weer. Dat was nieuw voor Holly.

Holly knikte. ‘Ja... eh... ik krijg van uien... een opgeblazen hoofd.’ Ze blies haar wangen op. ‘Vreselijke dingen, die uien. Dodelijk zelfs. Op een dag zullen ze me fataal worden.’

Ciara rolde met haar ogen naar haar zus, die voor de zoveelste keer weer schromelijk overdreef.

‘Nou, dan laat je de uien weg,’ stelde Daniel voor en Holly knikte.

Ciara stak haar vingers in haar mond en deed net alsof ze kokhalsde toen ze wegliep.

‘Wat zie je er vandaag flitsend uit,’ zei Daniel terwijl hij haar broekpak bekeek.

‘Ja, dat was de indruk die ik probeerde te geven. Ik kom net van een sollicitatiegesprek,’ zei Holly en kromp ineen bij de herinnering.

‘O, ja, dat is ook zo.’ Daniel glimlachte en trok een gek gezicht. ‘Ging het niet goed?’

Holly schudde haar hoofd. ‘Laten we het er maar op houden dat ik een nog flitsender broekpak moet kopen. Ik verwacht niet dat ze me snel zullen bellen.’

‘O, maak je geen zorgen,’ zei Daniel glimlachend. ‘Je zult nog genoeg kansen krijgen. Je kunt nog steeds boven achter de bar werken als je wilt.’

‘Ik dacht dat je die baan aan Ciara had gegeven. Waarom werkt ze beneden?’ Holly keek hem vragend aan.

Daniel trok een gezicht. ‘Holly, je kent je zus. Er heeft zich een klein incident voorgedaan.’

‘O, nee!’ lachte Holly. ‘Wat heeft ze nu weer gedaan?’

‘Een of andere vent aan de bar zei iets tegen haar wat niet helemaal in goede aarde viel. Dus heeft ze een glas bier getapt en dat over zijn hoofd gegoten.’

‘O, nee!’ riep Holly geschrokken. ‘Het verbaast me dat je haar niet ontslagen hebt!’

‘Dat kan ik een lid van de familie Kennedy toch niet aandoen?’ glimlachte hij. ‘Bovendien, hoe zou ik jou dan ooit nog onder ogen durven komen?’

‘Precies,’ zei Holly glimlachend. ‘Je mag dan een vriend van me zijn, maar “je moet de familie respecteren”,’ zei ze met een maffia-accent. Ciara keek haar zus afkeurend aan toen ze met de bestelling kwam. ‘Goh, dat is wel de slechtste Godfather-imitatie die ik ooit heb gehoord. Bon appetit,’ zei ze sarcastisch. Ze zette het bord met een dreun op tafel neer en liep meteen weer weg.

‘Hé!’ Daniel fronste zijn wenkbrauwen en pakte Holly’s bord om haar sandwich te inspecteren.

‘Wat doe je nou?’ vroeg Holly.

‘Er zitten uien in,’ zei hij kwaad. ‘Ciara heeft weer eens de verkeerde bestelling doorgegeven.’

‘Nee, nee, dat heeft ze niet gedaan,’ schoot Holly haar zus te hulp en griste het bord uit zijn handen. ‘Ik ben alleen allergisch voor rode uien,’ flapte ze eruit.

Daniel fronste zijn voorhoofd. ‘Eigenaardig. Ik dacht niet dat er veel verschil tussen was.’

‘O, jawel,’ knikte Holly en probeerde geleerd te klinken. ‘Ze mogen dan tot dezelfde familie behoren, maar de rode ui... bevat dodelijke gifstoffen...’ Ze maakte de zin niet af.

‘Gifstoffen?’ herhaalde Daniel ongelovig.

‘Nou ja, voor mij zijn ze... giftig... ’ mompelde ze en zette haar tanden in de sandwich om te voorkomen dat ze nog meer zou zeggen. Ze vond het moeilijk om haar sandwich op te eten omdat Daniel haar doordringend aankeek. Ze voelde zich net een schrokkend varken. Dus gaf ze het uiteindelijk op en legde het restant op haar bord terug.

‘Vind je het niet lekker?’ vroeg Daniel ongerust.

‘Integendeel, het is heerlijk, maar ik heb uitgebreid ontbeten,’ loog ze en klopte met haar hand op haar lege maag.

‘En, heb je die kabouter nog kunnen betrappen?’ plaagde hij.

‘Ja, ik heb hem betrapt!’ lachte Holly, terwijl ze haar vette vingers aan haar servet afveegde.

‘Echt? Wie was het?’

‘Je gelooft het nooit! Het was mijn broer Richard!’ lachte ze.

‘Ga weg! Maar waarom heeft hij je het niet verteld? Moest het een verrassing of iets dergelijks zijn?’

‘Zoiets vermoed ik.’

‘Hij is een aardige vent, Richard,’ zei Daniel peinzend.

‘Vind je?’ vroeg Holly verbaasd.

‘Ja, hij heeft iets onschuldigs over zich. Een vriendelijk karakter.’

Holly knikte, terwijl ze die informatie op zich in liet werken. Hij onderbrak haar gedachten. ‘Heb je Denise of Sharon onlangs nog gesproken?’

‘Alleen Denise,’ zei ze en wendde haar hoofd af. ‘Jij?’

‘Tom heeft me helemaal gek gemaakt met al zijn gepraat over de bruiloft. Hij wil dat ik zijn getuige ben. Eerlijk gezegd had ik niet gedacht dat ze al zo snel zouden gaan trouwen.’

‘Ik ook niet,’ beaamde Holly. ‘Hoe sta je er nu tegenover?’

‘Ach.’ Daniel zuchtte. ‘Op een egoïstische en verbitterde manier ben ik blij voor hem.’ Hij lachte.

‘Ik weet hoe je je voelt,’ knikte Holly. ‘Heb je je ex onlangs nog gesproken?’

‘Wie Laura?’ zei hij verbaasd. ‘Die vrouw wil ik nooit meer zien.’

‘Is ze met Tom bevriend?’

‘Ze zijn niet meer zo bevriend als vroeger, goddank.’

‘Dus ze wordt niet voor het huwelijk uitgenodigd?’

Daniel zette grote ogen op. ‘Weet je, daar heb ik niet eens aan gedacht. God, ik hoop van niet. Tom weet dat ik hem wat aandoe als hij haar uitnodigt.’

Er viel een stilte terwijl Daniel erover nadacht.

‘Ik geloof dat ik Tom en Denise morgenavond zie om over bruiloften te praten. Dus als je zin hebt om mee te gaan,’ zei Daniel.

Holly rolde met haar ogen. ‘Goh, bedankt. Ik kan me werkelijk niets leukers voorstellen, Daniel.’

Daniel begon te lachen. ‘Ik weet het, daarom heb ik geen zin om er in m’n eentje naar toe te gaan. Bel me als je je mocht bedenken.’

Holly knikte.

‘Oké, hier is de rekening,’ zei Ciara die een papiertje op tafel liet vallen en wegslenterde. Daniel keek haar na en schudde zijn hoofd.

‘Wind je niet op, Daniel,’ zei Holly lachend. ‘Je hoeft het niet veel langer van haar te pikken.’

‘Waarom niet?’ Hij keek verward.

Oeps, dacht Holly, Ciara had hem niet verteld dat ze wegging. ‘O, niets,’ mompelde ze en rommelde in haar tas op zoek naar haar portemonnee.

‘Zeg eens, hoe bedoel je dat?’ drong hij aan.

‘O, ik bedoel dat haar werkdag er bijna op zit.’ Ze pakte haar portemonnee en keek op haar horloge.

‘Luister, laat die rekening maar zitten.’

‘Nee, geen sprake van,’ zei ze en zocht tussen alle bonnetjes en waardeloze papiertjes in haar portemonnee naar geld. ‘Dat herinnert me eraan, ik ben je nog twintig euro schuldig.’ Ze legde het geld op tafel.

‘Laat maar.’ Hij maakte een afwimpelend gebaar.

‘Hé, mag ik ook eens iets betalen?’ grapte Holly. ‘Ik laat het hier op tafel liggen, dus je zult het wel moeten aannemen.’

Ciara kwam terug en hield haar hand op.

‘Het is in orde, Ciara. Zet maar op mijn rekening,’ zei Daniel.

Ciara keek Holly met opgetrokken wenkbrauwen aan en knipoogde naar haar. Toen keek ze naar de tafel en zag het briefje van twintig euro liggen. ‘O, bedankt, zus, ik wist niet dat jij zulke royale fooien gaf.’ Ze stak het geld in haar zak en liep naar een andere tafel.

‘Wind je niet op,’ zei Daniel lachend toen hij Holly’s geschokte gezicht zag. ‘Ik trek het wel van haar loon af.’

==

Holly’s hart begon te bonzen toen ze Sharon’s auto voor haar huis zag staan. Het was lang geleden sinds Holly haar had gesproken en er was intussen zo veel tijd verstreken dat ze zich geneerde. Ze overwoog om te keren en de andere kant op te rijden, maar bedacht zich. Ze moest de gevolgen eens onder ogen zien voordat ze weer een van haar beste kameraden verloor. Als het niet al te laat was.

==

==

Hoofdstuk vijfendertig

==

Holly reed de oprit van haar huis op, haalde diep adem en stapte uit. Zij had Sharon als eerste moeten opzoeken en dat wist ze. Nu leek het allemaal nog veel erger. Ze liep naar Sharon’s auto en was verbaasd toen John uitstapte. Sharon was nergens te bekennen. Haar hart begon weer te bonzen, ze hoopte dat alles goed was met Sharon.

‘Hai, Holly,’ zei John, terwijl hij met een grimmig gezicht het portier dichtsloeg.

‘John! Waar is Sharon?’ vroeg ze.

‘Ik kom net van het ziekenhuis.’ Hij liep langzaam op haar toe.

Holly drukte haar handen tegen haar gezicht en tranen sprongen in haar ogen. ‘O, mijn God! Is alles goed met haar?’

John keek verward. ‘Ja, ze moest gewoon voor controle. Ik ga haar zo weer ophalen.’

Holly liet haar handen zakken. ‘O,’ zei ze en voelde zich stom.

‘Als je je zo ongerust over haar maakt, zou je haar eens moeten bellen.’ John hield zijn hoofd opgeheven en zijn ijsblauwe ogen boorden zich diep in de hare. Holly zag dat hij zijn kaken op elkaar klemde. Ze keek hem recht aan tot ze gedwongen was haar ogen neer te slaan.

Holly beet schuldbewust op haar lip. ‘Ja, ik weet het. Waarom kom je niet even binnen, dan zet ik een kopje thee.’ Op elk ander moment had ze om zichzelf gelachen dat ze dit zei.

Ze zette de waterkoker aan en hield zichzelf bezig, terwijl John zich in een stoel installeerde.

‘Sharon weet niet dat ik hier ben, dus ik zou het op prijs stellen als je niets zegt.’

‘O.’ Holly was nog meer teleurgesteld. Sharon had hem niet gestuurd. Ze wilde haar niet eens zien. Ze had Holly helemaal afgeschreven.

‘Ze mist je.’ John bleef haar recht aankijken en knipperde geen moment met zijn ogen.

Holly liep met twee bekers naar de tafel en ging zitten. ‘Ik mis haar ook.’

‘Het is een tijd geleden, Holly. En je weet ook wel dat jullie elkaar vroeger elke dag spraken.’ John pakte een beker uit haar hand en zette die voor zich op tafel neer.

‘Toen was alles anders, John,’ zei Holly kwaad. Was er dan niemand die begreep wat ze doormaakte? Was zij tegenwoordig de enige op de hele aardbol die bij z’n volle verstand was?

‘Luister, we weten allemaal wat je door hebt gemaakt...’ begon John.

‘Ik weet dat jullie allemaal wéten wat ik heb doorgemaakt, John, dat is overduidelijk, maar jullie schijnen geen van allen te begrijpen dat ik het nog steeds doormaak!’

Er viel een stilte.

‘Dat is helemaal niet waar.’ John’s stem klonk zachter en hij staarde naar de beker die hij op tafel ronddraaide.

‘Dat is wel waar. Ik kan niet zoals jullie verdergaan met mijn leven en net doen alsof er niets is gebeurd.’

‘Denk je dat wij dat doen?’

‘Laten we eens naar de bewijzen kijken, goed?’ zei ze sarcastisch. ‘Sharon krijgt een baby en Denise gaat trouwen—’

‘Holly, dat heet leven,’ onderbrak John haar. ‘Jij schijnt te zijn vergeten hoe je dat doet. En ik zeg niet dat ik denk dat het makkelijk voor je is, want ik weet zelf hoe moeilijk het is. Ik mis Gerry ook. Hij was mijn beste vriend. Ik heb mijn hele leven naast hem gewoond. Ik heb godverdomme zelfs met hem op dezelfde kleuterschool gezeten. We hebben op dezelfde lagere school gezeten, we hebben op dezelfde middelbare school gezeten en we speelden in hetzelfde voetbalteam. Ik was tijdens zijn huwelijk zijn getuige en toen ik trouwde, was hij mijn getuige. Als ik een probleem had, ging ik naar Gerry, als ik lol wilde trappen, ging ik naar Gerry. Ik heb hem dingen verteld die ik nooit aan Sharon zou vertellen en hij heeft me dingen verteld die hij nooit aan jou zou hebben verteld. Dat ik niet met hem getrouwd was, betekent nog niet dat ik me niet net zo voel als jij. En dat hij nu dood is, betekent niet dat ik ook moet ophouden met leven.’

Holly was perplex. John draaide zich om zodat hij haar kon aankijken. De poten van de stoel kraakten luid in de stilte. Hij haalde diep adem.

‘Ja, het is moeilijk,’ vervolgde hij. ‘Ja, het is afschuwelijk. Ja, het is het ergste wat mij in m’n hele leven is overkomen en ja, het zal waarschijnlijk het verdrietigste en moeilijkste zijn waar ik ooit doorheen moet. Maar dat betekent niet dat ik het gewoon maar moet opgeven. Dat ik gewoon níet meer naar de pub ga, omdat er twee kerels lachend en grappen makend op de krukken zitten waar Gerry en ik altijd zaten en dat ik gewoon níet meer naar voetbalwedstrijden ga, omdat we daar vroeger altijd met z’n allen naar toe gingen. Natuurlijk herinner ik het me met een glimlach, maar het betekent niet dat ik die dingen gewoon niet meer doe.’

Tranen welden in Holly’s ogen op en John sprak verder.

‘Sharon weet dat je verdriet hebt en begrijpt dat, maar jij moet begrijpen dat dit een ontzettend belangrijke periode in haar leven is en dat ze de steun van haar beste vriendin nodig heeft. Zij heeft jouw hulp nodig, net zoals jij haar hulp nodig hebt.’

‘Ik doe mijn best, John,’ snikte Holly, terwijl hete tranen over haar wangen rolden.

‘Dat weet ik.’ Hij boog naar voren en pakte haar handen. ‘Maar Sharon heeft jou ook nodig. Het heeft geen zin om de situatie te vermijden, daar is niemand mee gebaat.’

‘Maar ik moest vandaag solliciteren,’ snikte ze kinderlijk.

John probeerde een glimlach te verbergen. ‘Dat is geweldig nieuws, Holly. Hoe ging het?’

‘Klote,’ snifte ze en John schoot in de lach. Hij liet even een stilte vallen.

‘Ze is bijna vijf maanden zwanger, weet je.’

‘Wat?’ Holly keek verbaasd op. ‘Dat heeft ze mij niet verteld!’

‘Dat durfde ze niet,’ zei hij vriendelijk. ‘Ze dacht dat je boos op haar zou worden en dat je haar nooit meer zou willen zien.’

‘Wat stom van haar om dat te denken,’ zei Holly kwaad en veegde agressief haar tranen weg.

‘O, werkelijk?’ Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘En hoe noem je dit dan?’

Holly wendde haar ogen af. ‘Ik was van plan haar te bellen, heus. Elke dag heb ik met de telefoon in mijn hand gezeten, maar ik kon het gewoon niet. Dan zei ik tegen mezelf dat ik de volgende dag zou bellen en de volgende dag had ik het druk... O, het spijt me zo, John. Ik ben werkelijk heel erg blij voor jullie.’

‘Dank je, maar ik ben niet degene tegen wie je dat moet zeggen.’

‘Ik weet het. O, ik ben zo vreselijk geweest! Ze zal het me nu nooit meer vergeven!’

‘Doe niet zo dom, Holly. We hebben het over Sharon. Morgen is ze het allemaal weer vergeten.’

Holly trok haar wenkbrauwen op en keek hem hoopvol aan.

‘Nou ja, misschien niet morgen. Misschien volgend jaar... en je hebt nog heel wat goed te maken, maar uiteindelijk zal ze het je vergeven...’ Zijn lichtblauwe ogen twinkelden.

‘Hou op!’ giechelde Holly en gaf hem een tik op zijn arm. ‘Kan ik je met je mee naar het ziekenhuis?’

==

Holly had een nerveus gevoel in haar maag toen ze voor het ziekenhuis stopten. Sharon stond buiten te wachten tot ze werd opgehaald. Ze zag er zo aandoenlijk uit dat Holly glimlachte. Sharon zou mama worden. Ze kon niet geloven dat ze vijf maanden zwanger was. Dat betekende dat Sharon al drie maanden zwanger was toen ze op vakantie gingen en ze had geen woord gezegd! Maar wat Holly nog moeilijker vond om te geloven, was dat ze zo stom was geweest om de veranderingen in haar vriendin niet op te merken. Natuurlijk had ze drie maanden geleden nog geen dikke buik, maar nu kon Holly een lichte welving zien onder haar coltrui en spijkerbroek. En het stond haar goed. Holly stapte uit de auto en Sharon’s gezicht verstrakte.

Sharon ging vast tegen haar schreeuwen. Ze ging haar vertellen dat ze haar haatte en dat ze haar nooit meer wilde zien en dat ze een waardeloze vriendin was en dat ze...

Er verscheen een glimlach op Sharon’s gezicht en ze stak haar armen naar Holly uit. ‘Kom hier, idioot,’ zei ze zacht.

Holly wierp zich in haar armen. En daar, terwijl haar beste vriendin haar innig vasthield, voelde ze de tranen weer opkomen. ‘O, Sharon, het spijt me zo. Ik ben een vreselijk mens. Het spijt me heel, heel, heel erg. Vergeef het me, alsjeblieft. Het was nooit mijn bedoeling om—’

‘O, hou je mond, jammeraar die je bent en hou me vast,’ zei Sharon met gebroken stem en ze hielden elkaar vast, terwijl John toekeek.

‘Ahum.’ John schraapte luid zijn keel.

‘Kom hier,’ glimlachte Holly en trok hem in hun kringetje.

‘Ik neem aan dat dit jouw idee was.’ Sharon keek haar man aan.

‘Helemaal niet,’ zei hij met een knipoog naar Holly. ‘Ik zag Holly toevallig op straat lopen en dacht haar een plezier te doen door haar een lift aan te bieden...’

‘Ja, dat zal wel,’ zei ze sarcastisch en gaf Holly een arm, terwijl ze naar de auto liepen. ‘Nou, je hebt mij in elk geval een plezier gedaan.’ Ze glimlachte naar haar vriendin.

‘En, wat zeiden ze?’ vroeg Holly die achterin zat en zich als een opgewonden kind tussen de twee voorstoelen perste. ‘Wat is het?’

‘Goh, je gelooft het nooit, Holly.’ Sharon draaide zich om en was net zo opgewonden als Holly. ‘De dokter zei dat... en ik geloof hem omdat hij kennelijk een van de beste artsen is... hoe dan ook, hij zei...’

‘Kom, vertel op!’ drong Holly aan die popelde van nieuwsgierigheid.

‘Hij zegt dat het een baby is!’

Holly rolde met haar ogen. ‘Ha ha. Ik bedoel, is het een jongen of een meisje?’

‘Voorlopig is het een “het”. Ze zijn er nog niet helemaal zeker van.’

‘Zou je het willen weten wat “het” is als ze het je wel konden vertellen?’

Sharon trok haar neus op. ‘Dat weet ik eigenlijk niet, daar ben ik nog niet uit.’ Ze keek naar John en de twee glimlachten heimelijk naar elkaar.

Holly voelde een bekende steek van jaloezie en ze was even stil tot de opwinding weer terugkeerde. John reed naar Holly’s huis. Sharon en Holly hadden geen zin om alweer afscheid te nemen nu ze het net weer goed hadden gemaakt. Ze hadden nog zo veel te bepraten. Ze gingen rond de keukentafel zitten en haalden de verloren tijd in.

‘Sharon, Holly heeft vandaag een sollicitatiegesprek gehad,’ zei John die er geen speld tussen kon krijgen, maar zijn kans greep zodra die zich voordeed.

‘O, echt? Ik wist niet dat je al op zoek was naar een baan!’

‘Gerry’s nieuwe opdracht.’ Holly glimlachte.

‘Was dat de boodschap voor deze maand? Ik was zo nieuwsgierig! En, hoe is het gegaan?’

Holly trok een grimas en drukte haar handen tegen haar hoofd. ‘O, het was vreselijk, Sharon. Ik heb me volledig belachelijk gemaakt.’

‘Werkelijk?’ Sharon giechelde. ‘Wat voor een baan was het?’

‘Advertentieruimte verkopen voor dat tijdschrift x.’

‘Maar dat is te gek! Dat tijdschrift lees ik altijd op mijn werk!’

‘Ik geloof niet dat ik het ken. Wat voor een tijdschrift is het?’ vroeg John.

‘Er staat van alles in. Mode, sport, cultuur, eten, recensies... eigenlijk van alles,’ antwoordde Sharon.

‘En advertenties,’ grapte Holly.

‘Nou, de advertenties zullen lang niet zo goed zijn zolang Holly Kennedy niet voor ze werkt,’ zei Sharon lief.

‘Bedankt, maar ik denk echt niet dat ze me zullen aannemen.’

‘Waarom? Wat ging er dan verkeerd tijdens het sollicitatiegesprek? Zo slecht kun je het toch niet hebben gedaan?’ Sharon keek haar nieuwsgierig aan en pakte de pot thee.

‘Nou, ik denk niet dat het bepaald positief overkomt als je op de vraag of je ervaring hebt opgedaan bij een tijdschrift of krant antwoordt dat je ooit een nieuwsbrief voor een stom bedrijf hebt geschreven.’ Holly bonkte voor de grap met haar hoofd op tafel.

Sharon barstte in lachen uit. ‘Nieuwsbrief? Ik hoop niet dat je op dat waardeloze foldertje doelt dat je hebt uitgeprint om voor dat achterlijke bedrijf reclame te maken?’

John en Sharon lagen helemaal in een deuk.

‘Ach, nou ja, ik maakte toch reclame voor het bedrijf...’ Holly’s stem stierf weg en ze giechelde omdat ze zich nu helemaal vreselijk opgelaten voelde.

‘Weet je nog dat je ons dwong om in de stromende regen de straat op te gaan en die folders in brievenbussen te gooien! We hebben er dagen over gedaan!’

‘Hé, dat herinner ik me nog,’ zei John lachend. ‘Weet je nog dat je mij en Gerry op een avond de straat hebt opgestuurd om er honderden rond te brengen?’ zei hij nog steeds lachend.

‘Ja?’ Holly wilde niet horen wat hij ging zeggen.

‘Nou, we hebben ze allemaal in de afvalcontainer van Bob’s pub gegooid en zijn een biertje gaan drinken.’ Hij lachte bij de herinnering en Holly’s mond viel open.

‘Stelletje stiekemerds!’ lachte ze. ‘Door jullie is het bedrijf failliet gegaan en ben ik mijn baan kwijtgeraakt!’

‘Volgens mij ging het bedrijf op de fles zodra die mensen een blik op dat foldertje hadden geworpen, Holly,’ plaagde Sharon. ‘Hoe dan ook, dat vreselijke bedrijf, waar je elke dag over klaagde.’

‘Slechts een van die baantjes waar Holly zich over beklaagde,’ grapte John. Maar hij had gelijk.

‘Ja, maar over deze baan zou ik niet hebben geklaagd,’ zei Holly bedroefd.

‘Er zijn nog zo veel andere banen,’ stelde Sharon haar gerust. ‘Je moet alleen je sollicitatietechniek opfrissen.’

‘Vertel mij wat.’ Holly prikte met de suikerlepel in de suikerpot.

Ze zaten een poosje zwijgend bij elkaar.

‘Jij hebt een nieuwsbrief gepubliceerd,’ herhaalde John een paar minuten later en schoot weer in de lach.

‘O, hou er toch over op.’ Holly kromp ineen. ‘Hé, wat hebben Gerry en jij nog meer uitgespookt waarvan ik niets weet?’

‘Een echte vriend verklapt nooit geheimen,’ plaagde John en zijn ogen twinkelden bij de herinneringen.

Maar er was iets losgemaakt. En nadat Holly en Sharon hadden gedreigd om de waarheid uit hem te slaan, kwam Holly die avond meer te weten over haar echtgenoot dan ze ooit had geweten. Voor het eerst sinds Gerry was gestorven, lachten ze alle drie. Ze lachten de hele avond en Holly leerde eindelijk over haar man te praten. Vroeger kwamen ze altijd bij elkaar: Holly, Gerry, Sharon en John. Deze keer kwamen er slechts drie bij elkaar om zich degene die ze verloren hadden te herinneren. En tijdens die gesprekken kwam hij die avond voor hen allemaal weer tot leven. Spoedig zouden er weer vier zijn, wanneer de baby van Sharon en John geboren werd.

Het leven ging door.

==

==

Hoofdstuk zesendertig

==

Die zondag kwam Richard met de kinderen bij Holly op bezoek. Ze had tegen hem gezegd dat hij hen gerust mee kon nemen, aangezien ze de afgelopen weken elke zondag opgesloten hadden gezeten in die naargeestige pensionkamer. Ze speelden buiten in de tuin, terwijl Richard en Holly nog aan tafel zaten te eten en door de terrasdeuren naar hen keken.

‘Ze lijken echt gelukkig, Richard,’ zei Holly, terwijl ze naar de spelende kinderen keek.

‘Ja, hè?’ Glimlachend keek hij hoe ze elkaar achterna zaten. ‘Ik wil dat alles zo normaal mogelijk voor hen is. Ze begrijpen niet helemaal wat er aan de hand is en het valt niet mee om het uit te leggen.’

‘Wat heb je hun verteld?’

‘Dat mammie en pappie niet meer van elkaar houden en dat ik uit huis ben gegaan, omdat we dan gelukkiger zijn. Iets in die trant.’

‘En kunnen ze dat begrijpen?’

Haar broer knikte langzaam. ‘Timothy wel, maar Emily is bang dat we straks misschien niet meer van haar houden en dat ze het huis uit moet.’ Hij keek Holly bedroefd aan.

Arme Emily, dacht Holly, en keek naar haar terwijl ze met haar griezelige pop ronddanste. Ze kon niet geloven dat ze dit gesprek met Richard had. Hij leek tegenwoordig een volkomen ander mens. Of misschien was zij veranderd. Het leek wel alsof ze veel meer van hem kon verdragen en het viel haar makkelijker zijn irritante, kritische opmerkingen te negeren. Want die maakte hij nog steeds regelmatig. Aan de andere kant hadden ze nu iets gemeen. Ze begrepen allebei hoe het was om zich eenzaam en onzeker over zichzelf te voelen.

‘Hoe bevalt het bij pa en ma thuis?’

Richard slikte een stukje aardappel door en knikte. ‘Goed. Ze zijn ontzettend hartelijk.’

‘Valt Ciara je lastig?’ Het was net alsof ze haar kind na zijn eerste schooldag ondervroeg, omdat ze wilde weten of de andere kinderen hem hadden getreiterd of aardig waren geweest. Maar de laatste tijd voelde ze de drang hem in bescherming te nemen. Het hielp haar hem te helpen, dat gaf haar kracht.

‘Ciara is... Ciara,’ glimlachte hij. ‘We zijn het over een heleboel dingen niet met elkaar eens.’

‘Nou, daar zou ik me maar niet druk over maken,’ zei Holly, terwijl ze een stukje varkensvlees aan haar vork probeerde te prikken. ‘De overgrote meerderheid van de wereldbevolking zou het niet met haar eens zijn.’ Het stukje vlees liet zich niet pakken en toen Holly weer een verwoede poging deed, vloog het door de lucht en landde in de gootsteen.

‘Jij dacht ik zal dat varkentje wel even wassen,’ lachte Richard, terwijl Holly naar het aanrecht liep om het stukje vlees te pakken.

Holly giechelde. ‘Hé, Richard, je hebt een grappige opmerking gemaakt!’

Hij keek verheugd, omdat hij haar aan het lachen had gemaakt. ‘Ik veronderstel dat ik ook mijn goede momenten heb,’ zei hij schouderophalend. ‘Hoewel ik er zeker van ben dat dat er volgens jou niet veel zijn.’

Holly legde haar mes en vork neer en probeerde langzaam kauwend haar gedachten onder woorden te brengen. ‘We zijn allemaal anders, Richard. Ciara is een beetje excentriek, Declan is een dromer, Jack is een grapjas, ik ben... tja, ik weet niet wat ik ben. Maar jij was altijd heel beheerst. Rechtlijnig en serieus. Dat is niet per definitie slecht. We zijn nou eenmaal allemaal anders.’

‘Jij bent heel erg attent,’ zei Richard na een lange stilte.

‘Pardon?’ vroeg Holly verward. Om haar verlegenheid te verbergen propte ze haar mond vol.

‘Ik heb altijd gevonden dat je erg attent was,’ zei hij weer.

‘Wanneer?’ vroeg Holly met volle mond ongelovig.

‘Nou, ik zou hier niet zitten en de kinderen zouden niet door de tuin rennen en lol maken als jij niet attent was, maar ik doelde eigenlijk op vroeger, toen we nog kinderen waren.’

‘Dat geloof ik niet, Richard,’ zei Holly en schudde haar hoofd. ‘Jack en ik waren altijd vreselijk tegen je,’ zei ze zacht.

‘Jij was niet altíjd vreselijk, Holly.’ Hij glimlachte geamuseerd. ‘Hoe dan ook, daar zijn broers en zussen voor, om elkaar het leven zo moeilijk mogelijk te maken. Dat vormt een goede basis voor het leven, het maakt je hard. Hoe dan ook, ik was de bazige oudere broer.’

‘Hoe kun je dan zeggen dat ik attent was?’ vroeg Holly, die het gevoel had dat ze de clou helemaal had gemist.

‘Jij verafgoodde Jack. Je liep de hele tijd achter hem aan en deed precies wat hij je opdroeg.’ Hij begon te lachen. ‘Dan hoorde ik hem zeggen wat jij tegen mij moest zeggen en dan rende je doodsbenauwd mijn kamer in en flapte het eruit en rende weer weg.’

Holly keek opgelaten naar haar bord. Jack en zij hadden de meest vreselijke grappen met hem uitgehaald.

‘Maar je kwam altijd terug,’ vervolgde Richard. ‘Je kroop altijd stilletjes weer mijn kamer in en keek naar me, terwijl ik achter mijn bureau zat te werken en ik wist dat dat jouw manier was om te zeggen dat het je speet.’ Hij glimlachte naar haar. ‘Dus daarom ben je attent. Niemand anders had een geweten bij ons thuis. Zelfs ik niet. Jij was de enige, altijd de gevoeligste van ons allemaal.’

Hij at verder en Holly probeerde zwijgend alle informatie in zich op te nemen. Ze herinnerde zich niet dat ze Jack verafgoodde maar toen ze erover nadacht, veronderstelde ze dat Richard gelijk had. Jack was haar grappige, fantastische, knappe, grote broer die ontzettend veel vrienden in de straat had en Holly smeekte hem altijd of ze ook met hen mocht spelen. Ze veronderstelde dat ze nog steeds zo over hem dacht. Als hij haar nu belde om te vragen of ze mee uitging, zou ze alles laten vallen en gaan, en dat had ze zich nooit eerder gerealiseerd. Maar ze bracht tegenwoordig veel meer tijd met Richard door dan met Jack. Jack was altijd haar lievelingsbroer geweest. Gerry had altijd het beste met Jack kunnen opschieten. Het was Jack met wie Gerry door de week iets ging drinken en niet Richard; het was Jack naast wie Gerry altijd tijdens een familie-etentje wilde zitten. Maar Gerry was er niet meer en hoewel Jack haar zo nu en dan belde, zag ze hem niet meer zo vaak als vroeger. Had Holly Jack te veel op een voetstuk geplaatst? Op dat moment besefte ze dat ze Jack telkens had geëxcuseerd voor het feit dat hij niet langskwam of haar belde hoewel hij dat wel had gezegd. Goed beschouwd had ze hem steeds verontschuldigd sinds Gerry dood was.

Richard had haar de laatste tijd genoeg stof tot nadenken gegeven. Ze sloeg hem gade terwijl hij zijn servet uit zijn kraag trok en keek geïnteresseerd toe hoe hij het in een keurig vierkant met volmaakte, rechte hoeken vouwde. Hij legde alles op tafel geobsedeerd recht, zodat alles lag zoals het moest liggen. Holly zou nooit met zo’n man kunnen leven.

Ze schrokken allebei toen ze buiten een dreun hoorden. Kleine Emily lag in tranen op de grond en Timmy keek geschrokken naar zijn zusje. Richard sprong op uit zijn stoel en haastte zich naar buiten.

‘Maar ze is gewoon gevallen, papa, ik deed niks!’ hoorde ze Timmy smekend tegen zijn vader zeggen. Arme Timmy. Ze rolde met haar ogen toen Richard hem bij zijn arm pakte en hem beval om in de hoek te gaan staan en na te denken over wat hij had gedaan. Sommige mensen veranderden toch nooit, dacht ze spottend.

==

De volgende dag danste Holly in extase door het huis, terwijl ze het bericht op haar antwoordapparaat voor de derde keer beluisterde.

‘Hai Holly,’ klonk een norse stem. ‘Je spreekt met Chris Feeney van tijdschrift x. Ik bel je even om te zeggen dat ik zeer onder de indruk was van het sollicitatiegesprek. Eh...’ Er viel een korte stilte. ‘Tja, normaal gesproken zou ik dit niet op een antwoordapparaat inspreken, maar je zult ongetwijfeld verheugd zijn te horen dat ik heb besloten je als een nieuw lid van ons team te verwelkomen. Ik zou het fijn vinden als je zo snel mogelijk kunt beginnen, dus bel me zodra je in de gelegenheid bent en dan bespreken we het verder. Eh... tot ziens.’

Holly rolde door het dolle heen over haar bed en drukte de knop op haar antwoordapparaat weer in. Ze had naar de maan gereikt... en het was haar gelukt!

==

==

Hoofdstuk zevenendertig

==

Holly keek naar het hoge gebouw en kon haar opwinding nauwelijks de baas. Dit was haar eerste werkdag en ze voelde dat haar in dit gebouw goede tijden te wachten stonden. Het stond in het centrum van de stad en de drukke kantoren van tijdschrift x bevonden zich op de eerste verdieping boven een klein café. Holly had de afgelopen nacht heel weinig geslapen, omdat ze zowel nerveus als opgewonden was, maar ze had niet dezelfde angst die ze meestal had wanneer ze aan nieuwe baan begon. Ze had meneer Feeney direct teruggebeld (nadat ze zijn bericht nog eens drie keer had beluisterd) en toen had ze haar vriendinnen en familie van het goede nieuws op de hoogte gebracht. Zij waren net als zij in extase toen ze het nieuws hoorden en vlak voordat ze die ochtend van huis ging had ze een schitterend boeket bloemen van haar ouders gekregen die haar feliciteerden en geluk wensten op haar eerste dag.

Ze had het gevoel alsof het haar eerste schooldag was en had pennen, een bloknoot, een map en een diplomatenkoffertje aangeschaft, waardoor ze er extra intelligent uitzag. Maar hoewel ze opgewonden was toen ze aan tafel ging zitten om te ontbijten, had ze zich ook bedroefd gevoeld. Bedroefd dat Gerry er niet was om deze opwindende nieuwe start mee te maken. Ze hadden altijd een klein ritueel opgevoerd als Holly aan een nieuwe baan begon, hetgeen regelmatig voorkwam. Dan wekte Gerry Holly met ontbijt op bed en stopte boterhammen met ham en kaas in haar tas, een appel, een zakje zoutjes en een reep chocola. Vervolgens bracht hij haar op haar eerste werkdag naar haar werk, belde haar in de lunchpauze om te controleren of de andere kinderen op kantoor wel aardig tegen haar waren en haalde haar aan het eind van haar werkdag weer op. En als ze dan aan tafel zaten te eten, luisterde Gerry naar Holly’s verhalen en lachte om haar beschrijvingen van de verschillende typetjes op kantoor en om haar gemopper hoe vreselijk ze het wel niet vond om naar haar werk te gaan. Let wel, dat deden ze alleen op haar eerste dag, alle andere dagen kwamen ze zoals gewoonlijk te laat hun bed uit, sjeesden naar de badkamer om als eerste te douchen en liepen slaapdronken in de keuken tegen elkaar te mopperen, terwijl ze snel een kop koffie dronken om op gang te komen. Vervolgens gaven ze elkaar een afscheidskus en scheidden hun wegen voor die dag. Om de volgende dag weer precies hetzelfde te doen. Als Holly had geweten dat hun tijd zo kostbaar zou zijn, zou ze niet de moeite hebben genomen al die eentonige handelingen dag na dag uit te voeren...

Deze ochtend was echter heel anders verlopen. Ze ontwaakte in een leeg bed, in een leeg huis en kreeg geen ontbijt op bed. Ze hoefde niet te rennen om als eerste te douchen en het was zonder zijn ochtendlijke niesbuien stil in de keuken. Op de een of andere manier had ze zichzelf ervan overtuigd dat wanneer ze ontwaakte Gerry er op miraculeuze wijze zou zijn om haar te begroeten. Dat was traditie en zo’n bijzondere dag zou niet compleet zijn zonder hem. Maar de dood maakte geen uitzonderingen. Dood betekende dood.

Holly bleef bij de ingang van het gebouw staan en controleerde of haar gulp niet openstond, of ze haar jasje niet in haar broek had gestopt en of de knoopjes van haar blouse dicht waren. Toen ze tevreden vaststelde dat ze er toonbaar uitzag, liep ze de houten trap op naar haar nieuwe kantoor. Ze liep de wachtruimte in en de secretaresse die ze van de vorige keer herkende kwam achter haar bureau vandaan om haar welkom te heten.

‘Hai Holly,’ zei ze en schudde blij haar hand. ‘Welkom in ons nederig onderkomen.’ Ze spreidde haar armen. Holly had haar meteen gemogen, vanaf het moment dat ze haar had gezien. Ze was van dezelfde leeftijd als Holly en had lang blond haar en een vrolijk, lachend gezicht.

‘Tussen twee haakjes, ik ben Alice en ik ben de receptioniste, maar dat wist je al. Goed, dan zal ik je naar de baas brengen, hij wacht op je.’

‘God, ik ben toch niet te laat, hè?’ Holly keek verontrust op haar horloge. Ze was juist vroeg van huis gegaan om niet in het verkeer vast te zitten, want ze wilde op haar eerste dag niet te laat komen.

‘Nee, je bent helemaal niet te laat,’ zei Alice die haar naar het kantoor van meneer Feeney bracht. ‘Let maar niet op Chris en de anderen, het zijn allemaal workaholics. Ze moeten eens wat anders doen dan werken, de arme drommels. Mij zie je hier niet na zessen rondhangen, dat staat vast.’

Holly lachte. Alice deed haar denken aan hoe ze vroeger zelf was.

‘Tussen twee haakjes, je moet je niet geroepen voelen om vroeg te beginnen en tot laat te blijven omdat zij dat doen. Volgens mij woont Chris in zijn kantoor, dus van hem kun je het nooit winnen. Die man is niet normaal,’ zei ze luid. Ze klopte zachtjes aan en liet haar binnen.

‘Wie is niet normaal?’ vroeg meneer Feeney nors, terwijl hij van zijn stoel opstond en zich uitrekte.

‘Jij,’ glimlachte Alice en sloot de deur.

‘Zie je nu hoe ik door mijn personeel word behandeld?’ lachte meneer Feeney, terwijl hij met uitgestoken hand op Holly toeliep. Zijn handdruk was weer warm en hartelijk en door de sfeer onder de werknemers voelde Holly zich meteen op haar gemak.

‘Dank u dat u me in dienst hebt genomen,’ zei Holly oprecht.

‘Noem me alsjeblieft Chris en je hoeft me niet te bedanken. Goed, als je me wilt volgen zal ik je een rondleiding geven.’ Hij liep de gang in. De muren waren behangen met ingelijste versies van de covers van alle tijdschriften die in de afgelopen twintig jaar waren verschenen.

‘Het is niet veel bijzonders. Hier is ons kantoor van bedrijvige mieren.’ Hij duwde een deur open en Holly keek in een gigantisch groot kantoor. Er stonden ongeveer tien bureaus en iedereen zat achter zijn computer en aan de telefoon. Ze keken allemaal op en zwaaiden beleefd. Holly herinnerde zich hoe belangrijk eerste indrukken waren en glimlachte naar hen allemaal. ‘Dit zijn de geweldige redacteurs die mij helpen de rekeningen te betalen,’ legde Chris uit. ‘Dat is John Paul, de moderedacteur, Mary is van de culinaire afdeling en dat zijn Brian, Steven, Gordon, Aishling en Tracey. Wat zij doen hoef je niet te weten, het zijn nietsnutten.’ Hij lachte en een van hen stak zijn middelvinger naar Chris op, terwijl hij aan de telefoon zat. Holly nam aan dat hij een van degenen was die ervan werd beschuldigd een nietsnut te zijn.

‘Dit is Holly!’ schreeuwde Chris en ze glimlachten en zwaaiden weer en gingen door met hun werk.

‘De rest zijn freelancers dus die zul je hier niet vaak zien rondhangen,’ legde Chris uit, terwijl hij naar de volgende deur liep. ‘Hier verstoppen alle computernerds zich. Dat zijn Dermot en Wayne en zij doen de lay-out en de vormgeving dus je zult nauw met hen samenwerken en hun informeren welke advertentie waar komt te staan. Jongens, dit is Holly.’

‘Hai Holly.’ Ze stonden allebei op, gaven haar een hand en gingen weer achter hun computers zitten.

‘Ik heb ze goed afgericht,’ grinnikte Chris en liep weer de gang in. ‘Hier is de vergaderzaal. Elke ochtend om kwart voor negen is er een bijeenkomst.’

Holly knikte op alles wat hij zei en probeerde van iedereen de namen te onthouden.

‘Beneden zijn de toiletten. Dan zal ik je nu naar jouw kantoortje brengen.’

Hij liep weer terug in de richting waar ze vandaan waren gekomen en Holly keek opgewonden naar de met covers bedekte muren. Dit was een volkomen nieuwe gewaarwording voor haar.

‘Dit is jouw kamer,’ zei hij en hield een deur voor haar open.

Holly kon een glimlach niet onderdrukken, terwijl ze het kleine vertrek bekeek. Ze had nog nooit een eigen kamer gehad. Er paste net een bureau in en een archiefkast. Op het bureau stond een computer en daarnaast lagen stapels en stapels mappen. Tegenover het bureau stond een overvolle boekenkast met boeken, mappen en stapels oude tijdschriften. Het enorm grote raam nam bijna de hele achtermuur in beslag en hoewel het buiten koud en winderig was, was het een vrolijke en frisse kamer. In gedachten zag ze zichzelf hier al werken.

‘Het is perfect,’ zei ze tegen Chris, terwijl ze haar diplomatenkoffertje op het bureau zette en om zich heen keek.

‘Mooi,’ zei Chris. ‘Degene die hier werkte was ontzettend georganiseerd en in al die mappen op het bureau staat heel duidelijk wat er precies van je wordt verwacht. Als je problemen of vragen hebt over wat dan ook, kom dan gewoon naar me toe. Ik zit naast je,’ zei hij en klopte op de muur die hun kantoren scheidde.

‘Ik verwacht geen wonderen van je, omdat ik weet dat dit nieuw voor je is en daarom verwacht ik dat je een heleboel vragen stelt. Onze volgende editie moet volgende week persklaar zijn, want het tijdschrift verschijnt altijd op de eerste van de maand.’

Holly zette grote ogen op, ze had een week om een heel tijdschrift te vullen.

‘Maak je geen zorgen,’ glimlachte hij weer. ‘Ik wil dat je je op de novembereditie concentreert. Zorg dat je vertrouwd raakt met de lay-out van het tijdschrift. We houden ons elke maand aan dezelfde stijl zodat je precies weet op welke pagina wat voor soort advertentie komt. Dit is een heleboel werk voor één persoon, maar als je gestructureerd te werk gaat, zal alles van een leien dakje gaan. Nogmaals, ik raad je dringend aan om met Dermot en Wayne van de lay-out te gaan praten. Zij zullen je alles vertellen over de standaard lay-out en als je ergens hulp mee nodig hebt, vraag het Alice dan gewoon. Daar is zij voor.’ Hij zweeg en keek om zich heen. ‘Nou, dat is het wel ongeveer. Nog vragen?’

Holly schudde haar hoofd. ‘Nee, ik geloof dat je alles hebt uitgelegd.’

‘Goed, dan laat ik je nu alleen.’ Hij sloot de deur achter zich en Holly ging achter haar nieuwe bureau in haar nieuwe kantoortje zitten. Ze was een beetje bang voor het nieuwe leven dat haar te wachten stond. Dit was de indrukwekkendste baan die ze ooit had gehad en zo te horen zou ze het vreselijk druk krijgen. Maar daar was ze blij om. Ze moest haar gedachten bezighouden. Ze kon zich echter met geen mogelijkheid alle namen herinneren dus pakte ze haar bloknoot en een pen en schreef alle namen op die ze nog wist. Vervolgens pakte ze de bovenste map en ging aan het werk.

Ze was zo geconcentreerd aan het lezen dat ze zich na een poos realiseerde dat ze de lunchpauze had doorgewerkt, maar zo te horen zat iedereen nog op zijn plaats. Tijdens haar andere baantjes stopte Holly gewoonlijk minstens een half uur voordat haar lunchpauze begon, om na te denken wat ze zou eten. Vervolgens ging ze een kwartier eerder weg en kwam een kwartier later terug omdat het verkeer vastzat, ofschoon ze altijd ging lopen. Holly zat het grootste deel van de dag te dromen, voerde privé-gesprekken – vooral naar het buitenland omdat ze dan de rekening niet hoefde te betalen – en stond vooraan in de rij om haar maandloon in ontvangst te nemen dat meestal binnen twee weken op was.

Ja, dit was heel anders dan haar vorige baantjes, maar ze verheugde zich op elke minuut van haar werk.

==

‘Ciara, weet je zeker dat je je paspoort bij je hebt?’ vroeg Holly’s moeder voor de derde keer sinds ze van huis vertrokken waren.

‘Ja, mam,’ kreunde Ciara. ‘Ik heb je al honderdduizend keer gezegd dat ik hem bij me heb.’

‘Laat zien,’ zei Elizabeth terwijl ze zich op de passagiersstoel omdraaide.

‘Nee! Ik laat hem niet zien. Je moet me op mijn woord geloven. Ik ben geen baby meer.’

Declan snoof en Ciara gaf hem een por in zijn ribben. ‘Hou je kop.’

‘Ciara, laat je paspoort aan mama zien, dan is ze gerust,’ zei Holly vermoeid.

‘Goed,’ zei ze gepikeerd en zette haar tas op schoot. ‘Hij zit hier, kijk mam... hé, wacht even, hij moet hier zitten... nee, misschien heb ik hem dan hier in gestopt... o, shit!’

‘Jezus Christus, Ciara,’ mopperde haar vader die op de rem trapte en de auto keerde.

‘Wat?’ zei ze verdedigend. ‘Ik heb hem in mijn tas gestopt, pap, iemand moet hem eruit hebben gehaald,’ mopperde ze en kieperde haar tas om.

‘Verdomme, Ciara,’ kreunde Holly toen ze een onderbroek in haar gezicht kreeg.

‘Ach, hou toch je kop,’ mopperde ze weer. ‘Jullie zijn bijna van me verlost.’

Iedereen in de auto werd stil toen ze zich realiseerden dat het waar was. God wist hoe lang Ciara in Australië zou blijven en ze zouden haar allemaal missen, hoe luidruchtig en irritant ze ook was.

Holly zat achterin tussen het raam en Declan geperst. Richard had Mathew en Jack (ondanks zijn tegenwerpingen) meegenomen en zij waren waarschijnlijk inmiddels al op de luchthaven, want dit was de tweede keer dat ze naar huis terugreden. De eerste keer was Ciara haar geluksneusring vergeten en had geëist dat haar vader omkeerde en naar huis terugreed.

Een uur later bereikten ze de luchthaven in wat normaal gesproken een ritje van twintig minuten was.

‘Jezus, waar bleven jullie toch?’ kreunde Jack tegen Holly toen ze ten slotte allemaal met lange gezichten de vertrekhal in liepen. ‘Ik zat al die tijd met Dick opgescheept.’

‘O, hou toch eens op, Jack,’ zei Holly verdedigend. ‘Zo erg is hij niet.’

‘Ooo, je zingt ineens een toontje lager,’ plaagde hij en keek haar met geveinsde verbazing aan.

‘Nee, dat doe ik niet. Jij zingt gewoon het verkeerde liedje,’ snauwde ze en liep naar Richard die alleen stond en de wereld aan zich voorbij zag trekken. Ze glimlachte naar haar oudste broer.

‘Liefje, wil je deze keer meer contact met ons houden?’ huilde Elizabeth terwijl ze haar dochter omhelsde.

‘Natuurlijk, mam. O, alsjeblieft niet huilen, anders begin ik ook.’ Holly kreeg een brok in haar keel en vocht tegen haar tranen. Ciara had haar de laatste maanden echt gezelschap gehouden en ze was er altijd in geslaagd Holly op te vrolijken wanneer ze het gevoel had dat het leven niet erger kon worden. Ze zou haar zusje missen, maar ze begreep dat ze bij Mathew wilde zijn. Hij was een aardige jongen en ze was blij dat ze elkaar hadden gevonden.

‘Zorg goed voor mijn zusje.’ Holly ging op haar tenen staan om de enorme Mathew te omhelzen.

‘Maak je geen zorgen, ze is in goede handen,’ zei hij glimlachend.

‘Je past toch wel op haar, hè?’ Frank gaf hem glimlachend een klap op zijn rug, maar Mathew was intelligent genoeg om te weten dat het meer een waarschuwing was dan een vraag en gaf hem een zeer overtuigend antwoord.

‘Dag Richard,’ zei Ciara terwijl ze hem hartelijk omhelsde. ‘Blijf uit de buurt van Meredith. Je bent veel te goed voor dat kreng.’ Ze richtte zich tot Declan. ‘Kom wanneer je zin hebt, Dec. Misschien kun je een film over mij maken,’ zei ze serieus tegen de jongste van het gezin en omhelsde hem hartelijk.

‘Jack, pas op mijn grote zus.’ Ze glimlachte naar Holly. ‘Ik zal je missen,’ zei ze bedroefd en omhelsde haar innig.

‘Ik jou ook.’ Holly’s stem trilde.

‘Goed, ik ga nu. Jullie zijn zo’n deprimerend stelletje dat jullie me straks nog aan het huilen maken,’ zei ze in een poging vrolijk te klinken.

‘Wees verstandig, Ciara, en maak niet meer van die touwsprongen. Dat is veel te gevaarlijk,’ zei Frank met een bezorgd gezicht.

‘Dat heet bungeejumpen, pap!’ lachte Ciara en kuste hem en haar moeder weer op beide wangen. ‘Wees niet bezorgd. Ik vind wel iets anders om uit te proberen,’ plaagde ze.

Holly stond zwijgend bij haar familie en keek Ciara en Mathew na, terwijl ze hand in hand wegliepen. Zelfs Declan had tranen in zijn ogen, maar hij deed net alsof hij moest niezen en daarom waterige ogen had.

‘Kijk in het licht, Declan,’ adviseerde Jack hem, terwijl hij zijn arm om zijn jongste broertje sloeg.

Declan staarde naar het felverlichte plafond zodat hij niet hoefde te zien dat zijn lievelingszus wegliep. Frank hield zijn vrouw innig vast, terwijl ze onophoudelijk naar haar dochter zwaaide en de tranen over haar wangen stroomden.

Ze lachten allemaal toen Ciara door de veiligheidspoort liep en het alarm afging. Ze moest haar zakken leegmaken en werd gefouilleerd.

‘Het is elke keer raak,’ lachte Jack. ‘Het mag een wonder heten dat ze het land in mocht.’

Ze wuifden allemaal toen Ciara en Mathew doorliepen, tot haar roze haar niet meer zichtbaar was tussen de andere hoofden.

‘Goed,’ zei Elizabeth en veegde haar tranen af. ‘Waarom gaat de rest van mijn kroost niet mee naar huis, dan kunnen we gezamenlijk lunchen.’

Ze stemden allemaal toe, omdat hun moeder behoorlijk ontdaan was.

‘Jij mag deze keer met Richard meerijden,’ zei Jack bijdehand tegen Holly en liep achter de anderen aan. Richard en Holly keken hem enigszins beduusd na.

==

‘En, hoe was je eerste week op je werk, lieverd?’ vroeg Elizabeth aan Holly toen ze allemaal aan tafel zaten.

‘O, het was enig, mam,’ zei Holly en haar ogen lichtten op. ‘Dit is zo veel interessanter en uitdagender dan alle andere baantjes die ik heb gehad en de mensen die er werken zijn allemaal zo aardig. Er hangt een geweldige sfeer,’ zei ze blij.

‘Nou, dat is het belangrijkste, nietwaar?’ zei Frank verheugd. ‘Hoe is je baas?’

‘Hij is zo’n schat. Hij doet me zo aan jou denken, pap. Elke keer dat ik hem zie, heb ik zin mijn armen om hem heen te slaan en hem een zoen te geven.’

‘Dat klinkt in mijn oren als ongewenste intimiteiten op het werk,’ grapte Declan en Jack grinnikte.

Holly rolde met haar ogen naar haar broers.

‘Ga je nog een nieuwe documentaire maken dit jaar, Declan?’ vroeg Jack.

‘Ja, over daklozen,’ zei hij met zijn mond vol.

‘Declan.’ Elizabeth trok haar neus op. ‘Niet met volle mond praten.’

‘Sorry,’ zei Declan en spuugde het eten op tafel.

Jack barstte in lachen uit en verslikte zich bijna in zijn eten, terwijl de rest van de familie vol walging het hoofd afwendde.

‘Wat zei je, zoon? Ben je met iets bezig?’ vroeg Frank om een familieruzie te voorkomen.

‘Ik maak een documentaire over daklozen.’

‘O, dat is mooi,’ antwoordde hij en trok zich weer terug in zijn eigen wereldje.

‘Welk lid van de familie gebruik je deze keer als onderwerp? Richard?’ vroeg Jack gladjes.

Holly legde boos haar vork en mes neer.

‘Dat is niet grappig, man,’ zei Declan tot Holly’s verbazing serieus.

‘Hemel, waarom is iedereen de laatste tijd zo lichtgeraakt?’ vroeg Jack, terwijl hij om zich heen keek. ‘Het was maar een grapje,’ verdedigde hij zichzelf.

‘Het was niet grappig, Jack,’ zei Elizabeth streng.

‘Wat zei hij?’ vroeg Frank aan zijn vrouw nadat hij uit zijn trance was ontwaakt. Elizabeth schudde alleen afwijzend haar hoofd en Frank wist dat hij het niet nog eens moest vragen.

Holly keek naar Richard die aan het eind van de tafel zwijgend zat te eten. Ze had met hem te doen. Dit verdiende hij niet en Jack was óf gemener dan anders, óf dit was de norm en in dat geval was het stom van haar geweest het vroeger wel grappig te vinden.

‘Sorry, Richard, ik maakte maar een grapje,’ zei Jack.

‘Het geeft niet, Jack.’

‘En, heb je al een baan gevonden?’

‘Nee, nog niet.’

‘Wat jammer,’ zei hij droog en Holly keek hem nijdig aan. Wat mankeerde die vent in godsnaam?

Elizabeth pakte zonder iets te zeggen kalm haar bord en bestek en liep zachtjes naar de woonkamer, waar ze de televisie aanzette en in alle rust haar lunch verorberde.

Haar ‘grappige kleine rakkers’ maakten haar niet meer aan het lachen.

==

==

Hoofdstuk achtendertig

==

Holly trommelde met haar vingers op haar bureau en staarde naar buiten. Ze vloog deze week gewoon door haar werk. Ze wist niet dat het mogelijk was dat je zo van je werk kon genieten. Ze werkte met alle plezier in de lunchpauze door en had zelfs een keer overgewerkt. En ze had nog steeds geen neiging een van haar collega’s een stomp in het gezicht te geven. Maar het was per slot van rekening pas haar derde week, er kon nog van alles gebeuren. Het goede was dat ze zich niet eens ongemakkelijk voelde als ze onder haar collega’s was. Ze bemoeiden zich met niemand en iedereen werkte hard. De enige mensen met wie ze echt contact had waren Dermot en Wayne, de jongens van de lay-out en de vormgeving. Er werd over en weer luchtig geplaagd en ze hoorde vaak mensen van het ene kantoor naar het andere schreeuwen. Maar het ging allemaal goedgeluimd en ze vond het enig.

Ze vond het heerlijk het gevoel te hebben dat ze bij het team hoorde, alsof ze werkelijk iets deed wat een grote invloed op het eindproduct had. Ze dacht elke dag aan Gerry. Elke keer dat ze een contract afsloot, en het feit dat hij haar helemaal naar de top had geduwd. Ze had nog steeds van die ellendige dagen dat ze zichzelf niet achtenswaardig genoeg vond het bed uit te komen, maar de opwinding over haar nieuwe baan was nog niet weggeëbd en dat moedigde haar aan er ’s morgens uit te komen.

Ze hoorde dat Chris de radio in zijn kantoor aanzette en glimlachte. Op elk heel uur zette hij prompt het nieuws aan. En al het nieuws sijpelde onbewust in Holly’s brein. Ze had zich van haar leven nog nooit zo intelligent gevoeld.

‘Hé!’ schreeuwde Holly en bonkte op de muur. ‘Zet dat ding uit! Sommigen van ons proberen te werken!’

Ze hoorde hem grinniken en glimlachte. Ze keek weer naar het artikel dat voor haar lag. Een freelancer had een stuk geschreven over hoe hij door Ierland was getrokken op zoek naar het goedkoopste biertje en het was heel grappig. Daaronder was een grote, lege ruimte en het was aan Holly om die op te vullen. Ze bladerde door haar boek met contacten en ineens kreeg ze een idee. Ze pakte de telefoon en draaide een nummer.

‘Hogan’s’.

‘Hallo, mag ik Daniel Connelly alsjeblieft.’

‘Momentje.’

Weer die vervloekte Greensleeves. Terwijl ze wachtte, danste ze door het vertrek op de muziek. Chris kwam binnen, wierp een blik op haar en sloot de deur weer. Holly glimlachte.

‘Hallo?’

‘Daniel?’

‘Ja.’

‘Hai, je spreekt met Holly.’

‘Hoe gaat het ermee, Holly?’

‘Fantastisch, dank je. En hoe gaat het met jou?’

‘Het kon niet beter.’

‘Dan heb je niets te klagen, wel?’

Hij lachte. ‘Hoe bevalt die flitsende baan?’

‘Eh... dat is eigenlijk de reden waarom ik bel.’ Holly klonk schuldbewust.

‘O, nee!’ lachte hij. ‘Het is mijn nieuwe beleid om geen Kennedy’s meer in dienst te nemen.’

Holly giechelde. ‘Hè, verdorie. Ik had me er zo op verheugd om drankjes over de hoofden van klanten te gooien.’

Hij lachte. ‘Waarover wilde je me spreken?’

‘Herinner ik het me goed dat ik jou heb horen zeggen dat je meer reclame voor Club Diva zou moeten maken?’ Hij had dat eigenlijk tegen Sharon over de telefoon gezegd maar ze wist dat hij zich zo’n klein detail niet zou herinneren.

‘Dat herinner ik me inderdaad.’

‘Mooi. Wat denk je ervan om in x te adverteren?’

‘Is dat de naam van het tijdschrift waarvoor je werkt?’

‘Nee, ik dacht alleen dat het een interessante vraag zou zijn,’ grapte ze. ‘Natuurlijk werk ik daar!’

‘O, ja, natuurlijk! Ik was helemaal vergeten dat het kantoor van dat tijdschrift bij mij om de hoek zit!’ zei hij sarcastisch. ‘Je loopt dus elke dag langs Hogan’s, maar je komt nooit even binnen. Waarom zie ik je nooit tijdens je lunchpauze?’ plaagde hij. ‘Is Hogan’s te min voor je?’

‘Ach, iedereen gebruikt zijn lunch tijdens het werk,’ legde ze uit. ‘Vertel eens, wat vind je ervan?’

‘Ik vind jullie allemaal ongelooflijk saai.’

‘Nee, ik bedoel wat vind je van het idee om te adverteren?’

‘Ja, dat is een goed idee.’

‘Goed, dan zet ik de advertentie in de novembereditie. Wil je maandelijks adverteren?’

‘Wil je me vertellen hoeveel me dat gaat kosten?’ lachte hij.

Holly rekende het uit en noemde een bedrag.

‘Hmm...’ zei hij peinzend. ‘Daar moet ik over nadenken, maar ik wil in elk geval in de novembereditie adverteren.’

‘O, dat is geweldig! Als het tijdschrift in de winkel ligt, word je miljonair.’

‘Dat is je geraden,’ lachte hij. ‘Tussen twee haakjes, volgende week organiseren we een feest om een nieuw drankje te lanceren. Zal ik jouw naam op de lijst van genodigden zetten?’

‘Ja, dat is een goed idee. Om welk nieuw drankje gaat het?’

‘Het heet Blue Rock. Het is een nieuwe alcoholische frisdrank die kennelijk de markt gaat veroveren. Het smaakt afschuwelijk, maar het is de hele avond gratis dus ik trakteer.’

‘Wauw, je bent een wandelende reclame,’ lachte ze. ‘Wanneer is het?’ Ze pakte haar agenda. ‘Uitstekend, dan kan ik meteen uit mijn werk komen.’

‘In dat geval moet je niet vergeten je bikini mee naar je werk te nemen.’

‘Mijn wát?’

‘Je bikini,’ lachte hij. ‘Het is een strandfeest.’

‘Maar het is winter, mafkees.’

‘Hé, het was niet mijn idee. De slogan luidt: Blue Rock, het zinderende nieuwe drankje voor de winter.’

‘Get, wat smakeloos,’ lachte ze.

‘En rommelig. Er wordt allemaal zand op de vloer gestort en het is een nachtmerrie om dat weer op te ruimen. Het barpersoneel draagt ook bikini’s en zwembroeken. Luister, ik moet weer aan het werk, het is hier een gekkenhuis vandaag.’

‘Oké Daniel, bedankt. Denk erover na wat er in de advertentie moet staan en bel me terug.’

‘Goed.’

Ze hing op en was even in gedachten verzonken. Toen kreeg ze een idee. Ze stond op en liep het kantoor van Chris binnen.

‘Zo, ben je uitgedanst?’ grinnikte hij.

‘Ja, ik heb net een dansje uitgedacht en dat wilde ik je laten zien,’ grapte ze.

‘Wat is het probleem?’ vroeg hij, terwijl hij afmaakte waar hij mee bezig was en zijn bril afzette.

‘Geen probleem, alleen een idee.’

‘Ga zitten.’ Hij knikte naar de stoel tegenover hem. Slechts drie weken geleden had ze daar tijdens het sollicitatiegesprek gezeten en nu zat ze hier ideeën aan haar nieuwe baas voor te leggen. Het was gek hoe het leven zo snel kon veranderen, maar dat had ze natuurlijk al geleerd...

‘Wat voor een idee heb je?’

‘Ken je Hogan’s om de hoek?’

Chris knikte.

‘Ik heb net de eigenaar gesproken en hij wil in ons tijdschrift adverteren.’

‘Dat is geweldig, maar ik hoop niet dat je me het elke keer komt vertellen als je een advertentie binnen hebt gesleept, dan zitten we hier het hele jaar.’

Holly rolde met haar ogen. ‘Nee, dat is het niet, Chris. Hij vertelde me dat ze een nieuw drankje dat Blue Rock heet tijdens een feest gaan lanceren. Een nieuwe alcoholhoudende frisdrank. Het wordt een strandfeest, het personeel draagt bikini’s en dat soort dingen.’

‘Midden in de winter?’ Hij trok zijn wenkbrauwen op.

‘Het is kennelijk het zinderende nieuwe drankje voor de winter.’

Hij rolde met zijn ogen. ‘Smakeloos.’

Holly glimlachte. ‘Dat zei ik ook. Hoe dan ook, ik dacht dat het misschien een goed idee was er een artikel aan te wijden. Ik weet dat het de bedoeling is dat we ideeën spuien tijdens de bijeenkomsten, maar dit vindt al volgende week plaats.’

‘Ik begrijp het. Het is een geweldig idee, Holly, ik zal er een van de jongens op af sturen.’

Holly glimlachte verheugd en stond op. ‘Tussen twee haakjes, heb je je tuin al onder handen laten nemen?’

Chris fronste zijn voorhoofd. ‘Er zijn ongeveer tien verschillende mensen komen kijken. Ze zeggen dat het zesduizend euro gaat kosten.’

‘Wauw, zesduizend! Dat is een hoop geld.’

‘Tja, het is een grote tuin, dus dat is niet zo gek. Er moet een heleboel werk verricht worden.’

‘Wat was de goedkoopste prijsopgave?’

‘Vijfeneenhalf, waarom?’

‘Omdat mijn broer het voor vijf doet,’ flapte ze eruit.

‘Vijf?’ Zijn ogen puilden uit. ‘Dat is het laagste bedrag dat ik tot op heden heb gehoord. Is hij goed?’

‘Herinner je je nog dat ik je heb verteld dat mijn tuin een oerwoud was?’

Hij knikte.

‘Nou, het is niet langer een oerwoud. Hij heeft fantastisch werk verricht, maar hij is alleen dus hij doet er wat langer over.’

‘Voor dat bedrag kan het me niet schelen hoe lang hij erover doet. Heb je een visitekaartje van hem?’

‘Eh... ja, wacht even dan ga ik het halen.’ Ze pikte een velletje duur uitziend papier van hele dikke kwaliteit van het bureau van Alice, tikte Richard’s naam en zijn mobiele nummer in mooie letters en printte het uit. Ze knipte er een rechthoekje van zodat het net een visitekaartje leek.

‘Fantastisch,’ zei Chris toen ze het hem gaf. ‘Ik zal hem meteen bellen.’

‘Nee, nee,’ zei Holly snel. ‘Dat kun je beter morgen doen. Hij zit vandaag tot aan zijn oren in het werk.’

‘Aha. Bedankt, Holly.’ Ze wilde zijn kantoor verlaten en bleef staan toen hij haar riep. ‘Tussen twee haakjes, kun jij een beetje schrijven?’

‘Tja, het was wel een vak op school.’

Chris lachte. ‘Ben je nog steeds op dat niveau?’

‘Nou ja, ik kan natuurlijk altijd een woordenboek kopen.’

‘Mooi, ik wil dat jij dat artikel schrijft over dat nieuwe drankje.’

‘O?’

‘Niemand kan en zelf kan ik ook niet, dus moet ik op jou vertrouwen.’ Hij verschoof paperassen op zijn bureau. ‘Ik zal een fotograaf met je meesturen, maak een paar foto’s van het zand en de bikini’s.’

‘O... oké.’ Holly’s hartslag verdubbelde.

‘Wat denk je van achthonderd woorden?’

Onmogelijk, dacht ze, zover zij wist had ze maar vijftig woorden in haar vocabulaire. ‘Geen probleem,’ zei ze vol zelfvertrouwen en verliet zijn kantoor. Shit, shit, shit, shit, dacht ze, hoe moest ze dat in hemelsnaam klaarspelen? Ze kon niet eens correct spellen.

Ze pakte de telefoon en belde Daniel.

‘Hogan’s.’

‘Mag ik Daniel Connelly alsjeblieft.’

‘Momentje.’

‘Zet me niet in...’

Greensleeves begon weer.

‘...de wacht!’ riep ze.

‘Hallo?’

‘Daniel, met mij,’ zei ze snel.

‘Laat je me dan nooit met rust,’ plaagde hij.

‘Nee, ik heb hulp nodig.’

‘Dat weet ik, maar daar heb ik de bevoegdheid niet voor,’ zei hij lachend.

‘Nee, even serieus. Ik heb mijn baas over de lancering van dat nieuwe drankje verteld en hij wil er een artikel aan wijden.’

‘Te gek. Vergeet die advertentie dan maar!’ lachte hij.

‘Nee, het is niet te gek. Hij wil dat ík dat artikel schrijf.’

‘Dat is fantastisch nieuws, Holly.’

‘Nee, ik kan niet schrijven,’ zei ze in paniek.

‘O, nee? Op mijn school was het een hoofdvak.’

‘O, Daniel, wees alsjeblieft even serieus...’

‘Oké, wat kan ik voor je betekenen?’

‘Je moet me werkelijk alles wat je over dat drankje en de lancering weet vertellen, zodat ik meteen aan het artikel kan beginnen en een paar dagen heb om eraan te werken.’

‘Ja, een momentje, ik kom eraan,’ riep hij tegen iemand. ‘Luister, Holly, ik moet echt weer aan het werk.’

‘Alsjeblieft,’ jammerde ze.

‘Goed, liefje, waarom kom je niet om een uur of zes hierheen? Dan neem ik je mee naar een goed restaurant.’

‘Dankjewel, Daniel.’ Ze was zo opgelucht dat ze door haar kantoortje danste. ‘Je bent geweldig!’

Ze hing blij op en slaakte een zucht van verlichting. Misschien was het dan toch mogelijk het artikel te schrijven en haar baan te behouden. Ze dacht aan het gesprek dat ze zoëven met Daniel had gevoerd en verstijfde.

Had ze net een afspraakje met Daniel gemaakt?

==

==

Hoofdstuk negenendertig

==

Voor de zoveelste keer die dag keek ze in haar handtas om te controleren of het achtste envelopje van Gerry nog steeds in het zijvakje zat. Aangezien het de laatste dag van de maand was, had ze besloten de envelop voor oktober mee te nemen naar kantoor. Waarom wist ze niet, want ze was niet van plan tot middernacht door te werken en zou dus ruim op tijd thuis zijn. Maar ze was zo opgewonden dat ze het die ochtend niet over haar hart had kunnen krijgen de envelop gewoon op de keukentafel te laten liggen. Bovendien was het deze keer extra spannend omdat deze iets groter was dan de vorige envelop. Daar kwam bij dat ze nu het gevoel had dat Gerry dichter bij haar was. Zijn woorden zaten in haar handtas en dichter kon ze niet bij hem komen. Over een paar uur zou ze weer heel dicht bij hem zijn en hoewel ze wenste dat de tijd sneller verstreek omdat ze popelde om zijn brief te lezen, zag ze tegelijkertijd tegen het etentje met Daniel op.

Precies om zes uur hoorde ze dat Alice haar computer uitzette en de houten trap afdaalde op weg naar de vrijheid. Holly glimlachte en herinnerde zich dat zij ooit ook zo was geweest. Maar alles was natuurlijk anders wanneer er thuis een knappe echtgenoot op je zat te wachten. Als Gerry er nog zou zijn, zou ze Alice verslaan en als eerste buiten staan.

Ze hoorde een paar andere collega’s hun spullen inpakken en ze bad dat Chris haar met een hele berg werk zou opzadelen, zodat ze moest overwerken en het etentje met Daniel zou moeten afzeggen. Daniel en zij waren zo vaak samen geweest, dus waar maakte ze zich nu zo druk om? Maar ergens in haar achterhoofd knaagde er iets, er was iets in zijn stem dat haar zorgen baarde en er gebeurde iets met haar maag als ze zijn stem door de telefoon hoorde en daarom zag ze tegen hun afspraakje op. Ze schaamde zich en ze voelde zich heel schuldig dat ze met hem uitging. Holly probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat het een zakendiner was. En hoe langer ze erover nadacht, hoe meer ze zich realiseerde dat het echt een zakendiner was en niets meer. Ze dacht erover na hoe ze een van die mensen was geworden die tijdens het eten zaken bespraken. Meestal waren de enige zaken die ze tijdens een diner met Sharon en Denise besprak mannen en het leven in het algemeen, en dat waren meisjeszaken.

Ze zette haar computer uit en pakte langzaam haar diplomatenkoffertje in. Ze deed alles in slow motion alsof ze zo kon voorkomen dat ze met Daniel uit eten moest. Ze sloeg met haar hand tegen haar voorhoofd... Het was een zákendiner.

‘Hé, sla jezelf niet in elkaar.’ Alice leunde tegen Holly’s deur.

Holly schrok zich wezenloos. ‘Jezus, Alice, ik had je niet gehoord.’

‘Alles in orde?’

‘Ja,’ zei ze weinig overtuigend. ‘Ik moet alleen iets doen waar ik echt helemaal geen zin in heb. Maar ergens wil ik het ook wel, waardoor ik het helemaal niet wil, omdat het zo verkeerd lijkt, ook al is het goed. Begrijp je?’ Ze keek Alice aan die haar met grote ogen aanstaarde.

‘Ik dacht dat ik alles te veel analyseerde.’

‘O, let maar niet op mij.’ Holly fleurde op. ‘Ik ben gewoon bezig gek te worden.’

‘Dat overkomt de beste.’ Alice glimlachte.

‘Wat doe jij hier?’ zei Holly toen ze zich ineens realiseerde dat ze Alice weg had horen gaan. ‘Lokt de vrijheid niet?’

‘Ik weet het.’ Alice rolde met haar ogen. ‘Maar ik was vergeten dat we om zes uur een bijeenkomst hebben.’

‘O.’ Holly was teleurgesteld. Niemand had vandaag iets over een bijeenkomst gezegd, hetgeen niet ongewoon was omdat ze niet geacht werd alle bijeenkomsten bij te wonen maar het was wel ongewoon dat Alice naar een bijeenkomst ging zonder dat Holly werd gevraagd.

‘Gaat het over iets interessants?’ Holly was op zoek naar informatie en deed intussen haar best om zo ongeïnteresseerd mogelijk te klinken terwijl ze op haar bureau rommelde.

‘Het gaat over astrologie.’

‘Astrologie?’

‘Ja, er is elke maand een astrologiebijeenkomst.’

‘Word ik geacht aanwezig te zijn of ben ik niet uitgenodigd?’ Ze probeerde niet verbitterd te klinken, maar dat lukte jammerlijk en ze voelde zich vreselijk opgelaten.

Alice lachte. ‘Natuurlijk ben je welkom, Holly. Ik wilde het je net vragen. Daarom sta ik hier.’

Holly zette haar diplomatenkoffertje neer en voelde zich dom. Ze volgde Alice naar de vergaderzaal, waar iedereen zat te wachten.

‘Mensen, dit is Holly’s eerste astrologiebijeenkomst, dus laten we haar allemaal welkom heten,’ kondigde Alice aan.

Holly ging zitten, terwijl ze allemaal voor de grap het nieuwe lid aan tafel met applaus begroetten. Chris rolde met zijn ogen naar Holly. ‘Holly, je moet weten dat ik absoluut niets met deze onzin te maken heb en ik wil van tevoren mijn excuses aanbieden dat je er tegen je zin bij wordt betrokken.’

‘Chris, hou je mond.’ Tracey stak afwerend haar hand naar Chris op en ging gewapend met pen en papier aan het hoofd van de tafel zitten.

‘Goed, wie wil deze maand als eerste?’

‘Laat Holly maar de eerste zijn,’ zei Alice grootmoedig.

Holly keek volkomen verbijsterd rond. ‘Maar Holly heeft geen flauw idee waar het over gaat.’

‘Welk sterrenbeeld ben jij?’ vroeg Tracey.

‘Stier.’

Iedereen riep ‘ooh’ en ‘aah’ en Chris hield zijn hoofd vast en probeerde te kijken alsof hij zich niet amuseerde.

‘Mooi,’ zei Tracey blij. ‘We hebben nog nooit eerder een stier gehad. Goed. Ben je getrouwd, heb je verkering of ben je vrijgezel?’

Holly bloosde toen Brian naar haar knipoogde en Chris glimlachte haar bemoedigend toe – hij was de enige die van Gerry wist. Holly realiseerde zich dat ze voor het eerst sinds Gerry dood was een dergelijke vraag moest beantwoorden en ze wist niet goed wat ze moest zeggen. ‘Eh... ik ben op dit moment alleen, maar...’

‘Goed.’ Tracey begon te schrijven. ‘Deze maand moet het sterrenbeeld stier op zijn hoede zijn voor een lange, donkere en knappe verschijning...’ Ze haalde haar schouders op en keek op. ‘Wie?’

‘Omdat hij een grote invloed op haar toekomst zal hebben,’ vulde Alice behulpzaam aan.

Brian knipoogde weer naar haar. Kennelijk vond hij het heel amusant dat hij ook lang en donker was, en kennelijk was hij blind als hij dacht dat hij knap was. Holly huiverde en keek de andere kant op.

‘Goed. Wat carrière betreft, dat is niet moeilijk,’ vervolgde Tracey. ‘Oké, de stier zal het druk krijgen en voldoening putten uit een nieuwe werklast die hem zal worden opgelegd. Aan romantiek zal het de stier niet ontbreken. Geluksdag is...’ Ze dacht even na. ‘Dinsdag en gelukskleur is... blauw,’ besloot ze met een blik op Holly’s blauwe truitje. ‘Goed, wie volgt.’

‘Wacht even,’ zei Holly. ‘Is dit mijn horoscoop voor de volgende maand?’ vroeg ze geschokt.

Iedereen aan tafel lachte. ‘Hebben we je dromen verpletterd?’ plaagde Gordon.

‘Volledig,’ zei ze nog steeds geschokt. ‘Ik vind het enig mijn horoscoop te lezen. Vertel me alsjeblieft niet dat alle tijdschriften het zo doen,’ smeekte ze.

Chris schudde zijn hoofd. ‘Nee Holly, niet alle tijdschriften doen het zo. Sommige tijdschriften nemen mensen in dienst die het talent hebben het zelf te verzinnen zonder de rest van het personeel erbij te betrekken.’ Hij keek boos naar Tracey.

‘Ha ha, Chris,’ zei ze droog.

‘Dus Tracey is niet helderziend?’ vroeg Holly bedroefd.

Tracey schudde haar hoofd. ‘Nee, niet helderziend, maar ik ben net zo goed in het bedenken van kruiswoordpuzzels als welke Lieve Lita dan ook. Je wordt bedankt.’ Ze keek kwaad naar Chris en hij zei geluidloos ‘wauw’ tegen haar.

‘O, nu heb je het helemaal voor mij verpest,’ lachte Holly, terwijl ze ontmoedigd achteroverleunde.

‘Oké, Chris, nu is het jouw beurt. Deze maand zullen tweelingen overwerken, het kantoor nooit verlaten en de hele tijd junkfood eten. Zij moeten een soort balans in hun leven zien te vinden.’

Chris rolde met zijn ogen. ‘Dat schrijf je elke maand, Tracey.’

‘Tja, zolang jij je levensstijl niet verandert, kan ik niet veranderen wat tweelingen doen, is het wel? Bovendien heb ik tot dusverre geen klachten gekregen.’

‘Maar ik klaag!’ lachte Chris.

‘Jij telt niet mee, want jij gelooft niet in sterrenbeelden.’

‘Ik vraag me af waarom,’ lachte hij.

Ze bespraken de sterrenbeelden van de anderen en Tracey zwichtte ten slotte voor Brian’s eis dat het sterrenbeeld leeuw de hele maand door de andere sexe werd begeerd en de loterij won. Hmm... Welk sterrenbeeld zou Brian zijn? Holly keek op haar horloge en realiseerde zich dat ze te laat was voor haar zakendiner met Daniel.

‘Neem me niet kwalijk iedereen, maar ik moet ervandoor!’ verontschuldigde ze zich en stond op van tafel.

‘Je lange, donkere, knappe man staat op je te wachten,’ giechelde Alice. ‘Stuur hem maar naar mij als jij hem niet wilt.’

Holly liep naar buiten en haar hart bonsde luid toen ze Daniel aan zag komen lopen. De koude herfstmaanden waren aangebroken dus Daniel droeg weer zijn zwarte leren jas, in combinatie met een spijkerbroek. Zijn zwarte haar zat in de war en hij had een stoppelbaard. Hij zag eruit alsof hij net uit bed kwam. Holly’s maag kromp ineen en ze wendde haar ogen af.

‘Ik heb het toch gezegd!’ zei Tracey opgewonden die achter Holly aan naar buiten liep.

‘Het spijt me vreselijk, Daniel,’ verontschuldigde Holly zich. ‘Ik zat in een vergadering en kon je niet bellen,’ loog ze.

‘Dat is niet erg. Ik weet zeker dat het heel belangrijk was,’ glimlachte hij en ze voelde zich onmiddellijk schuldig. Dit was Daniel, haar vriend, niet iemand die ze moest mijden. Wat mankeerde haar toch in vredesnaam?

‘Goed, waar heb je zin in?’ vroeg hij.

‘Wat denk je hiervan?’ zei Holly en wees naar het kleine café op de begane grond van het kantoorgebouw. Ze wilde naar de minst intieme en meest eenvoudige plek die er bestond.

Daniel trok zijn neus op. ‘Ik heb eerlijk gezegd zin in een uitgebreide maaltijd, als je er geen bezwaar tegen hebt. Ik heb de hele dag nog niets gegeten.’

Ze liepen samen verder en Holly wees naar elk café dat ze tegenkwamen en Daniel schudde telkens zijn hoofd. Uiteindelijk koos hij voor een Italiaans restaurant, waar Holly geen nee tegen kon zeggen. Niet omdat ze naar binnen wilde, maar omdat er niets anders overbleef aangezien ze nee had gezegd tegen alle andere schaarsverlichte en romantische restaurantjes en Daniel geen zin had om in een fel verlicht eetcafé te eten.

Het was binnen heel erg stil, slechts een paar tafeltjes waren bezet door verliefde stelletjes die met kaarslicht dineerden. Toen Daniel opstond om zijn jas uit te trekken en even niet keek, blies Holly snel de kaars op hun tafel uit. Hij droeg een donkerblauw shirt waardoor zijn ogen in het schemerige restaurant licht leken te geven.

‘Je wordt er misselijk van, nietwaar?’ zei Daniel lachend, toen hij zag dat Holly naar een stelletje aan de andere kant van het restaurant keek dat elkaar over de tafel heen kuste.

‘Nou nee,’ dacht Holly hardop. ‘Het maakt me bedroefd.’

Daniel had haar niet gehoord, hij bekeek de menukaart. ‘Wat wil je eten?’

‘Ik wil graag een Ceasar salade.’

‘Waarom willen vrouwen altijd een Ceasar salade?’ plaagde Daniel. ‘Heb je geen honger?’

‘Niet echt.’ Ze schudde haar hoofd en bloosde toen haar maag luid knorde.

‘Volgens mij is je maag het er niet mee eens,’ lachte hij. ‘Volgens mij eet je nooit, Holly Kennedy.’

Alleen niet als ik met jou ben, dacht ze. ‘Ik heb gewoon geen grote eetlust, dat is alles.’

‘Nou, ik heb konijnen meer zien eten dan jij,’ zei hij lachend. ‘Maar als je konijnenvoer wilt, ga je gang.’

Holly probeerde het gesprek te leiden en dwong hen de hele avond over de lancering van het nieuwe drankje praatten. Ze was niet in de stemming vanavond over haar persoonlijke gevoelens en gedachten te praten, want ze was er niet helemaal zeker van wat die op dat moment precies waren. Daniel was zo aardig geweest een kopie van het persbericht mee te nemen zodat Holly het kon lezen en zo snel mogelijk aan het artikel kon beginnen. Hij gaf haar ook een lijst met telefoonnummers van mensen die voor Blue Rock werkten, zodat Holly een paar citaten kon opschrijven. Hij was ontzettend behulpzaam, gaf haar tips vanuit welke hoek ze het moest benaderen en tot wie ze zich moest wenden voor meer informatie. Toen ze het restaurant verliet was haar paniek dat ze een artikel moest schrijven aardig gezakt, maar nu vroeg ze zich enigszins in paniek af waarom ze zich zo ongemakkelijk had gevoeld met een man van wie ze zeker wist dat hij alleen een vriend wilde zijn. Bovendien had ze maar een paar blaadjes sla gegeten en rammelde nog steeds van de honger.

Ze wachtte buiten terwijl Daniel zo vriendelijk was de rekening te betalen. Hij was ongelooflijk gul, dat viel niet te ontkennen en ze was blij met zijn vriendschap, maar het voelde gewoon niet goed met iemand anders dan Gerry in een klein, intiem restaurant te zitten. Het voelde helemaal verkeerd. Ze zou op dit moment thuis aan de keukentafel moeten zitten en wachten tot het twaalf uur was, zodat ze de envelop voor oktober kon openmaken.

Ze verstijfde en probeerde haar gezicht te verbergen toen ze een man en een vrouw haar kant op zag komen die ze eigenlijk liever niet wilde ontmoeten. Ze bukte om zogenaamd haar schoenveter vast te maken, maar realiseerde zich dat ze laarzen droeg en frunnikte opgelaten aan de zoom van haar broek.

‘Ben jij dat, Holly?’ hoorde ze een bekende stem. Ze staarde naar de twee paar schoenen voor haar en keek langzaam op.

‘Hallo!’ zei ze in een poging verrast te klinken en kwam nerveus overeind.

‘Hoe gaat het ermee?’ vroeg de vrouw, terwijl ze haar vluchtig omhelsde. ‘Wat doe je hier in de kou?’

Holly bad dat Daniel nog even binnen bleef. ‘O... ik heb hier net een hapje gegeten.’ Ze glimlachte bibberig en wees naar het restaurant.

‘Ach, we wilden daar net gaan eten,’ zei de man glimlachend. ‘Jammer dat we je gemist hebben, dan hadden we samen kunnen eten.’

‘Ja, ja, jammer...’

‘Nou ja, het is in elk geval goed dat je zulke dingen doet,’ zei de vrouw die haar op haar rug klopte. ‘Het is goed om de straat op te gaan en dingen in je eentje te ondernemen.’

‘Tja, eigenlijk...’ Ze keek weer naar de deur en bad dat die niet open zou gaan. ‘Ja, het is leuk om...’ Haar stem stierf weg.

‘O, ben je daar!’ Daniel kwam lachend naar buiten. ‘Ik dacht dat je me in de steek had gelaten.’ Hij legde zijn arm losjes om haar schouders.

Holly glimlachte zwakjes naar hem en keek weer naar het echtpaar.

‘O, neem me niet kwalijk, ik had u niet gezien,’ zei Daniel.

De man en vrouw keken hem ijzig aan.

‘Eh... Daniel, dit zijn Judith en Charles. Gerry’s ouders.’

==

==

Hoofdstuk veertig

==

Holly claxonneerde luid en vervloekte de bestuurder voor haar. Ze was razend. Ze was kwaad op zichzelf, omdat ze in een dergelijke situatie betrapt was. Ze was kwaad op zichzelf, omdat ze het gevoel had betrapt te zijn, terwijl er eigenlijk niets aan de hand was. Maar ze was nog bozer op zichzelf, omdat ze het gevoel had dat er meer aan de hand was, want ze had echt de hele avond van Daniel’s gezelschap genoten. En ze zou er niet van mogen genieten omdat het niet goed voelde, maar het had zo goed gevoeld...

Ze bracht haar hand naar haar hoofd en masseerde haar slapen. Ze had hoofdpijn en ze analyseerde de dingen weer veel te veel. En dat stomme verkeer op weg naar huis maakte haar gek. Arme Daniel, dacht ze bedroefd. Gerry’s ouders hadden zo onbeschoft tegen hem gedaan. Ze hadden het gesprek abrupt beëindigd en waren het restaurant binnengestormd zonder Holly aan te kijken. O, waarom moest ze hen deze ene keer dat ze vrolijk was tegenkomen? Ze hadden elke willekeurige dag van de week bij haar thuis op bezoek kunnen komen en kunnen zien dat ze zich ellendig voelde en het leven van de onberispelijke, treurende weduwe leidde. Dan zouden ze tevreden zijn geweest. Maar dat hadden ze niet gedaan en nu dachten ze waarschijnlijk dat ze een fantastisch leven leidde zonder hun zoon. Nou, ze konden doodvallen, dacht ze kwaad en claxonneerde weer. Waarom deden mensen er altijd vijf minuten over om in beweging te komen als het stoplicht weer op groen sprong?

Ze moest voor elk stoplicht stoppen en het enige wat ze wilde was zo snel mogelijk naar huis gaan en een woedeaanval krijgen in de beslotenheid van haar eigen huis. Ze pakte haar mobieltje en belde Sharon. Ze wist dat zij het zou begrijpen.

‘Hallo?’

‘Hai John, met Holly. Kan ik Sharon even spreken?’ zei ze en verbaasde zich erover dat ze zo opgewekt klonk.

‘Sorry Holly, maar ze slaapt al. Ik zou haar met alle liefde voor je wekken, maar ze is volkomen uitgeput—’

‘Geeft niets,’ onderbrak ze hem. Ik bel morgen wel.’

‘Is het belangrijk?’ vroeg hij bezorgd.

‘Nee,’ zei ze zacht. ‘Het is helemaal niet belangrijk.’ Ze hing op en belde onmiddellijk Denise.

‘Hallo?’ giechelde Denise.

‘Hoi,’ zei Holly.

‘Is alles goed met je?’ Denise giechelde weer. ‘Tom, hou op!’ fluisterde ze en Holly besefte direct dat ze op een slecht moment belde.

‘Ja, prima. Ik belde gewoon voor een kletspraatje, maar ik hoor dat je bezig bent.’ Ze lachte geforceerd.

‘Oké, dan bel ik je morgen, Hol,’ giechelde ze weer.

‘Oké, ik spr—’ Holly kreeg niet eens de kans de zin af te maken, Denise had al opgehangen.

Ze wachtte verzonken in gedachten voor het stoplicht tot ze door luid getoeter achter haar werd opgeschrikt en gaf gas.

Ze besloot naar haar ouders te rijden en met Ciara te praten, die zou haar wel opvrolijken, maar op het moment dat ze de auto voor het huis van haar ouders parkeerde, realiseerde ze zich dat Ciara er niet meer was en haar ogen vulden zich met tranen. Opnieuw had ze niemand.

Ze belde aan en Declan deed open.

‘Wat is er met jou aan de hand?’

‘Niets,’ zei ze en had medelijden met zichzelf. ‘Waar is mama?’

‘Pa en ma zitten met Richard in de keuken. Ik zou ze maar even alleen laten.’

‘O... oké...’ Ze voelde zich verloren. ‘Wat doe jij?’ Ze klampte zich aan haar broer vast.

‘Ik bekijk wat ik vandaag gefilmd heb.’

‘Is dat voor de documentaire over daklozen?’

‘Ja, wil je het zien?’

‘Ja.’ Ze glimlachte dankbaar en ging op de bank zitten. Een paar minuten later was Holly in tranen, maar bij wijze van uitzondering huilde ze niet om zichzelf. Declan had een verbijsterend goed interview gefilmd met een ongelooflijke vent die in Dublin op straat leefde. Ze besefte dat er mensen waren die veel slechter af waren dan zij en het leek zo dom zich druk te maken over het feit dat ze Gerry’s ouders tegen het lijf was gelopen toen ze met Daniel uit het restaurant kwam.

‘Declan, dat was uitmuntend,’ zei ze en droogde haar tranen toen de video was afgelopen.

‘Dank je,’ zei hij zacht. Hij haalde de band uit de videorecorder en stopte hem in zijn tas.

‘Ben je er niet tevreden over?’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Als je een dag met zulke mensen hebt doorgebracht, valt het moeilijk blij te zijn over het feit dat wat hij te vertellen heeft zó erg is dat het een geweldige documentaire is. Dus hoe slechter hij af is, hoe beter ik af ben.’

Holly luisterde geïnteresseerd. ‘Nee, dat ben ik niet met je eens, Declan. Ik denk dat het feit dat jij dit hebt gefilmd wel degelijk een verschil voor hem zal maken. Als deze documentaire net zo vaak wordt uitgezonden als de vorige dan heb je iets gedaan om te helpen. Als mensen het zien, zullen ze willen helpen.’

Declan haalde weer zijn schouders op. ‘Misschien. Hoe dan ook, ik ga nu naar bed, ik ben volkomen afgepeigerd.’

Hij pakte zijn tas en gaf haar een kus op haar kruin toen hij langs haar liep en dat ontroerde Holly echt. Haar kleine broertje werd volwassen.

Holly keek naar de klok op de schoorsteenmantel en zag dat het bijna twaalf uur was. Ze pakte haar tas en haalde er Gerry’s envelop voor oktober uit. Ze was de hele dag zo opgewonden geweest dat ze hem vanavond kon openmaken, dat ze hem mee had genomen naar haar werk. Ze had hem op kantoor steeds uit haar tas gehaald om te controleren of hij er nog in zat. Ze wist niet wat ze zou doen als ze hem kwijtraakte. Waarschijnlijk werd ze dan krankzinnig. Ze was eraan gewend geraakt elke maand zijn raad te lezen en ze keek vreselijk op tegen de tijd dat er geen enveloppen meer zouden zijn – na deze waren er immers nog maar twee. Ze streek weer met haar vingers over het handschrift en maakte de envelop open. Deze keer zaten er twee kaartjes in. Holly liet de kaartjes uit de envelop glijden en een gedroogde bloem, die tussen de twee kaartjes had gezeten, viel op haar schoot. Het was haar lievelingsbloem, een zonnebloem. Met bevende handen raakte ze heel voorzichtig de tere bloemblaadjes aan, ze wilde ze niet breken. De boodschap luidde:

==

Een zonnebloem voor mijn zonnebloem. Om de donkere oktoberdagen die je zo haat op te fleuren. Ik ben zo trots op je, mijn mooie, mooie vrouw.

PS: Ik hou van je...

PPS: Wil je dit kaartje alsjeblieft aan John geven.

==

Holly pakte het tweede kaartje dat in haar schoot was gevallen en las het lachend door haar tranen heen.

==

Voor John,

Gefeliciteerd met je 32ste verjaardag

Je begint oud te worden, vriend, maar ik hoop dat je nog heel, heel vaak jarig zult zijn.

Hou je taai en geniet van het leven. Pas op mijn vrouw en de jouwe. Jij hebt nu de leiding!

Heel veel liefs,

Je vriend, Gerry.

PS: Ik heb toch gezegd dat ik mijn belofte zou nakomen...

==

Holly las en herlas elk woord dat Gerry had geschreven. Het leek wel of ze uren op de bank zat. Ze dacht eraan hoe blij John zou zijn om van zijn vriend te horen. En ze bedacht hoe haar leven in de afgelopen maanden was veranderd. Qua werk was ze er zeker op vooruitgegaan en ze was trots op zichzelf dat ze het volhield. Ze hield van het voldane gevoel dat ze elke dag had als ze haar computer uitzette en het kantoor verliet. Gerry dwong haar om dapper te zijn. Hij moedigde haar aan een baan te willen die meer voor haar betekende dan alleen een loonbriefje aan het eind van elke maand. Maar ze geloofde niet dat ze naar dat soort extraatjes op zoek zou gaan als Gerry nog bij haar was. Het leven was zonder hem leger en daardoor was er meer ruimte voor zichzelf. Ze zou alles opgeven als ze daarvoor in de plaats Gerry zou terugkrijgen. Maar die keuze had ze niet. Ze moest beginnen na te denken over zichzelf en haar eigen toekomst. Want er was niemand met wie ze die verantwoordelijkheden kon delen.

==

Holly droogde haar tranen en stond op van de bank. Ze voelde dat ze veerkrachtiger liep en kon de grijns niet van haar gezicht halen. Ze klopte zachtjes op de keukendeur.

‘Binnen,’ riep Elizabeth.

Holly ging naar binnen en keek naar haar ouders en Richard die met een kopje thee rond de tafel zaten.

‘O, dag lieverd,’ zei haar moeder blij en stond op om haar een kus te geven. ‘Ik heb je niet horen binnenkomen.’

‘Ik ben er al een uur. Ik heb Declan’s documentaire bekeken.’ Holly keek haar familie stralend aan en had zin hen allemaal om de hals te vliegen.

‘De documentaire is geweldig, hè?’ Frank stond op om zijn oudste dochter te omhelzen.

Holly knikte en ging bij hen zitten. ‘Heb je al een baan gevonden?’ vroeg ze aan Richard.

Hij schudde bedroefd het hoofd en keek alsof hij op het punt stond te gaan huilen.

‘Nou, ik wel.’

Hij keek vol walging dat ze zoiets kon zeggen. ‘Ja, dat wéét ik.’

‘Nee, Richard,’ zei ze glimlachend. ‘Ik bedoel dat ik een baan heb gevonden voor jóu.’

Hij keek verrast op. ‘Wat?’

‘Je hebt me gehoord,’ grinnikte ze. ‘Mijn baas belt je morgen.’

Hij keek teleurgesteld. ‘Holly, dat is werkelijk heel erg aardig van je, maar ik ben niet in reclame geïnteresseerd. Mijn interesse gaat naar de natuurwetenschappen.’

‘En tuinieren.’

‘Ja, ik hou van tuinieren.’ Hij keek verward.

‘Daarom belt mijn baas je. Om je te vragen zijn tuin op te knappen. Ik heb tegen hem gezegd dat je het voor vijfduizend doet. Ik hoop dat dat goed is.’ Ze glimlachte naar hem toen zijn mond openviel.

Hij was volkomen sprakeloos dus nam Holly weer het woord.

‘En hier zijn je visitekaartjes,’ zei ze en overhandigde hem een grote stapel kaartjes die ze die dag had uitgeprint.

Richard en haar ouders pakten een kaartje en lazen het zwijgend.

Plotseling begon Richard te lachen, sprong op van zijn stoel, trok Holly met zich mee en danste met haar door de keuken terwijl haar ouders toekeken en lachten.

‘O, tussen twee haakjes,’ zei Richard toen hij bedaarde en weer naar het kaartje keek. ‘Je hebt hovenier verkeerd gespeld. Dat schrijf je niet met een f maar met een v.’

Holly stopte met dansen en slaakte een zucht van frustratie.

==

==

Hoofdstuk eenenveertig

==

Sharon en Holly kreunden en ploften weer neer in hun stoel.

‘Dat zei je een uur geleden ook al,’ klaagde Sharon die haar schoenen uitschopte en haar dikke enkels masseerde.

‘Ja, maar deze keer meen ik het. Ik heb echt een goed gevoel over deze jurk,’ zei Denise opgewonden.

‘Dat zei je een uur geleden óók,’ mopperde Holly die haar hoofd op de rugleuning van de stoel liet rusten en haar ogen sloot.

‘Haal het niet in je hoofd om nu te gaan slapen,’ waarschuwde Sharon en Holly deed haar ogen onmiddellijk weer open.

Denise had hen naar elke bruidswinkel in de stad meegesleept en Sharon en Holly waren uitgeput, geïrriteerd en het helemaal zat. Van hun enthousiasme dat Denise ging trouwen, was niets meer over, terwijl Denise vrolijk jurk na jurk paste. En als Denise nog één keer zo’n irritant hoog gilletje slaakte dan zou Holly...

‘Ooo, ik vind hem enig!’ gilde Denise.

‘Oké, dit is het plan,’ fluisterde Sharon tegen Holly. ‘Als ze naar buiten komt en er als een schuimgebakje op een fietspomp uitziet, zeggen we dat ze er prachtig uitziet.’

Holly giechelde. ‘O, Sharon, dat kunnen we niet maken!’

‘Wacht tot je deze ziet!’ gilde Denise weer.

‘Bij nader inzien...’ Holly keek Sharon mistroostig aan.

‘Oké, zitten jullie klaar?’

‘Ja,’ kreunde Sharon niet enthousiast.

‘Tada!’ Ze kwam uit de paskamer en Holly zette grote ogen op.

‘Die staat u zo mooi,’ zei de verkoopster dweperig.

‘Hou toch op!’ giechelde Denise. ‘Aan u heb ik niets! U vindt ze allemaal even mooi.’

Holly keek onzeker naar Sharon en probeerde niet te lachen toen ze haar gezicht zag: ze keek alsof ze iets smerigs rook.

Sharon rolde met haar ogen en fluisterde: ‘Heeft Denise nog nooit van provisie gehoord?’

‘Wat zitten jullie te fluisteren?’ vroeg Denise.

‘O, dat je er zo mooi uitziet.’

Holly keek Sharon bedenkelijk aan.

‘Vind je hem mooi?’ gilde Denise weer en Holly kromp in elkaar.

‘Ja,’ kreunde Sharon niet enthousiast.

‘Weet je het zeker?’

‘Ja.’

‘Denken jullie dat Tom blij zal zijn als hij me over het middenpad naar het altaar ziet schrijden?’ Denise oefende hoe ze moest lopen zodat de meiden het zich helemaal konden voorstellen.

‘Ja,’ herhaalde Sharon.

‘Weet je het echt zeker?’

‘Ja.’

‘Vind je dat hij het geld waard is?’

‘Ja.’

‘Echt?’

‘Ja.’

‘Hij zal mooier staan als ik een bruin kleurtje heb, is het niet?’

‘Ja.’

‘Maar heb ik er niet een enorme kont in?’

‘Ja.’

Holly keek ontzet naar Sharon en realiseerde zich dat ze zelfs niet eens naar de vragen luisterde.

‘Weet je dat zeker?’ vroeg Denise die kennelijk ook niet naar de antwoorden luisterde.

‘Ja.’

‘Zal ik hem dan maar nemen?’

Holly verwachtte dat de verkoopster van vreugde een gat in de lucht zou springen en ‘Jaaa!’ zou roepen, maar ze wist zich te beheersen.

‘Nee!’ riep Holly voordat Sharon weer ja zou zeggen.

‘Nee?’ vroeg Denise.

‘Nee,’ zei Holly.

‘Vind je hem niet mooi?’

‘Nee.’

‘Is dat omdat ik er dik in lijk?’

‘Nee.’

‘Denk je dat Tom hem niet mooi zal vinden?’

‘Nee.’

‘Maar denk je wel dat hij het geld waard is?’

‘Nee.’

‘O.’ Ze wendde zich tot Sharon. ‘Ben je het met Holly eens?’

‘Ja.’

De verkoopster sloeg haar ogen ten hemel en liep naar een andere klant toe in de hoop op meer geluk.

‘Goed, ik vertrouw op jullie oordeel,’ zei Denise bedroefd en bekeek zichzelf nog één keer in de spiegel. ‘Eerlijk gezegd was ik er zelf ook niet verrukt van.’

Sharon rolde met haar ogen en trok haar schoenen weer aan. ‘Oké, Denise, je zei dat dit de laatste was. Laten we ergens wat gaan eten voordat ik van mijn stokje ga.’

‘Nee, ik bedoelde dat dit de laatste jurk was die ik in déze winkel zou proberen. Er zijn nog een heleboel winkels waar we naar toe kunnen.’

‘Geen sprake van!’ protesteerde Holly. ‘Denise, ik ben uitgehongerd en op dit moment lijken alle jurken hetzelfde. Ik moet even pauzeren.’

‘Maar dit is mijn trouwdag, Holly!’

‘Ja, maar...’ Holly probeerde een excuus te verzinnen. ‘Maar Sharon is zwanger.’

‘O, oké, dan gaan we iets eten,’ zei Denise teleurgesteld en liep het pashokje weer in.

Sharon gaf Holly een por in haar ribben. ‘Hé, ik ben niet ziek, alleen zwanger.’

‘Het is het enige wat ik kon bedenken,’ zei Holly vermoeid.

De drie meiden sjokten naar Bewley’s café. Ze hadden geluk: hun vaste tafel bij het raam was nog vrij.

‘O, ik haat winkelen op zaterdag,’ klaagde Holly, terwijl ze naar de mensen op straat keek die voortdurend tegen elkaar opbotsten.

‘De dagen dat je doordeweeks kon gaan winkelen zijn voorbij,’ plaagde Sharon. ‘Je bent geen bevoorrechte dame meer.’

‘Ik weet het en ik ben heel moe, maar deze keer heb ik het gevoel dat ik verdiend moe ben in tegenstelling tot vroeger toen ik gewoon laat op bleef en naar tv voor lijders aan slapeloosheid keek,’ zei Holly blij.

‘Vertel eens over het voorval met Gerry’s ouders,’ zei Sharon met volle mond.

Holly sloeg haar ogen ten hemel. ‘Ze waren zo onbeschoft tegen Daniel.’

‘Het spijt me dat ik sliep. Ik weet zeker dat als John had geweten waar het over ging, hij me gewekt zou hebben,’ verontschuldigde Sharon zich.

‘Ach, doe niet zo gek, het was niet echt belangrijk. Dat leek toen zo.’

‘En terecht. Zij kunnen je niet vertellen met wie je wel en met wie je niet een relatie mag hebben,’ viel Sharon uit.

‘Sharon, ik heb geen relatie met hem,’ probeerde Holly duidelijk te maken. ‘Ik ben niet van plan de eerstkomende twintig jaar een relatie met iemand aan te gaan. Het was alleen maar een zakendiner.’

‘Ooo, een zákendiner!’ giechelden Sharon en Denise.

‘Ja, een zakendiner, maar het was ook fijn om gezelschap te hebben,’ zei Holly glimlachend. ‘En ik wil niet hatelijk tegen jullie doen,’ zei ze snel, voordat ze de kans kregen zich te verdedigen. ‘Ik zeg alleen dat het fijn is met iemand te kunnen praten als alle anderen het druk hebben. Vooral mannelijk gezelschap, begrijp je? Bovendien is hij makkelijk in de omgang en ik voel me op mijn gemak bij hem. Dat is alles.’

‘Ja, ik begrijp het,’ knikte Sharon. ‘Het is trouwens goed voor je de deur uit te gaan en nieuwe mensen te ontmoeten.’

‘En, ben je nog iets over hem te weten gekomen?’ Denise boog zich met twinkelende ogen naar voren, nieuwsgierig naar roddels. ‘Hij is een beetje ondoorgrondelijk, die Daniel. Misschien verbergt hij een of ander groot geheim. Misschien wordt hij achtervolgd door de geesten uit het leger,’ grapte Denise.

‘Eh... nee, Denise, dat denk ik niet,’ lachte Holly. ‘Tenzij hij het als traumatisch heeft ervaren om zijn laarzen te poetsen. Veel meer heeft hij niet gedaan.’

‘Ik ben dol op militairen,’ zwijmelde Denise.

‘En dj’s,’ vulde Sharon aan.

‘O, en dj’s natuurlijk,’ giechelde Denise.

‘Nou, ik heb hem verteld hoe ik over het leger denk,’ glimlachte Holly.

‘O, nee,’ lachte Sharon.

‘Waar gaat dit over?’ vroeg Denise.

‘En, wat hij zei hij?’ vroeg Sharon die Denise negeerde.

‘Hij lachte alleen maar.’

‘Waar gaat dit over?’ vroeg Denise weer.

‘Holly’s theorie over het leger,’ legde Sharon uit.

‘En wat is die dan?’ vroeg Denise geïrriteerd.

‘Nou, dat vechten voor de vrede hetzelfde is als neuken voor maagdelijkheid.’

De meisjes barstten in lachen uit.

‘Ja, maar daar kun je wel uren eindeloos plezier aan beleven,’ giechelde Denise.

‘Dus je hebt het nog niet onder de knie?’ vroeg Sharon lachend.

‘Nee, maar we proberen het bij elke gelegenheid die zich voordoet, begrijp je?’ zei Denise serieus en de meisjes giechelden. ‘Nou, ik ben blij dat je goed met hem kunt opschieten, Holly, want je zult met hem moeten dansen.’

‘Waarom?’ Holly keek Denise niet-begrijpend aan.

‘Omdat het traditie is dat het erebruidsmeisje en de getuige met elkaar op de bruiloft dansen,’ zei ze met twinkelende ogen.

Holly hapte naar adem. ‘Je wilt dat ik je erebruidsmeisje ben?’

Denise knikte opgetogen. ‘Maak je geen zorgen, ik heb het Sharon al verteld en zij vindt het prima,’ stelde ze Holly gerust.

‘O, wat enig!’ zei Holly blij. ‘Maar weet je zeker dat je het niet erg vindt, Sharon?’

‘Maak je geen zorgen om mij. Ik ben al blij dat ik gewoon een opgeblazen bruidsmeisje mag zijn.’

‘Je bent niet opgeblazen!’ zei Holly lachend.

‘Wel als ik straks acht maanden zwanger ben. Ik zal Denise’s feesttent moeten lenen en die als jurk dragen!’

De meisjes giechelden.

‘Ik hoop niet dat je weeën tijdens de bruiloft beginnen.’ Denise keek haar met grote ogen aan.

‘Wees niet bezorgd, Denise, het is jouw dag en ik kijk wel uit om dan in de schijnwerpers te staan,’ glimlachte Sharon. ‘Ik ben eind januari uitgerekend, dus dat is pas weken later.’

Denise keek opgelucht.

‘O, tussen twee haakjes, ik heb een foto van de baby bij me. Dat was ik helemaal vergeten!’ zei Sharon opgewonden en zocht in haar tas. Ten slotte haalde ze een kleine foto van de scan te voorschijn.

‘Waar moet ik kijken?’ vroeg Denise met gefronste wenkbrauwen.

‘Daar.’ Sharon wees het aan.

‘Wauw! Dat is een grote knaap,’ riep Denise, terwijl ze de foto dicht bij haar gezicht hield.

Sharon rolde met haar ogen. ‘Dat is een beentje, sufferd, we weten nog niet of het een jongen of een meisje is.’

‘O.’ Denise bloosde. ‘Nou, gefeliciteerd, Sharon, zo te zien krijg je een buitenaards wezentje.’

‘Kom nou, Denise,’ lachte Holly. ‘Ik vind het een prachtige foto.’

‘Mooi,’ glimlachte Sharon. Ze keek Denise aan en Denise knikte. ‘Want ik wil je wat vragen.’

‘Wat?’ Holly keek verontrust.

‘John en ik willen graag dat je de peetmoeder van ons kind wordt.’

Holly drukte geschokt haar hand tegen haar mond en haar ogen vulden zich met tranen.

‘Hé, je huilde niet toen ik je vroeg of je mijn erebruidsmeisje wilde zijn,’ zei Denise beledigd.

‘Sharon, wat een eer!’ zei Holly en omhelsde haar vriendin hartelijk. ‘Dankjewel!’

‘Jij bedankt dat je ja zegt! John zal zo blij zijn!’

‘Ga nou niet huilen, jullie,’ kreunde Denise, maar Sharon en Holly negeerden haar en bleven elkaar vasthouden.

‘Hé!’ schreeuwde Denise, zodat ze elkaar geschrokken loslieten.

‘Wat?!’

Denise wees naar buiten. ‘Ik kan niet geloven dat ik die bruidswinkel daar nog nooit eerder heb gezien! Kom, drink op dan gaan we daarheen,’ riep ze opgewonden, terwijl ze met haar ogen de japonnen in de etalage verslond.

Sharon zuchtte en deed net alsof ze flauw ging vallen. ‘Ik kan niet meer, Denise, ik ben zwanger...’

==

==

Hoofdstuk tweeënveertig

==

‘Hé Holly, ik heb eens nagedacht,’ zei Alice toen ze in de toiletten op kantoor hun make-up bijwerkten.

‘Deed dat geen pijn?’ plaagde Holly.

‘Ha ha,’ zei Alice droog. ‘Nee, even serieus, ik dacht aan de horoscoop die deze maand in het tijdschrift staat en volgens mij heeft Tracey gelijk, hoe griezelig het ook klinkt.’

Holly sloeg haar ogen ten hemel. ‘In welk opzicht?’

Alice legde haar lippenstift neer en keek Holly aan. ‘Nou, eerst was er die lange, donkere, knappe man met wie je nu een relatie hebt...’

‘Ik heb geen relatie met hem, we zijn gewoon vrienden,’ legde Holly voor de honderdduizendste keer uit.

Alice rolde met haar ogen. ‘Ook goed. Hoe dan ook, toen was er dat geval met—’

‘Ik heb geen relatie met hem,’ herhaalde Holly.

‘Ja ja,’ zei Alice die haar niet geloofde. ‘Nou en dan was er nog dat geval—’

Holly legde haar make-uptasje met een klap op de wastafel. ‘Alice, ik heb géén relatie met Daniel.’

‘Oké.’ Ze stak afwerend haar handen op. ‘Ik heb de boodschap begrepen! Je hebt géén relatie met hem, maar luister nu alsjeblieft en val me niet steeds in de rede!’ Ze wachtte tot Holly gekalmeerd was en naar haar luisterde. ‘Goed, ze zei ook dat dinsdag je geluksdag is en dat is vandaag...’

‘Wauw, Alice, ik geloof dat je iets op het spoor bent,’ zei Holly sarcastisch, terwijl ze lipliner aanbracht.

‘Luister!’ zei Alice ongeduldig en Holly hield haar mond. ‘Ze zei ook dat blauw je gelukskleur was. Dus, vandaag is het dinsdag en een lange, knappe, donkere man heeft je uitgenodigd voor een feest ter ere van het drankje Blúe Rock.’ Alice keek voldaan.

‘En wat dan nog?’ zei Holly niet onder de indruk.

‘Het is een teken.’

‘Wat voor teken? Het was puur toeval dat ik die dag een blauw truitje aan had, omdat al mijn andere truitjes in de was zaten. En dat dinsdag mijn geluksdag is, heeft ze gewoon ter plekke verzonnen. Het heeft helemaal níets te betekenen, Alice.’

Alice zuchtte. ‘O, gij, kleingelovige.’

Holly lachte. ‘Nou, als ik jouw theorie moet geloven, hoe krom die ook is, dan moet Brian de lotto winnen en zal hij ook door alle vrouwen worden begeerd.’

Alice beet op haar lip en keek schaapachtig.

‘Wat?’ vroeg Holly, omdat ze wist dat haar bizarre brein nog op volle toeren draaide.

‘Brian heeft vandaag vier euro met een kraslot gewonnen.’

‘Joepie,’ lachte Holly. ‘Nu moeten we nog iemand zien te vinden die hem aantrekkelijk vindt.’

Alice zweeg.

‘Wat nu weer?’ vroeg Holly boos.

‘Niets.’ Alice haalde haar schouders op en glimlachte.

‘O, nee! Je gaat me toch niet vertellen dat...’ zei Holly geschokt.

‘Dat wat?’ Haar gezicht lichtte op.

‘Je valt toch niet op hem, is het wel? Dat weiger ik te geloven!’

Alice haalde haar schouders op. ‘Hij is aardig, meer niet.’

‘O, nee!’ Holly bedekte haar gezicht met haar handen. ‘Je wilt iets bewijzen, maar je gaat nu toch echt te ver.’

‘Ik probeer helemaal niets te bewijzen,’ zei Alice lachend.

‘Dat is maar goed ook, want ik kan niet geloven dat je op hem valt!’

‘Wie valt op wie?’ vroeg Tracey die het toilet binnenkwam.

Alice schudde wild met haar hoofd naar Holly dat ze het niet moest vertellen.

‘O, niemand,’ mompelde Holly, terwijl ze Alice geschokt aankeek. Hoe kon Alice nu op de grootste slijmbal ter wereld vallen?

‘Hé, hebben jullie gehoord dat Brian vandaag geld heeft gewonnen met een kraslot?’ vroeg Tracey, terwijl ze op het toilet zat.

‘We hadden het er net over,’ zei Alice lachend.

‘Misschien ben ik dan toch helderziend, Holly,’ giechelde Tracey en trok het toilet door.

Alice knipoogde in de spiegel naar Holly en Holly liep naar de deur. ‘Kom, Alice, we moeten gaan anders wordt de fotograaf kwaad.’

‘De fotograaf is er al,’ zei Alice, terwijl ze mascara aanbracht.

‘Waar is hij dan?’

‘Het is een zij.’

‘Goed, waar is zij dan?’

‘Tada!’ Alice haalde een camera uit haar tas.

‘Jij bent de fotograaf?’ Holly lachte. ‘Nou, dan raken we tenminste allebei onze baan kwijt wanneer dit artikel verschijnt,’ riep ze over haar schouder en liep naar haar kantoortje terug.

==

Holly en Alice baanden zich een weg door de menigte in Hogan’s pub en beklommen de trap naar Club Diva. Holly hapte naar adem. Bij de deur sloeg een groep jonge gespierde mannen in zwembroeken op Afrikaanse trommels om de gasten te verwelkomen. Ze werden begroet door enkele broodmagere modellen in kleine bikini’s die prachtige, kleurrijke bloemenslingers om hun hals hingen.

‘Ik heb het gevoel dat ik op Hawaï ben,’ giechelde Alice terwijl ze kiekjes maakte. ‘O, mijn hemel,’ lachte ze toen ze de discotheek betraden.

Holly herkende de discotheek bijna niet. Bij de ingang stond een grote waterattractie. Bleek blauwgroen water stroomde langs rotsen en het leek net een miniatuurwaterval.

‘Kijk, Blue Rock!’ lachte Alice. ‘Heel slim.’

Holly glimlachte. Daar stond ze dan met haar fantastische journalistieke opmerkingsgave – ze had niet eens door dat het stromende water het drankje zelf was. Toen raakte ze in paniek: Daniel had hier helemaal niets over gezegd en dat betekende dat ze het hele artikel vanavond zou moeten herschrijven, want Chris wilde het morgen hebben. Ze keek om zich heen op zoek naar Denise en Tom en zag dat ze gefotografeerd werden, terwijl Denise haar hand aan de camera toonde en met haar fonkelende verlovingsring pronkte. Holly lachte om het celebritypaar.

Het barpersoneel was in bikini en zwembroek gekleed en stond met dienbladen vol blauwe drankjes bij de ingang opgesteld. Holly pakte een glas, nam een slokje en probeerde geen vies gezicht te trekken toen een fotograaf haar fotografeerde terwijl ze van het mierzoete, zinderende drankje proefde. Zoals Daniel al had gezegd waren de vloeren met zand bedekt en het leek alsof ze op een strandfeest waren. Bij elke tafel stond een enorme parasol van bamboe, de barkrukken waren allemaal grote pauken en overal hing de heerlijke geur van geroosterd vlees. Het water liep Holly in de mond toen ze obers met grote dienbladen geroosterd vlees naar de tafeltjes zag lopen. Ze liep snel naar de dichtstbijzijnde tafel, pakte een kebab en nam een grote hap.

‘Je eet dus wel.’ Ineens stond Daniel voor haar. Holly kauwde dapper en slikte snel door.

‘Eh, hallo. Neem me niet kwalijk, ik heb de hele dag nog niets gegeten en ik rammel. Het ziet er allemaal fantastisch uit.’ Ze gebaarde om zich heen om zijn aandacht af te leiden, want ze wilde niet dat hij haar met volle mond zag.

‘Ja, het heeft allemaal goed uitgepakt.’ Hij knikte tevreden. Vergeleken met het barpersoneel was Daniel wel erg gewoontjes gekleed: hij droeg een versleten spijkerbroek en een blauw Hawaïhemd met grote roze en gele bloemen. Hij had zich nog steeds niet geschoren en Holly vroeg zich af hoe pijnlijk het zou zijn hem met die harde stoppels te kussen. Niet dat zij van plan was hem te kussen, maar voor iemand anders natuurlijk... Holly schudde geërgerd haar hoofd – hoe kwam ze toch op zulke gedachten!

‘Hé Holly! Laat me even een foto van jou en die lange, donkere, knappe man maken!’ riep Alice die met haar camera kwam aanrennen.

Holly voelde zich diep vernederd.

Daniel lachte. ‘Je zou je vriendinnen eens vaker mee moeten nemen.’

‘Zij is mijn vriendin niet,’ zei Holly met opeengeklemde kaken en poseerde naast Daniel voor de foto.

‘Wacht even,’ zei Daniel die zijn hand voor de lens hield. Hij pakte een servet van tafel en veegde het vet en de barbecuesaus van Holly’s gezicht. Holly’s huid begon te tintelen en ze kreeg het warm. Ze maakte zichzelf wijs dat het kwam omdat ze zo hevig bloosde.

‘Zo, nu is het weg,’ zei hij glimlachend tegen haar. Hij sloeg zijn arm om haar heen en keek naar de camera.

Alice huppelde weer weg en maakte overal kiekjes van. Holly wendde zich tot Daniel. ‘Daniel, nogmaals mijn excuses voor die avond dat we bij de Italiaan waren. Gerry’s ouders waren heel onbeschoft tegen jou en het spijt me als je je ongemakkelijk voelde.’

‘Je hoeft je niet weer te verontschuldigen, Holly. Er is eigenlijk helemaal geen reden om je excuses aan te bieden. Ik vond het alleen heel vervelend voor jou. Zij moeten jou niet vertellen met wie je wel en met wie je geen relatie aangaat. Maak je alsjeblieft geen zorgen om mij, dat is echt niet nodig.’ Hij glimlachte en legde zijn handen op haar schouders alsof hij nog meer wilde zeggen, maar iemand achter de bar riep hem en hij haastte zich om het probleem op te lossen.

‘Maar ik heb géén relatie met jou,’ mompelde Holly in zichzelf. Als ze zelfs Daniel moest overtuigen, dan hadden ze beslist een probleem. Ze hoopte niet dat hij dacht dat het etentje meer te betekenen had dan het geval was. Sindsdien had hij haar bijna elke dag gebeld. Ze wist dat hij gewoon vriendelijk wilde zijn en ze verheugde zich op zijn telefoontjes maar... Daar was die knagende gedachte in haar achterhoofd weer. Holly liep naar Denise die op een ligstoel van het blauwe drankje lag te nippen en ging bij haar zitten.

‘Hé Holly, ik heb die voor jou bewaard.’ Ze wees naar een luchtbed in de hoek van de zaal en de twee meisjes giechelden toen ze aan het grote avontuur op zee dachten.

‘En, wat vind jij van het nieuwe, zinderende drankje voor de winter?’ Holly knikte naar de fles.

Denise rolde met haar ogen. ‘Smakeloos. Ik heb er pas een paar op en mijn hoofd tolt nu al.’

Alice sleepte een enorm gespierde man in een heel kleine short achter zich aan. Zijn biceps hadden dezelfde afmetingen als de taille van Alice. Ze gaf Holly de camera. ‘Wil je alsjeblieft een foto van ons maken?’

Holly dacht niet dat dit het soort foto’s was waar Chris op hoopte, maar voldeed aan haar verzoek.

‘Het is voor de screensaver van mijn computer op het werk,’ legde Alice aan Denise uit.

Holly amuseerde zich. Ze praatte en lachte met Denise en Tom, terwijl Alice alle halfnaakte mannelijke modellen fotografeerde. Holly voelde zich schuldig dat ze Tom al die maanden geleden tijdens de karaokewedstrijd irritant had gevonden. Hij was een lieve man en hij en Denise pasten heel goed bij elkaar. Holly kreeg nauwelijks de gelegenheid Daniel te spreken. Hij had het als verantwoordelijke bedrijfsleider veel te druk. Ze zag dat hij zijn personeel bevelen gaf en dat ze die onmiddellijk uitvoerden. Hij was een zeer effectieve bedrijfsleider: het was duidelijk dat zijn personeel veel respect voor hem had. Hij kreeg alles voor elkaar. Telkens wanneer hij naar hun groepje wilde komen, hield iemand hem staande voor een interview of gewoon een praatje. Het meest werd hij door magere, jonge meisjes in bikini aangesproken. Dat irriteerde Holly, dus keek ze de andere kant op.

‘Ik heb geen flauw idee hoe ik dit artikel moet schrijven,’ kreunde Holly toen ze samen met Alice Hogan’s verliet.

‘Maak je geen zorgen, Holly. Dat lukt je heus wel, het zijn toch maar achthonderd woorden, niet?’

‘Ja, máár achthonderd woorden,’ zei ze sarcastisch. ‘Je moet namelijk weten dat ik het artikel al een paar dagen geleden heb geschreven, omdat Daniel me alle informatie al gegeven had, maar na wat ik vanavond heb gezien, zal ik het helemaal moeten herschrijven.’

‘Je maakt je er echt druk om, is het niet?’

Holly zuchtte. ‘Ik kan gewoon niet schrijven, Alice. Ik ben er nooit goed in geweest dingen onder woorden te brengen en precies te beschrijven. Het kostte me heel wat bloed, zweet en tranen om alleen al deze eerste versie voor elkaar te krijgen.’

Alice keek peinzend. ‘Heb je het artikel op kantoor liggen?’

Holly knikte.

‘Waarom gaan we er dan nu niet heen, zodat ik het kan lezen en misschien kan ik een paar dingen veranderen als dat nodig is.’

‘O, Alice, wat lief van je!’ zei Holly en vloog haar opgelucht om de hals.

==

De volgende dag zat Holly nerveus tegenover Chris en sloeg hem gade, terwijl hij het artikel las. Met een nors gezicht sloeg hij de bladzijde om. Alice had niet alleen een paar dingen in het artikel veranderd, ze had het helemaal herschreven en Holly vond het ongelooflijk goed. Het was grappig en toch informatief en Alice had de avond precies beschreven zoals die was, hetgeen Holly niet kon. Alice kon geweldig goed schrijven en Holly begreep niet waarom ze als receptioniste bij een tijdschrift werkte in plaats van als redactrice.

Ten slotte was Chris uitgelezen. Hij zette langzaam zijn leesbril af en keek Holly aan. Holly friemelde nerveus met haar handen in haar schoot en voelde zich alsof ze met een schoolexamen had gespiekt.

‘Holly, ik begrijp niet wat jij in de advertentiewereld doet,’ zei Chris uiteindelijk. ‘Je kunt fantastisch schrijven! Ik vind het geweldig! Het is ondeugend en grappig en toch to the point. In één woord: geweldig!’

Holly glimlachte zwak. ‘Eh... bedankt.’

‘Je bent echt een groot talent. Ik kan niet geloven dat je dat voor me verborgen hebt willen houden.’

Holly’s glimlach zat op haar gezicht vastgeplakt.

‘Wat denk je ervan om zo nu en dan te schrijven?’

Holly’s gezicht verstrakte. ‘Eh... ik ben echt veel meer geïnteresseerd in advertenties.’

‘Natuurlijk, ik begrijp het en ik zal je er ook voor betalen. Maar als we ooit weer omhoogzitten weet ik in elk geval dat ik nog een getalenteerd schrijfster in huis heb. Goed gedaan, Holly.’ Hij stak grinnikend zijn hand naar haar uit.

‘Eh... bedankt,’ herhaalde Holly en gaf hem een slap handje. ‘Ik moet maar weer eens aan het werk.’ Ze stond van haar stoel op en verliet met stijve ledematen zijn kantoor.

‘En, vond hij het goed?’ vroeg Alice luid.

‘Eh... ja, hij was dolenthousiast. Hij wil dat ik meer schrijf.’ Holly beet schuldbewust op haar lip, omdat zij alle lof kreeg.

‘O.’ Alice wendde haar gezicht af. ‘Goh, wat ben jij toch een bofkont.’